Weekendtips van de Cine-redactie

Happy

Dit weekend hoop ik nog tijd te hebben om Happy uit te kijken, de serie waarin Christopher Meloni een voormalige supersmeris speelt die aan lager wal is geraakt, genaamd Nick Sax. Sax wordt door Happy, het denkbeeldige vriendje van zijn dochtertje (een kleine paarse vliegende eenhoorn met de stem van Patton Oswalt) gerekruteerd om haar te redden uit de klauwen van een gestoorde kerstman die onder één kerstmutsje speelt met de plaatselijke maffia. De serie is tot nu toe zeer vermakelijk: in de eerste aflevering rolde ik over de grond toen een viertal wise guys van de Scaramucci-clan werden geïntroduceerd, met echte New York swagger, om vervolgens simpelweg door Sax weggeblazen te worden. Een tweede seizoen is al aangekondigd. Luuk van Huet

Down and Dirty Pictures

Heel blij wordt je er niet van, maar Peter Biskinds Down and Dirty Pictures, over de Amerikaanse indiefilm, is toch wel een aanrader. Het boek kwam door de Weinstein-affaire terug in de aandacht, wat mij ertoe bracht het eens te lezen. Biskind heeft zijn huiswerk goed gedaan en schrijft met veel detail over de opkomst van onder meer het Sundance-festival en Miramax en hoe de indie-sector eigenlijk ook een studiosysteem werd. Uiteraard gaat het veel over Harvey Weinstein, een bullebak die zijn medewerkers manipuleerde en uitschold. Biskind zei vorig jaar dat hij ook geruchten hoorde van seksueel wangedrag, maar niet voldoende bewijs had om het in zijn boek op te nemen. (Overigens is het beschreven gedrag genoeg om je af te vragen waarom acteurs en regisseurs met hem weg bleven lopen.) Biskind heeft soms wel erg veel plezier in het neerhalen van helden (onder meer Robert Redford en Quentin Tarantino komen er niet bijster goed af), maar schetst toch vooral een fascinerend en ontnuchterend beeld van dit vaak zo geromantiseerde deel van de filmsector. Elise van Dam

Koop het boek hier.

Rita

Ik ga kijken naar Hobbit-management op een Deense school: het vierde seizoen van de Netflix-serie Rita. Misschien wel een van de inspiratiebronnen van de laatste Nederhit De Luizenmoeder.

Rita is een recalcitrante lerares die het beste voorheeft met de kids. Ze moet zich een weg zien te banen door een bos met ambitieuze ouders en een krampachtige schoolleiding. Nuchtere opmerkingen, herkenbare polderlandschappen en avondjes doorzakken met Viking-waardig binge-drinken. Ach ja, als de Scandinaviërs niet weten hoe je de donkerste momenten door moet komen, dan weet ik het ook niet. – Dominique van Varsseveld

Janelle Monáe

Janelle Monáe, de ideale popster voor 2018, komt met een nieuw album: Dirty Computer. De trailer verscheen vandaag en geeft me voorpret. Om eerlijk te zijn vind ik lang niet al haar muziek even sterk. Haar eerste EP, Metropolis: Suite I (The Chase), blijft onovertroffen: vooral de eerste drie tracks vormen een heerlijk tegendraads maar catchy poptrio. Op haar daaropvolgende albums, The ArchAndroid en The Electric Lady, staan een paar ijzersterke nummers, maar ook aardig wat generieke vullertjes. En hoewel haar composities interessanter zijn, is ze zangtechnisch bepaald geen Beyoncé. Wat Monáe echter bijzonder maakt, is het verhaal dat ze vertelt: haar albums zijn conceptwerken die een science-fiction-epos vormen. Een verzameling popnummers zonder ironie een ‘suite’ noemen is van een pretentie die vroeger aan progrockbands voorbehouden was — maar Monáe maakt het waar, met de sociaal-kritische inhoud van haar teksten en de consistente doorvoering van de thematiek in haar clips en liveshows. Mocht je nog niet met haar bekend zijn, kun je rustig een weekend uittrekken om je in haar oeuvre te verdiepen. Julius Koetsier