De Star Wars Hypetrain

Het is niet alsof we ooit géén zin hadden in het nieuwe Star Wars-deel; het wachten is alleen nu zo ondragelijk geworden.

Even tussen neus en lippen door plaatste Star Wars deze week een nieuwe tv-spot. De video bevat weer genoeg nieuwe beelden om menig fan panisch te maken van enthousiasme. “Luke in de Millenium Falcon!”, klinkt vreselijk fangirl-achtig, maar zo voel ik mij dan ook. Oprecht, kinderlijk enthousiasme voor een consumentenproduct.

Want dat is het eigenlijk. Niet meer, niet minder. Het verschil met McDonald’s bezoek is niet eens zo heel groot. Het is niet alleen comfortabel om weer terug te gaan naar iets dat je al kent, ook zijn er talloze herinneringen aan gebonden. Merkgebonden trouw, zelfs wanneer het niet zo lekker smaakt. Daarover gesproken trouwens…

Rogue One -die oh-zo-originele Star Wars-film van vorig jaar- is iedereen hopelijk nu weer vergeten. Zelfs het debacle rondom de volgende spin-off over Han Solo, die de briljante naam Solo kreeg, is alweer uit het kortetermijngeheugen verdwenen.

Alle ogen zijn nu gericht op Star Wars: The Last Jedi. Dat moet wel, want iedere keer dat een trailer komt, gaat het internet zowat kapot.

https://www.youtube.com/watch?v=gTxFcX5SS-0

Deze parodie erop is dan weer geestig. (Vanaf 4:47)

Maar de Star Wars-fan binnenin mij – die ene die in de lege zaal van de 3D screening van The Phantom Menace in 2011 geweest is – die kan niet stoppen met eraan te denken. Want wat gaat er gebeuren met Luke, Rey, Finn, Kylo Ren, Poe, Han (oh wacht) en Leia? Wie is Snoke? Komt er een grijze Jedi? Een evil Luke? Een soort Yingyang combinatie van Rey en Kylo? Zijn Rey en Ben op elkaar verliefd? Zoveel vragen.

Hoe dichter bij de releasedatum, hoe meer het in de nek begint te heigen. YouTube is daarbij een vloek en een zegen. Het brengt de vetste trailers, de interessantste video-essays, de coolste montages en de meest overtuigende theorieën. Maar de honger naar meer komt ook gelijk omhoog.

Het is die nieuwsgierigheid die enkel door de vele geheimen van The Force Awakens is opgeroepen. J.J. Abrams heeft goed zijn best gedaan – zo goed dat ze hem voor Episode 9 weer terug nemen – om vragen op te roepen. En ondanks dat ik van schrijver en regisseur Rian Johnson alleen (het wat mij persoonlijk tegenvallende) Looper heb gezien, heb ik het volste vertrouwen in zijn kunnen.

Zelfs wanneer het logischerwijs niet zou moeten – als ze bijvoorbeeld George Lucas de films zouden laten schrijven(!) – denk ik dat ik alsnog vol enthousiasme naar de bioscoop zou gaan rennen.

Zelf ben ik niet van plan op de releasedatum naar de film te gaan. Altijd zal ik honger hebben naar dat ene moment van extra info. Wel wat betrekking heeft op de film, ik heb geen enkel plan om ook maar één (strip)boek wat het verhaal uitbreidt te gaan lezen.

Dat is het vreemde van de obsessie. De hypetrain naar meer Star Wars is er altijd wel. Onlangs, bij mijn vierde herkijk, benoemde ik The Force Awakens tot mijn een-na-favoriete film. Het is echt een filmobsessie. Misschien zelfs meer een verhaalobsessie.

Ergens in mijn objectieve gedachten maak ik me zorgen dat er altijd Star Wars-films zullen blijven komen en dat het de kwaliteit niet veel goeds gaat doen. Maar dat denk ik wel met een kinderlijke glimlach op mijn gezicht.