Rotten Tomatoes: 59.3% ongenuanceerd

Lady Bird heeft niet langer de score van 100% op Rotten Tomatoes. Sommige mensen vinden dat erg. Waarom hechten we zo veel waarde aan het percentage positieve recensies dat een film krijgt?

Laten we nuchter blijven: het maakt niet uit dat Greta Gerwigs regiedebuut nu op 99% staat. Je kunt Lady Bird nog gewoon zien. Je zult er niet maar voor 99% van genieten. Je kunt er dezelfde mening over hebben als wanneer de film 100%, 50% of 10% ‘fresh’ was geweest. Dat de recensie van Cole Smithy een procentje van de score heeft afgehaald, is totaal niet belangrijk.

Iemand voor wie het trouwens wél belangrijk is, is Cole Smithy. Op zijn website wordt meteen duidelijk dat hij erop kickt tegen de stroom in te zwemmen: hij stelt zich in een video voor met de woorden: ‘Hi, I’m Cole Smithy. I’m notorious because I’m the first film critic to give any Toy Story movie a negative review.’ Het bewijs dat hij uit was op controverse door de perfecte score van Lady Bird te ‘verpesten’, bestaat eruit dat zijn recensie helemaal niet negatief is. Hij geeft de film een B-. Maar critici die hun eigen recensies opsturen, mogen zelf bepalen of die recensie als ‘fresh’ of ‘rotten’ wordt geteld. Zijn eerdere recensies met de beoordeling B- deelde Smithy in bij ‘fresh’, die voor Lady Bird bij ‘rotten’. Kinderachtig en doorzichtig. Maar waarom zou je je er kwaad om maken?

Grotere reden voor zorgen is het feit dat Rotten Tomatoes zo serieus wordt genomen. Vaak wordt hun systeem verkeerd geïnterpreteerd: naar aanleiding van de 100% voor Lady Bird, werd het coming-of-age-drama ‘de best gerecenseerde film ooit’ genoemd. Maar 100% betekent niet dat elke criticus een jubelend vijfsterrenstuk schreef. Alleen dat alle recensies in de database overwegend positief zijn. Een film die van elke recensent een zesje krijgt, zou ook een score van 100% hebben. Bij concurrent Metacritic wordt wel een gemiddeld cijfer berekend op basis van beoordelingen. Daar heeft bijvoorbeeld The Disaster Artist 76%: een stuk lager dan de 94% van Rotten Tomatoes. Dit systeem verdient de voorkeur boven de binaire ‘fresh/rotten’-indeling, maar de vraag blijft: waarom filmkritiek reduceren tot een percentage?

Het antwoord is natuurlijk: om mensen te laten weten welke film ze moeten zien. Vroeger was je voor advies vanuit de filmkritiek aangewezen op de recensenten die je vertrouwde. Roger Ebert, Gene Siskel en Pauline Kael hadden een sturende functie. Die is nu voor een groot deel overgenomen door algoritmen die een cijfer trekken uit de unieke meningen van honderden mensen.

Bij Cine geven we geen sterren, omdat het onmogelijk is een persoonlijke reactie op een film uit te drukken in een getal. Rotten Tomatoes en Metacritic trekken dat probleem tot in het absurde door. Ze dragen bij aan de misvatting dat filmkritiek objectief moet zijn, door een percentage te presenteren als de definitieve conclusie van honderden verschillende persoonlijke ervaringen. Het product van talloze ideeën, nuances, inzichten, liefdesverklaringen en scheldkanonnades: 61%.