Wonder Wheel

Woody Allen zet aan voor zijn 48ste(!) film. En in een tijd waarin steeds meer vraagtekens rondom zijn werk en persoon naar voren komen maakt hij niet alleen geen indruk, hij komt zelfs uitgeblust en inspiratieloos over.

Woody Allen doet Woody Allen, in wat gezien kan worden als een stijloefening. Of het goedpraten van zijn eigen misconduct naar zijn (stief)dochter. Of het einde van zijn carrière. Mensen zitten blijkbaar nog steeds te wachten op een nieuwe Woody Allen-film, en ik vraag me oprecht af waarom dat nog zo is, en of dat na Wonder Wheel anders zal zijn.

In Wonder Wheel volgen we de washed-up actrice Ginny (Kate Winslet) die vast zit in een gewelddadige relatie met Marty (een sterk acterende Jim Belushi), en als serveerster in een restaurantje werkt. Belushi op zijn beurt wervelt als een soort Ralph Kramden (inclusief wifebeater en bretels) door het huishouden heen met de constante dreiging van fysiek geweld. Dan is er nog het pyromanische zoontje van Ginny en uit het niets Carolina, Belushi’s vervreemde dochter.

Alles wordt ‘ingewikkeld’ zodra Mickey (Justin Timberlake) ten tonele verschijnt. En dat is precies waar deze hele film zich had moeten afspelen. Op het toneel. Alle set pieces zijn op die manier ingericht. Winslets melodramatische toon komt hier ook weer veelvuldig naar voren. Alsof ze met haar geschreeuw de achterste stoelen in het theater probeert te bereiken. De acteerprestaties (op die van Timberlake na) ten spijt, dit hebben we allemaal vaker en beter gezien in Allens oeuvre. Laten we de kernpunten in Wonder Wheel afgaan:

• De driehoeksverhouding (Manhattan)
• Een emotioneel instabiele oudere vrouw (Blue Jasmin)
• De archetype van de jonge, knappe en lijdende ‘artiest’ (vrijwel iedere Woody Allen-film)
• De argeloze, onschuldige wide-eyed jongedame (vrijwel iedere Woody Allen-film)

Check, check en check. Voeg daar nog het gangstersausje van Bullets over Broadway aan toe (Marty’s dochter wordt gezocht door een groepje maffiosi) en een vleugje Martin Landau uit Crimes and Misdemeanors (Ginny’s besluit over leven of dood) en je hebt een paint-by-numbers Woody Allen. Waarin hij wederom zijn eigen relatie met zijn stiefdochter via artistieke vrijheid probeert goed te praten. Letterlijk wordt het volgende gezegd: “The heart has its own hieroglyphics”, op het moment dat Micky van Ginny overstapt naar haar stiefdochter. Komt bekend voor, niet?

Wonder Wheel draait vanaf 21 december in de bioscoop.