Weekendtips van de redactie

Bad Musicals: Buffy the Vampire Slayer “Once More With Feeling” zaterdag in de Cinema of the Dam’d, Overtoom 301, Amsterdam

Okay, ik geef het schoorvoetend toe: als ik nu sommige afleveringen van de eerste twee seizoenen van Buffy the Vampire Slayer terugkijk, vallen er een paar dingen op die mijn intense liefde voor de serie een beetje doen bekoelen. De serie is blanker dan een pak vanillevla en nu Joss Whedon toch lichtelijk van zijn feministische voetstuk is getuimeld, vallen de korte rokjes van Buffy en de bij vlagen bedenkelijke dynamiek tussen Buffy en haar mannelijke tegenspelers wel heel erg op. Maar laten we wel wezen, vanaf seizoen 3 wist de serie vaak bijzonder briljante afleveringen te produceren, waarbij de musical-aflevering Once More With Feeling uit seizoen 6 een van de favorieten van de fans is geworden. In het kader van de karaokeprogrammering van de Cinema of the Dam’d kan zaterdag meegezongen worden op deze crowd-pleaser. ‘Please, give me something to sing about!’ Luuk van Huët

GRIS, Steam

Ik ben geen gamer, maar mijn vriend wel en dankzij hem kwam ik in aanraking met GRIS, een oogverblindend mooie indie-game. In GRIS speel je een jonge vrouw wiens wereld ineenstort, die daarna langzaam kleur moet terugbrengen in haar nu grijze wereld. De game is een platform-game, maar laat zich vooral lezen als een poëtische reis door een landschap, waar je op intuïtieve wijze de skills leert om obstakels te overbruggen en puzzels op te lossen. Je hebt geen vecht-moves, je kunt niet dood en de game legt op subtiele en slimme wijze woordeloos alles uit wat je moet weten om verder te kunnen komen. De ideale game voor een leek als ik. Combineer dat met een oogstrelende vormgeving, die geïnspireerd lijkt door animatiefilms als Belladonna of Sadness en Azu and Asmar en je hebt een game waar je lang in wilt vertoeven. Jammer dat je met een beetje geluk de game binnen de twee uur uit kunt spelen, maar het lijkt me geen straf vaker naar de wereld van GRIS terug te keren. Theodoor Steen

Climax, dit weekend onder andere op het IFFR, zondag in LAB111, Amsterdam

Climax, de nieuwste film van Gaspar Noé (bekend van Irréversible, Enter The Void, Love) beleeft dit weekend zijn Nederlandse voorpremière. De film wordt omschreven als een fantastische nachtmerrie: gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een dansgezelschap in de jaren 90 dat in een schoolgebouw, dienstdoend als dansstudio, afdwaalt in een wereld vol drugs, terwijl er grafische gesprekken plaatsvinden over anale seks, zwangerschap en SOA’s, wat ons weer herinnert aan Noé’s weerzinwekkende fascinatie voor leven en de dood. Climax ging eerder dit jaar in wereldpremière op het festival van Cannes en werd daar lyrisch ontvangen. Mijn interesse werd in eerste instantie gewekt door het zien van Sofia Boutella (bekend van Madonna’s Hung Up, Kingsman: The Secret Service en Atomic Blonde) in de trailer, een actrice/danseres die ik maar al te graag zie dansen. Als ik de gebruikelijke kost van Noé moet verwachten, afgaand op films als Love en Irréversible, zal Noé er ook in Climax ongetwijfeld alles aan doen om ons absoluut niet op ons gemak te stellen. Lexis Afifi