Race

Sport en politiek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, en daar zijn onderhand veel films over gemaakt (Remember the Titans, Hoop Dreams, Rocky IV, Invictus), toch is het verhaal van Jesse Owens misschien wel de blauwdruk van een individu, zijn sport, en de heersende wereldpolitiek ten tijde van zijn atletische piek. Lukt het Stephen Hopkins (Under Suspicion, Predator 2) en Stephan James (Selma) een waardige biopic te maken van Owens’ uitzonderlijke verhaal?

Dat antwoord is wat genuanceerder dan de 2 sterren die de film van Cine krijgt. Allereerst het verhaal; Owens is een jonge, veelbelovende atleet in een door rassensegregatie verscheurd Amerika. Het is 1934 en Afro-Amerikanen zijn tweederangs burgers. Dit weerhoudt Owens er niet van zich aan te melden op de Universiteit van Ohio. Samen met de legendarische hardloper – en later coach Larry Snyder (Jason Sudeikis) wint hij goud in vrijwel alle nationale wedstrijden en verbrijzeld de op dat moment geldende records. Als dan de controversiële Olympische Spelen van 1936 in Berlijn in aantocht zijn, is het uiteraard Owens die de Amerikaanse eer moet verdedigen. Echter heeft het Olympisch Comité daar een ander idee over. Een aantal deelnemers is Joods, evenals een groot deel van de overheid en het Comité. Er is sprake van een boycott, maar daar wordt vanaf gezien nadat voorzitter Avery Brundage (Jeremy Irons) voor persoonlijk gewin de rest van de stemmers overhaalt om toch mee te delen aan het evenement.

Dan is er nog Owens zelf, die door de NAACP wordt gevraagd zich terug te trekken uit het evenement, om solidariteit te tonen met de Joden. Dat zit er niet in, en Owens en Snyder gaan naar Berlijn, waar Owens alles wint wat er te winnen valt in zijn categorie. Tot zover de synopsis. Binnen dat gegeven is er gigantisch veel te vertellen. De film die Leni Riefenstahl (Carice van Houten) maakt, de rol van Goebbels tijdens dit evenement, Luz Long de Duitse sporter en uiteindelijke levenslange vriend van Owens, etc.

Helaas laat Race alle mogelijke interessante onderwerpen alleen maar aan de oppervlakte zien. Voor een groot deel omdat Race de meeste tijd bezig is een feelgood movie te zijn, binnen een verhaal waarin dat helemaal niet aan de orde is. In de realiteit is Jesse Owens bij zijn terugkeer in de Verenigde Staten nergens als professioneel atleet toegelaten, President Franklin Roosevelt wilde hem niet feliciteren of ontmoeten, en zelfs toen er in het Waldorf-Astoria een viering voor hem werd georganiseerd moest hij verplicht de achteringang gebruiken. Riefenstahl wordt neergezet als een strijdster voor social justice (dat is nooit het geval geweest) en Avery Brundage die zijn (Joodse) ziel verkoopt voor geld was al helemaal een schande en geen cool guy money-grabbing actie. Race probeert op een nogal verdraaide manier aan te tonen dat het allemaal niet zo erg was. Dat was het wél.

De sportbeelden zijn mooi in beeld gebracht, de acteurs halen allemaal een ruim voldoende, en Duitsland verliest op het eind. Als je zin hebt om zo nu en dan een vuist in de lucht te gooien omdat Owens zijn tegenstanders crushed, kun je best 2 uur van Race genieten. Als je opzoek bent naar een realistische biopic over een van de grootste atleten in zijn discipline, is Race niet de film.

Race draait vanaf 30 juni in de bioscoop.