Testament of Youth

Testament of Youth is de eerste narratieve film van documentaire-maker James Kent, en vertelt het waargebeurde verhaal van de Britse schrijfster en pacifiste Vera Brittain (1893-1970), gebaseerd op haar in 1933 verschenen autobiografie. De film focust op de jonge Vera (Alicia Vikander) en haar middle-class familie ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. De ambitieuze Vera wil weg van het platteland om te studeren aan Oxford. Vlak voor haar vertrek ontmoet ze via haar broer de schrijver Roland Leighton (Kit Harington), op wie ze verliefd wordt. Dan breekt echter de oorlog uit en vertrekt Roland, evenals Vera’s broer, naar het front. Vera is inmiddels aangenomen op Oxford, maar heeft het gevoel dat ook zij iets moet bijdragen tijdens oorlog. Uiteindelijk besluit ze de academische wereld achter zich te laten en te gaan werken als verpleegster.

In veel aspecten is Testament of Youth een typisch historisch BBC-drama: mooi gefilmd, netjes verteld en met oog voor detail geënsceneerd. De film volgt het vaste stramien van de romantische oorlogsfilm: ongekende onbezorgdheid voor de oorlog en ontluikende liefde, de oorlog die alles verstoort en het beschadigde leven dat na de oorlog weer verder gaat. In die zin heeft de film weinig verrassends in zich, de kijker kent het genre inmiddels. Tranen, aanzwellende violen, vertraagde beelden: erg vernieuwend is Testament of Youth niet.

Brittains boek wordt gezien als de stem van een generatie. Haar verhaal toont de impact van de oorlog, ook nadat deze is beëindigd. In feministische kringen heeft het boek tevens de status van klassieker voor haar representatie van de vrouwenstrijd voor onafhankelijkheid en een eigen carrière. In de film wordt Vera echter niet meer dan het archetype van de achtergebleven vrouw. Dieper dan dat kom je als kijker niet, daarvoor leer je haar te weinig kennen. De liefde is niet ingrijpend genoeg, de oorlog niet indringend genoeg.

In het ziekenhuis waar Vera werkt liggen de soldaten netjes schoon en verbonden in hun strakke bedjes stil te zijn. Zowel de echte strijd als Vera’s innerlijke strijd blijven op afstand. Pas op driekwart van de film neemt het verhaal je eindelijk mee de werkelijkheid in, en met name de poëzie van Leighton gecombineerd met prachtige stille beelden weten dan even te ontroeren. Dit is echter maar van korte duur. Regisseur Kent besluit de film af te sluiten met wat overkoepelende wijze lessen (ja jongens, oorlog is naar en uiteindelijk zijn we allemaal maar mensen) die erg geforceerd voelen. Het pacifisme waar Brittain om bekend stond wordt er snel nog even tussengepropt, en van het feminisme krijgen we helemaal niets mee.

Voor een verhaal dat de stem van een generatie zou moeten zijn, is Testament of Youth veel te gepolijst en doet daarmee geen recht aan de rauwe realiteit van de Eerste Wereldoorlog of aan de vrouw die Brittain was. Dan maken de gedichten van Leighton een stuk meer indruk, zoals het onderstaande “Villanelle”, dat in de film wordt voorgelezen.

Violets from Plug Street Wood,
Sweet, I send you oversea.
(It is strange they should be blue,
Blue, when his soaked blood was red,
For they grew around his head;
It is strange they should be blue.)

Violets from Plug Street Wood-
Think what they have meant to me-
Life and Hope and Love and You
(And you did not see them grow
Where his mangled body lay
Hiding horror from the day;
Sweetest it was better so.)

Violets from oversea,
To your dear, far, forgetting land
These I send in memory,
Knowing You will understand.