The Leisure Seeker

“The Leisure Seeker”, is de naam van de oude camper waar John en Ella al ontelbare tripjes mee hebben gemaakt. Het duo ging vroeger regelmatig de weg op om het avontuur te zoeken en de randen van Amerika te bekijken. “Wat is nu beter dan je brein verruimen?”, zou John (Donald Sutherland) zeggen.

Maar dat doet hij niet meer. Hij is niet meer dezelfde en dat merkt Ella (Helen Mirren) dag op dag. Het tweetal besluit in een magisch ogenblik nog één laatste reis te maken. De bestemming: het huis van Hemingway, de favoriete auteur van de gepensioneerde literatuurdocent.

Nu zit Ella opgescheept met een man die haar maar nauwelijks herkent. Hij lijdt aan geheugenproblemen. Iedere avond wanneer het tweetal lekker voor de camper op een camping zit, kijken ze oude foto’s terug. Met moeite weet hij iedereen te herkennen. Zelfs de namen van zoon en dochter blijven achter in zijn verloren brein.

Dat is de dramatische kant van The Leisure Seeker. Regisseur Paolo Virzì (La prima cosa bella), die in zijn eigen Italiaanse taal al tientallen familiedrama’s heeft geschreven en geregisseerd, balanceert die tragedie met een boel grappige momenten. Hij doet dat zo vakkundig dat de film een aaneenschakeling van dubbele lagen is. Het oude stel blijkt twee gekken, die door de geheugenverliezende John in allerlei problemen komen.

Heel belangrijk is de bestemming niet, zoals elke roadmovie ons leert. Iedere scène is puur genieten. Elle is namelijk een sterke, onafhankelijke vrouw en John is heerlijk oude-mannen-eigenwijs zoals ik later ook zou willen zijn: “Dit is wat ik denk, en zo is het”. Heel duidelijk weet het tweetal wat ze willen en zorgen ze voor elkaar. Een van de eerste dingen die John uit zijn mond laat komen, is een duidelijke opdracht, een interne vraag naar levensvoedsel in een heerlijke verpakking. “I want a burger!”

Het zou zonde zijn om bij The Leisure Seeker in slaap te vallen, maar begrijpelijk is het wel. Het is de ideale zondagmiddagfilm, zo zacht en teder als de kussens op de bank. Er zijn – in eerste instantie – maar weinig gevolgen aan de vlucht die het tweetal maakt, maar daar is de film zelf ook uiterst bewust van.

Als ze eenmaal wat verder zijn wordt het duidelijk dat er wel degelijk wat op het spel staat. Zelfs hun huwelijk wordt in deze laatste levensfase nog stevig getest.

De dood heeft iets tragisch. Het is het einde van een jarenlange tijd, een compleet leven, hoe ongelukkig en vervelend dat leven geweest mag zijn. Zeker wanneer je zo bewust aan het aftakelen bent, neemt pure nostalgie de overhand. In The Leasure Seeker zit heel wat tragedie waar grote Hollywood-films maar nauwelijks tijd voor krijgen. Die diepere lagen zitten alleen al in Ella’s half-grappende, maar diep wanhopige vraag aan John: “Wat gebeurt er allemaal in je hoofd?”

The Leisure Seeker draait nu in de bioscoop.