Woodshock

Woodshock faalt om meer te doen met zijn wazige begrafenisstemming dan een schokkerige karakterstudie. Theresa (Kirsten Dunst) kan maar moeilijk omgaan met het overlijden van haar moeder. Dit wordt alleen maar versterkt als ze met haar man in een oud huis gaat wonen. Als ze een op cannabis gebaseerde drug gebruikt om haar depressies tegen te gaan, raakt ze verzeild in een hallucinant web van angst, eenzaamheid en rouw.

Op vele manieren is het duidelijk dat het een film over depressie en dood is. Schrijf- en regieduo Kate en Laura Mulleavy, zussen, verstikken het beeld in vage filters, alsof Woodshock een bewegende sepiafoto van een oud stilleven is. Het decor waarin een lethargische Kirsten Dunst haar rol uit het naargeestige Melancholia kan herhalen is consistent in een mistroostige waas. Zo lijkt ze rond te zwerven in landschappen omgeven door mystiek, maar daar blijft het bij. De weinige momenten die de monotone droefheid ontbreken vallen op door onhandigheid, zoals lomp gemonteerde waanbeelden. Aan de andere kant werkt de melancholie ook door in de set met elegante kostuums. Het mag dan ook geen verbazing opwekken dat de gezusters normaliter een succesvol modelabel (Rodarte) bedrijven en eerder de kostuums voor Black Swan ontwierpen.

De atmosfeer is dermate consistent neergezet, dat het vaak overslaat in overmaat. De film gaat dikwijls het boekje te buiten in het krampachtig toevoegen van betekenis. Meer dan eens gaat de trukendoos open voor weer dezelfde inhoud. Lichtflikkers met een hoeveelheid die doet denken dat de regie dit stijlmiddel net heeft ontdekt. Metaforen voelen simplistisch onhandig aan, zoals een tenhemelstijging die weinig raakvlak heeft met de gebeurtenissen. Symboliek wordt daarbuiten ook flink doorgedramd. Bloemen in alle soorten en maten vullen het scherm, wat de film een air van kitsch geeft. Op een gegeven moment rijst de vraag of Woodshock een film is, of een foto met standaardfilter die men deelt op sociale media om te laten zien hoe artistiek men wel niet is.

Maar waar de problemen op het visuele vlak op zijn minst van visie getuigen, ontbreekt deze bij de uitwerking van de personages. Kirsten Dunst heeft niet meer te doen dan loom rondlopen en vol droefheid staren, iets wat ze wel met verve doet. Het grotere struikelblok zijn de mensen om Theresa heen. Al haar verhoudingen zijn gebaseerd op los zand. Haar relatie met haar man Nick blijft onbekend. Ondertussen krijgen de vriendelijke baas van de cannabiswinkel, zijn jonge neefje en de oudere vaste klant te maken met de negatieve effecten van Theresa’s deprimerende wanen. Waarom ze zo is begaan met de oudere vaste klant Ed is een volstrekt raadsel. Alle belangrijke mensen in haar leven krijgen daarnaast scène op scène die weinig toevoegt aan hun karakterisering.

De vraag aan het eind is wat iedereen nu precies motiveerde, of überhaupt wie deze personages zijn. Door de monotone lethargie die Woodshock nooit van zich af schudt, zijn Theresa’s angsten ook niet invoelbaar. Het moment van catharsis aan het einde komt daardoor ondanks de overduidelijke voortekenen als een donderslag bij heldere hemel, want er is niet te ontdekken wat Theresa nu precies bewoog. De hiaten in het scenario betekenen dat Woodshock niet alleen faalt in de uitwerking, maar dat ook de funderingen op drijfzand zijn gebouwd. Het is niet meer dan een snel gefilterd kiekje met dito hashtag.