She’s Gotta Have It: seizoen 2

Nola Darling (DeWanda Wise) leek aan het einde van het eerste seizoen van Netflix-serie She’s Gotta Have It haar weg in het leven te hebben gevonden. Ze had artistiek gezien haar koers bepaald en zette haar drie mannelijke minnaars aan de kant voor haar vrouwelijke geliefde Opal. De serie was een verbetering ten opzichte van de gelijknamige film uit 1986, ook door Spike Lee gemaakt. Hij had nu laten zien dat hij wel een driedimensionaal vrouwelijk personage kon opvoeren. Dat schept verwachtingen voor het tweede seizoen: hoe zou Nola zich als mens, maar vooral als kunstenaar ontwikkelen?

Gelukkig zijn het nog steeds die vragen die centraal staan. En een zwarte vrouwelijke queer artiest met een complexe gevoelswereld, dat zie je nauwelijks in series of films. Voorheen zagen we dat al helemaal niet in Lee’s films; hij is juist vaak bekritiseerd omdat zijn vrouwelijke personages slechts in dienst lijken te staan van de mannelijke. Dat hij bij deze remake vrouwen mee heeft laten schrijven aan het script heeft dus zijn vruchten afgeworpen.

Nola’s kunstenaarschap beslaat een groot deel van de verhaallijn, maar haar proces is interessanter dan wat ze daadwerkelijk maakt. Het is boeiender om haar rode verf op een doek te zien smeren met een mysterieuze, maar vastberaden blik dan naar een afgewerkt zelfportret van haar te kijken, of naar een schilderij waar symboliek er duimendik bovenop ligt. Ook heeft ze fotografie opgepakt, wat resulteert in snapshots van haar dagelijks leven die niets toevoegen aan het verhaal. Maar wat wel interessant is, is dat het haar veel dichter in contact brengt met de mensen om haar heen dan wanneer ze in haar eentje schildert.

Dat het proces interessanter is dan het product zorgt er enerzijds voor dat er veel ruimte is voor haar ontwikkeling. Maar anderzijds ontstaat er dan een discrepantie tussen hoe wij naar haar kijken en hoe ze in haar fictionele wereld wordt benaderd. Mensen bejubelen haar ‘uitzonderlijke’ werk, maar omdat wij dat er niet in zien wordt dit deel van het verhaal ongeloofwaardig.

She’s Gotta Have It zit verder vol met politiek commentaar. De serie gaat over gentrificatie, de commercialisering van kunst en voornamelijk over de ervaringen van zwarte mensen in Amerika. Het is moeilijk om hier een gedegen analyse op te bieden, aangezien ik zelf geen zwarte Amerikaanse vrouw ben. Daarom verwijs ik graag door naar een artikel van Hannah Giorgis op The Atlantic, die in het verhaal ‘troubling misrepresentations of several social issues’ ziet.

Naast kunst en politieke onderwerpen, gaat She’s Gotta Have It ook over de relaties tussen Nola en de mensen om haar heen. Dit seizoen zijn het veel minder seksuele relaties dan in het eerste seizoen, wat betekent dat vriendschappen meer ruimte krijgen. Personages als Mars, Shemekka en Clorinda hebben prominentere rollen, maar helaas komen hun verhaallijnen niet goed tot hun recht. Zo gaat het af en toe over Mars’ thuisland Puerto Rico en hoe hij zich daartoe verhoudt, maar wanneer hij
terugkomt van een bezoek aan het land krijgen we niets te horen over wat het nou met hem heeft gedaan.

Een ander zwak punt zijn de dialogen, die stroef en weinig overtuigend zijn. Het zijn eerder de dans-of muziekscènes die je het verhaal in trekken en waardoor je de personages gaat liefhebben. De mooiste scène is die in aflevering 7, wanneer Nola, Mars en Shemekka op het strand in Puerto Rico
dansen. Vooral Nola gaat op in de muziek en je weet: ze heeft zichzelf even gevonden. Dat is zo’n magisch moment waarop je Nola in je hart sluit, zo’n moment waarop je hoopt dat ze zich nog verder ontwikkelt en dat jij daar dan getuige van mag zijn.