The Cloverfield Paradox

Tijdens de meest recente Superbowl wist Netflix de trailers van langverwachte films en series als Avengers: Infinity War, Solo: A Star Wars Story en het tweede seizoen van Westworld te overtroeven door de trailer van The Cloverfield Paradox te vergezellen van de aankondiging dat de film na de wedstrijd op Netflix uit zou komen. Een slimme stunt? Of een noodgreep gedreven door wanhoop?

Na de kaiju-film Cloverfield uit 2008 en het thematisch gelinkte 10 Cloverfield Lane uit 2016 komt The Cloverfield Paradox nu na een lang en ietwat onzeker productieproces uit op Netflix in plaats van in de bioscoop. De eerste recensies zijn niet bijzonder positief, maar in tegenstelling tot mijn concullega’s van The Guardian, Io9 en Slate heb ik mij prima vermaakt. In The Cloverfield Paradox wordt de aarde in de nabije toekomst bedreigd door een energiecrisis die de globale spanning hoog doet oplopen, waardoor een oorlog tussen Duitsland en Rusland dreigt. Astronaute Hamilton (gespeeld door Gugu Mbatha-Raw, die zo de evil twin from a parallel universe zou kunnen zijn van onze eigen charmante Cine-redactrice Dominique van Varsseveld) heeft haar echtgenoot Michael (Roger Davies) achtergelaten op de aardbol om in een geavanceerd ruimtestation met een multiculturele crew met behulp van een deeltjesversneller een bron van oneindige energie aan te boren die de energiecrisis kan oplossen en zo de wereld zou kunnen behouden. Daniel Oyelowo, Chris O’Dowd, Daniel Bruhl, Aksel Hennie, Zhang Ziyi en John Ortiz spelen haar internationale crewleden, die met steeds grotere wanhoop pogingen doen om de deeltjesversneller dusdanig af te stellen dat deze oneindige energie gaat genereren. Na twee jaar experimenteren is de spanning op de aardkloot flink opgelopen en ook in het ruimtestation lopen de gemoederen hoog op, vooral tussen de Duitse fysicus Schmidt en de Russische klimaatwetenschapper Volkov.

Maar dan weet het team een doorbraak te bereiken: de deeltjesversneller bereikt het punt waarop er energie wordt gegenereerd. Helaas is de vreugde van korte duur: een onverwacht effect treedt op, daardoor raken de faecaliën de oscillator en ontstaat er brand aan boord van het station. Als de brand bedwongen is en de gemoederen ietwat zijn bedaard, volgt er een tweede schok: de aarde is nergens meer te bekennen. Al snel ontdekt de bemanning dat de deeltjesversneller het station door tijd en ruimte lijkt te hebben getransporteerd en daarnaast is er onverhoeds wellicht een scheur in het tijd-ruimte continuüm ontstaan, dat tevens door tijd, ruimte en universa de meest onverkwikkelijke gevolgen kan hebben. Het is nu aan de bemanning om in een race tegen de tijd de problemen op te lossen én het experiment te voltrekken dat hun wereld zou kunnen redden.

Het grootste probleem dat The Cloverfield Paradox heeft is dat alle elementen van de film al eens eerder beter zijn uitgevoerd. Event Horizon werkte het gegeven uit als een soort gruwelijke Lovecraftiaanse horrorfilm in de ruimte, Alien is een zenuwslopende klassieker, Armageddon zette in op hersenloos popcornvermaak, Sunshine had een betere chemie tussen castleden onderling en in al deze aspecten blinkt The Cloverfield Paradox niet uit. Maar als een vermakelijke sci-fi film die op een onevenwichtige wijze leentjebuur speelt bij deze films, die ook nog eens de eerdere Cloverfield-films in één multiversaal narratief weet te plaatsen, werkt het prima, vooral dankzij de uitmuntende cast. Die krijgt misschien niet genoeg te doen, maar de dialogen bevatten een paar briljante one-liners, waarmee vooral O’Dowd de show steelt.

Hoogstwaarschijnlijk heeft Netflix The Cloverfield Paradox aangekocht omdat de oorspronkelijke distributeur Paramount een bioscooprelease niet meer zag zitten, zeker na het floppen van Life vorig jaar. Net zoals Bright, de eigen eerdere productie van Netflix die verschillende hokjes aanvinkt (Buddy-Cop, Comedy, Fantasy, Actiefilm) is The Cloverfield Paradox een film die door voldoende genres zwalkt (Sci-Fi, Kaiju, Horror) dat de film door genoeg mensen gekeken zal worden als Netflixbankhangmateriaal. Hopelijk verfijnt Netflix dit productie- en selectieproces zodat het zelf ook steeds betere films af zal leveren en vertonen: dit soort genrekruisbestuivingen hebben immers ook topfilms als Scott Pilgrim Vs. The World, Thor: Ragnarok, Survive Style 5+ en Sin City opgeleverd.