The House with a Clock in its Walls

Uit het magische rijk van Amblin Entertainment, het door Steven Spielberg opgezette filmproductiebedrijf, komt de familiefilm The House with a Clock in its Walls. De door Eli Roth geregisseerde film is plezierig en onderhoudend, maar het Halloween-verhaal komt vlakker uit de verf dan de CGI-pompoenen op de filmposter doen vermoeden.

Neem een weesjongen, een spookhuis, een excentrieke oom en een kast met een verboden boek. Deze ingrediënten waren in vergelijkbare verhalen zoals Harry Potter en Narnia onderdeel van een succesformule. In The House with a Clock in its Walls zijn ze ontleend aan het gelijknamige boek van John Bellairs uit 1973.

Direct na het overlijden van zijn ouders wordt Lewis Barnaveldt (Owen Vaccaro) op de bus gezet naar New Zebedee, Michigan, om bij zijn oom Jonathan Barnavelt (Jack Black) in te trekken. Hier staat de nette Lewis niet om te springen. Oom Jonathan is vreemd. Hij draagt het liefst een kimono, overstemt met de uithalen van zijn saxofoon alle katten in de buurt, en pikt Lewis op van school in een auto die bijna uit elkaar valt. Gelukkig is er in het oude huis genoeg te beleven ter compensatie van alle plaatsvervangende schaamte. De glas-in-lood-ramen bewegen, en de stoelen lijken zichzelf te verplaatsen als je ze de rug toekeert.

Oom Jonathan is een tovenaar. Samen met zijn buurvrouw, Mevrouw Zimmerman (Cate Blanchett), wijdt hij Lewis in in de toverkunst. Maar het huis blijkt ook een minder leuke verassingen in petto te hebben. De vorige bewoner heeft een klok in de muren geplaatst, die aftikt tot Doomsday. In het avontuur dat volgt moet het drietal deze zwarte magie en, nog belangrijker, hun eigen eenzaamheid overwinnen.

In het voelbaar maken van deze eenzaamheid slaagt het personage mevrouw Zimmerman het beste. De rigide buurvrouw blijkt haar dochter te zijn verloren in de Holocaust, een trauma dat ze nooit te boven is gekomen. Hierin credits voor deze film, zoals redacteur Julius Koetsier opmerkte in Schokkend Nieuws: de film is niet bang om zwaardere thema’s en een volwassen lading spanning aan kinderen voor te schotelen. Midden in de nacht wakker worden omdat je oom met een bijl de muur te lijf gaat; oké, we kennen het beeld uit The Shining, maar in kinderfilms worden dit soort horrorelementen meestal geserveerd met een suikerlaagje. Dat is een goede ontwikkeling, dat er niet kinderachtig wordt gedaan in een kinderfilm.

Het terugkerende thema van eenzaamheid laat zich niet geforceerd overbruggen, en de subtiliteit die je daarbij zou verwachten rijmt niet echt met de cartooneske gezichtsuitdrukkingen van Jack Black. Hierbij moest ik denken aan Martin Scorceces vergelijkbare Hugo uit 2011. In die film heeft Sascha Baron Cohen een cartooneske bijrol, maar daar blijft het verder bij. Hugo slaagt er veel beter in om de gelaagdheid in de verhoudingen tussen alle personages voelbaar te maken. De barre kwetsbaarheid van een verweesde jongen die niets liever wil dan zijn thuis vinden, komt bij Scorcece sterker over.

Een andere overeenkomst is dat Hugo en Lewis allebei een gekoesterd object van hun overleden ouders hebben meegekregen. Uiteindelijk moeten ze het object, en daarmee het vastklampen aan een verleden dat niet meer terug zal keren, loslaten. In The House with a Clock in its Walls laat Lewis zijn Magic 8-ball vallen om de Doomsday-klok te stoppen. Dit gaat gepaard met veel belachelijke bombarie, met als dieptepunt een CGI-baby met het hoofd van een volwassen Jack Black. Gelukkig hebben dit soort missers niet de overhand. Tot aan de overvolle catharsis is Eli Roths fantasierijke wereld best aardig, ondanks de te expliciet acterende Black en voorspelbare CGI. Jammer dat Roth niet veel meer aan de verbeeldingskracht van zijn jonge publiek heeft overgelaten.