Opblijven met Theo en Timna: de Oscars 2020

Het is Oscarnacht. Terwijl de meeste mensen lekker in bed liggen bij te komen van de storm der stormen, zitten Cinematties Theodoor en Timna voor de buis om uitgebreid verslag te doen van de hoogte- en dieptepunten van de 91e editie van het filmfeestje.

TS: Onze Cine-collega’s verklaarden ons voor gek dat we de Academy Awards, in de volksmond ook wel de Oscars genoemd, live gingen kijken. Maar ik doe dat al sinds mijn veertiende vooral om de onverwachte momenten. Ik maakte live het fameuze La La Land/Moonlight-debacle mee, al had ik bijna de tv uitgezet net voordat het gewraakte moment zich voltrok. Was het drie seconden later gebeurd, dan ik had het gemist. Wat zijn jouw favoriete Oscar-herinneringen, Timna, en wat hoop jij vanavond te zien?

TR: Goedemorgen Theodoor! Ik lig zoals elk jaar op de bank met een kopje thee en een dekentje. Niet heel glitter en glamour, maar wel lekker comfortabel. In de jaren dat ik nu live de Oscars kijk, was 2010 een van mijn favorieten. Het was toen heel meta, met zeer originele verwijzingen naar Hollywoodklassiekers. Vooral de opening door presentator — want dat ouderwetse concept hadden ze toen nog — Neil Patrick Harris was een feestje. En ja, dat op het laatste moment niet La La Land maar Moonlight de winnaar bleek in 2017, dat vergeet ik nooit meer. Zeker op zo’n moment is het dan toch wel weer tof dat je er ‘live bij was’. 

Wat betreft vanavond verheug ik me, zoals elk jaar, op de opening. Verder ben ik heel nieuwsgierig naar het optreden van Billie Eilish, of Parasite nog voor verrassingen gaat zorgen, en hoe groot Rutger Hauer wordt gemaakt in de ‘in memoriam’ en wat er dit jaar weer misgaat, en… 

TS: En off we go, met een door Mr. Roger’s Neighborhood geïnspireerd nummer, gezongen door Janelle Monáe. Heel erg Amerikaans, want hier zegt het ons allemaal niet zo veel. Al is A Beautiful Day in the Neighbourhood wel een heerlijke film, ook voor ons Europeanen voor wie Mr. Rogers geen jeugdsentiment is. En de switch naar Janelle Monáe’s Come Alive, met herschreven lyrics, is wel fijn. Dat blijft wel een knaller. 

TR: Oh, die film heb ik nog niet gezien. Moet ik toch maar eens gaan kijken, dan. Maar deze opening vind ik toch wat ongemakkelijk. Die dansende Jokers en legerofficieren uit 1917 zijn niet te doen. Janelle is fantastisch en ik word altijd wel blij van zo’n musical-aftrap, maar op deze manier wordt het toch een beetje een platitude van de genomineerde films. En dan moet het publiek ook nog eens gaan meezingen. Nee, daar zit je als Hollywoodster op te wachten. Het was een leuke poging, maar zeker geen Neil Patrick Harris. 

TS: Ik verwacht nog wel meer Jokers dit jaar. Ik denk dat een van de presentatieduo’s nog wel met Joker-make-up het podium op zal komen. En Midsommar-kostuums op het podium? Dat benadrukt toch vooral hoe schrijnend het is dat die film niet is genomineerd. En na de opening hebben we het eerste presentatieduo: Chris Rock en Steve Martin. Kun je wat met hun schtick? Want ik vind het erg oubollig, allemaal.

TR: Het begint in zijn geheel wat voorspelbaar. De grappen van Rock en Martin zijn een beetje hetzelfde smaakje als ieder jaar. Even sneren naar de politieke situatie in Amerika, opmerken dat er te weinig vrouwen en te weinig donkere acteurs zijn genomineerd, en dat was het dan. Vervolgens is het uiteraard Brad Pitt die er met het eerste beeldje vandoor gaat voor Beste Mannelijke Bijrol. Ook dat was geen verrassing. 

TS:  Zijn tweede Oscar, wordt er bij verteld, maar zijn eerste voor acteren. Ga ik zeker onthouden voor de volgende quizzen, want dit soort trivia kan daar altijd gevraagd worden. 

TR: Ja, ik moet voor de filmquiz die ik zelf organiseer eigenlijk even meeschrijven, want dit is zeker een leuke vraag! 

TS: Ik was vooral ontroerd door zijn pleidooi voor de stuntmannen. Erg toepasselijk ook gezien hij voor Once upon a Time… in Hollywood won, maar het is geen gegeven dat een grote ster de spotlight schijnt op de rollen achter de schermen. 

We zijn terug na de eerste van vele reclames en Toy Story 4 wint de prijs Beste Animatiefilm. Wat vooral te maken lijkt te hebben met het feit dat Disney naamsbekendheid heeft bij de Academy, want de concurrentie was dit jaar moordend. Ik vind het jammer voor Missing Link, Klaus en J’ai Perdu Mon Corps, die de aandacht meer verdienen. Met de winst voor Hair Love ben ik wel heel content, want was oprecht ontroerd door deze Beste Korte Animatiefilm.

TR: De eerste drie beeldjes zijn weinig verrassend. Ik had de best supporting actor wel aan Joe Pesci gegund. Hoewel ik Brad Pitt ook erg goed vond en het hoog tijd werd dat hij een acteer-Oscar achter zijn naam kon zetten. Maar bij The Irishman verheugde iedereen zich op de dynamiek tussen DeNiro en Pacino, maar het was voor mij uiteindelijk Joe Pesci die de show steelt in die film.

Oeh, het is tijd voor de niet zo grote hit uit Frozen. Toch opvallend dat iedereen Let it Go kan meezingen en werkelijk niemand weet hoe Into the Unknown gaat. Maar dat mag de pret wat mij betreft niet drukken. Zeker niet met al die internationale prinsessen op het podium. 

TS: Oké, dit was oprecht fantastisch. Nu ben ik een ‘sucker’ voor musicals, gay camp en Disney, en ben ik een van de weinige mensen die Frozen 2 stukken beter vind dan het eerste deel. Maar dan nog overstijgt dit de verwachtingen. Erg leuk om alle Elsa’s te zien. 

TR: Ja, dit zat heel goed in elkaar. Ik hou er ook wel van, al betwijfel ik of Into the Unknown gaat winnen. En toch jammer dat ‘onze’ Willemijn Verkaik uiteindelijk zingt voor de Duitsers.  

TS: Na de ode aan de stuntmannen van Brad Pitt en nu dus aan de niet-Engelstalige voice-actors, hoop ik dat het een trend is die zich doorzet door de hele avond heen: minder aandacht voor de sterren, en meer voor alle andere mensen die onze favoriete films ook mogelijk hebben gemaakt. Sowieso is wat dat betreft de winst voor Best Original Screenplay ook een stap in de juiste richting: die gaat naar Parasite, ondanks de taalbarrière. 

TR: De eerste verrassende winnaar van de avond. Ik had mijn centjes gezet op Once Upon a Time in… Hollywood. Hoewel ik denk, en hoop, dat Parasite voor nog wel meer verrassingen gaat zorgen vanavond. 

TS: Ik had Parasite wel aangeduid als winnaar voor Best Original Screenplay in mijn Oscar-toto, maar dat was vooral wishful thinking. Tot nu toe heb ik alle winnaars juist voorspeld, en dat gebeurt me vrijwel nooit. Ook Jojo Rabbit had ik op mijn lijstje als winnaar, al was ik persoonlijk niet zo te spreken over het script van die film. Al gun ik het Taika van harte, want wat een charmante man blijft dat.

TR: Ja, hij staat ook lekker stamelend zijn dankwoord te doen. Dat zijn toch elk jaar weer de leukste. Niks ten nadele van Pitt zijn ode aan stuntmannen, natuurlijk. 

TS: Mooi om Zack Gottsagen, de acteur met Downsyndroom uit Peanut Butter Falcon op het podium te zien, samen met tegenspeler Shia LaBeouf. Waardoor het wel weer extra opvalt dat die film niet genomineerd is, net als met de Midsommar-kostuums net. 

TR: Ja, qua presentatie en andere creatieve keuzes in de show zit het wel goed met de diversiteit. Jammer dat de genomineerden daar nog niet heel erg bij aan lijken te sluiten. 

En daar zijn Kristen Wiig en Maya Rudolph, wat hebben die nou aan?

TS: Die handschoenen van Kristen Wiig, leer tot aan haar ellenbogen. Ik leeeeef. En hun schtick vind ik ook erg grappig, maar dat is misschien een persoonlijke voorkeur voor wat absurdere humor dan die standaard one-liners. 

TR: Beide dames hadden wat mij betreft wel een jurk mogen uitkiezen die wat meer doet voor hun figuur. Maar die open auditie die ze in hun aankondiging doen is echt fantastisch. Ik kom niet meer bij! Ik noteer een hoogtepuntje. 

TS: Once Upon A Time… in Hollywood voor production design was te verwachten. Niets ten nadele van de film, maar het blijft een beetje Hollywoods typische schaamteloze zelfbevlekking. Want de wereld houdt op buiten L.A, dus als een film op dat sentiment inhaakt is dat koren op de molen van de Academy. En Little Women voor Best Costume Design was ook te verwachten, want hee, het enige onversneden kostuumdrama. 

TR: Ja, waarom wordt iedereen toch altijd meteen zo enthousiast van die kostuumdrama’s. Ik vind het veel knapper dat je zonder zo’n historische lading iets moois/bijzonders kan doen met kleding. 

TS: Ik was geen fan van zowel Jojo Rabbit als Joker, maar de kostuums in die films zijn niet te versmaden. Had ik oprecht betere winnaars gevonden voor deze prijs. En nu zijn we bij onze tweede song van de avond: Dianne Warrens I’m Standing With You. Het zei me niks, maar google leverde antwoorden. Het komt kennelijk uit de relipropagandafilm Breakthrough, speciaal gemaakt voor de Amerikaanse biblebelt, dus geen wonder dat we daar in Nederland niet meteen van gehoord hebben. Het is wel erg goed gezongen door Chrissy Metz, en haar adlib aan het einde, ‘I love you, mom’ raakte me wel. 

TR: Jij houdt wel van een beetje (vals) sentiment op zijn tijd, he? Maar zonder grappen, dit was inderdaad perfect uitgevoerd. Hoewel het mij niet heel veel deed. 

TS: ‘Vals sentiment’ is mijn tweede naam. Blijf dat een gekke keuze vinden van mijn ouders, en het levert bij paspoortcontroles vaak problemen op.

 TR: Goed, we dwalen af. Tijd voor het volgende statement: een fragment van Greta Thunberg begint de ode aan de documentaires van dit jaar en vanaf daar worden we van icoon naar icoon geleid. Het is duidelijk dat deze editie van de Oscars ons wat wil vertellen. 

TS: Ik blijf dat een beetje hol vinden, dat de rijkste mensen op aarde ons willen vertellen wat er allemaal mis is in de wereld. Het hoeft van mij niet zo, al zullen ze ongetwijfeld heel erg trots zijn op zichzelf. Wat dat betreft had ik ook verwacht dat For Sama of The Cave zou winnen, maar het werd American Factory. Zou het komen door het ‘American’ in de naam? 

TR: Ja, ik denk toch dat de problematiek in For Sama voor Amerikanen toch wat verder van het bed is. Ook in de montage van iconen waarmee ze deze prijs introduceerden bleven ze erg dicht bij huis. Maar bij de short gaan ze dan wel weer wat verder weg door voor Learning to Skateboard in a War Zone (if You’re a Girl) te kiezen. Heb jij deze gezien?

TS: Wat een heerlijk stuntelige speech van de makers. ‘Are you gonna say something?’ Ik heb de film overigens niet gezien, maar hoorde er wel goede dingen over. Vandaar dat ik hem ook als voorspelling had ingevuld op mijn Oscar-toto. Tot nu toe heb ik acht van de tien juist voorspeld. En jij?

TR: Ik heb mijn toto nooit officieel ingeleverd, moet ik bekennen. Maar qua verwachtingen zit ik wel redelijk goed, ja. 

TS: Het is tijd voor Laura Dern om haar prijs voor Best Supporting Actress te winnen. Hopelijk…

TR: Opnieuw geen verrassing. Wel terecht overigens. 

TS: Ik kan me alleen maar scharen bij de ode die het Gay Men’s Chorus of Los Angeles gisteren zong over Laura Dern bij de Gotham Independent Spirits Awards. Laura Dern is alles wat belangrijk is in het leven. Ook haar speech is echt heel mooi weer. De verwachte bedankjes, maar heel leuk gebracht. 

TR: Net als in Marriage Story geloof je haar ook nu weer gewoon. Wat een prachtvrouw. Ik snap dat koor wel. 

TS: Het is tijd voor de obligate mash-up van klassieke filmmomenten. Die heb je elk jaar, en het is niets wat je niet ook op YouTube kunt zien, maar dan minder goed uitgevoerd. 

TR: Hoewel ik het wel heel tof vind dat ze dit jaar voor muziek in films hebben gekozen. Als we toch toegeven aan dat vals sentiment, kan ik dit jaar wel mee in de mash-up. 

En holy crap, daar is Eminem… Die kwam even uit mijn dooie hoek zetten. 

TS: Ik had de woorden ‘There’s vomit on his sweater already, mom’s spaghetti’ vanavond niet op mijn Oscar-bingo staan. 

TR: Nee, wie wel?! Het publiek is in elk geval even verrast en enthousiast als wij: de eerste staande ovatie een feit. Ik ben benieuwd of we meer muzikale verrassingen kunnen verwachten. 

TS: Nu is het tijd voor de categorieën waar ik op mijn Oscar-toto altijd de mist in ga. Weet jij het verschil tussen Sound Mixing en Sound Editing? 

TR: Hopelijk lezen mijn docenten filmanalyse niet mee, want na drie jaar filmwetenschappen zou ik het moeten weten. Maar opnieuw doet een rondje Google hier wonderen: Editing is de selectie van geluiden, dus zit meer op de effecten. Sound Mixing draait meer om het uiteindelijke eindresultaat. 

TS: Wow, dat je in een speech van veertig seconden zoveel ergerlijke uitspraken kunt stoppen. Eerst het feit dat hij, Paul Massey, zijn vrouw haar carrière op liet geven, daarna de veel te makkelijke sneer naar politici, en daarna de uitspraak dat James Mangold genomineerd had moeten worden voor beste regisseur. Terwijl ik toch echt liever een aantal vrouwen in die categorie had gezien. 

TR: Gelukkig was ik even druk op zoek naar het verschil tussen edit en mix, dus ik heb deze parel gemist. Over parels gesproken: Randy Newman is aan de beurt om zijn lied uit Toy Story 4 ten gehore te brengen. Ik word toch elke keer weer blij van die Toy Story nummers van Newman.

TS: We krijgen, na de inderdaad heerlijke Newman, nu een gerapte recap van wat er tot nu toe tijdens de Oscars is gebeurd. De Oscars duren al lang genoeg zonder dat we een tussentijdse samenvatting nodig hebben. Wat is dit, voetbal?

TR: Ik heb vooral medelijden met die knul. Stel je voor dat je als matige rapper na dat spectaculaire optreden van Eminem nog op moet. Ik denk dat ie net nog even de spaghetti van zijn moeder heeft staan ophoesten in de coulissen. 

TS: Dat is ook hoe ik me voel bij deze sketch van Will Ferrell en Julia-Louis Dreyfus. Ik mag ze erg graag, maar hun schtick steekt schraal af tegen die van Maya Rudolph en Kristen Wiig. 

TR: En dan zeg je het nog netjes, Theodoor. Ik moet trouwens toegeven dat ik de categorie die het duo uitreikt: cinematografie, een lastige vond dit jaar. Natuurlijk was 1917 op dat vlak fenomenaal, maar ik had het niet gek gevonden als The Irishman er stiekem mee vandoor was gegaan. 

 

TS: De winst voor Roger Deakins is begrijpelijk, maar inderdaad, de competitie dit jaar was moordend. Wel een enorm sympathieke man, die Deakins, waardoor het gewoonweg jammer is dat Will Ferrell en Julia-Louis Dreyfus het verpesten met het vervolg van hun een-tweetje ‘so, that was a cinematographer.’ Deakins verdient beter dan dat. Het een gebrek aan respect dat ik niet verwacht had bij een avond die zo goed begon met Pitts speech over stuntmannen. Is mijn wens toch niet uitgekomen. 

TR: Had iemand Ferrel en Dreyfus niet tegen zichzelf moeten beschermen? Die twee reden op een afgrond af en niemand deed wat. 

TS: Huh, Ford v. Ferrari wint voor beste montage? Dat had ik niet verwacht van een film die een uur te lang aanvoelt. Veel boomers onder de stemmers, natuurlijk. Over boomer-proof gesproken: daar is Tom Hanks… die een promo-praatje mag houden over het Academy-museum. Hopelijk gaan ze snel door naar de volgende uitreikingen, want dit begint te slepen.  

TR: Ja, ik ga even koffie pakken denk ik… Hoewel, dankzij Hanks is dit promopraatje best om aan te horen. Het is overigens inmiddels 4 uur en ik vind dat sowieso altijd een beetje het dode punt op de nacht. Gelukkig krijgen we nu weer een liedje. Opnieuw van een film die totaal niet op mijn radar staat: Harriet. 

TS: Harriet Tubman is, helaas, een minder groot begrip in Europese dan Amerikaanse geschiedenisboekjes. Hopelijk brengt de film daar verandering in als hij hier uitgebracht wordt.  Ik wil hem sowieso zien vanwege Cynthia Erivo, die naast een fenomenaal zangeres (zoals hier te zien), ook een fenomenaal actrice is. 

TR: Wat een prachtige vrouw inderdaad. En weer even een uitstapje naar styling: die glitterjurk met opstaande kraag is echt waanzinnig. De power van haar jurk, haar stem, het nummer, dit spat van het scherm. Gospel-koortje in de gangpaden en gaan! Te gek dit. Gelukkig is het publiek het ook met ons eens: staande ovatie nummer twee. Zou dit nummer ook kans maken op het beeldje voor original song? 

TS: Het zou me nu niets verbazen als dit gaat winnen, want ik moet eerlijk zeggen dat ik niet van te voren naar alle genomineerden had geluisterd. 

TR: Als je alle genomineerden wil bekijken en beluisteren, heb je daar een fulltime baan aan in januari. Ik realiseer me ook pas veel te laat dat ik nog een hele lijst moet afwerken voor de uitreiking. Heb dit jaar niet eens alle genomineerden voor beste film gezien. 

TS: Dat is zo’n beetje de enige categorie waarvan ik alles had gezien. 

TR: En ja hoor, ze gaan er gewoon voor: Cats!

TS: Ik moet zeggen dat ik James Corden en Rebel Wilson in deze kostuums veel overtuigender vind als katten dan met de CGI-animatie uit de film zelf. 

TR: Zij ook: ‘As cast members of Cats, we know the importance of good visual effects.’ Cats had die duidelijk niet, 1917 wel. En die gaat er dan ook met de winst vandoor. Terecht?

TS: Ik vind het opvallend, want in 1917 zijn de special effects vrij naadloos verwerkt. Ik had verwacht dat de toch wat makkelijke kiezers van de Academy waren gegaan voor de opzichtiger spektakels, zoals Star Wars: The Rise of Skywalker of The Lion King. Maar ik ben oprecht blij met de winst voor deze subtielere aanpak. Minder subtiel wat dat betreft was de winst voor Bombshell, een film die vooral imponeert door de waanzinnig sterke transformaties van de acteurs door het make-up-team. De winst is volkomen terecht, wat dat betreft, maar het is ook wel een beetje de Oscar for ’the most make-up’.  

TR: Wat ik vooral opvallend vond aan de make-up in Bombshell is dat ze Charlize Theron helemaal moesten verbouwen om er een Fox-vrouw van te maken, terwijl Nicole Kidman van zichzelf zo’n platgespoten uitdrukkingsloos gezicht heeft. Maar alle gekheid op een stokje, ik vond Bombshell best een goede en vooral een belangrijke film. Het feit dat de make-up er letterlijk zo dik bovenop ligt, sluit natuurlijk naadloos aan bij de pijnlijk oppervlakkige naar de buitenkant gerichte wereld van het leidend voorwerp van de film: Fox News. Het voelt bijna ironisch dat deze film wint. 

Het lijkt er intussen op dat je gelijk krijgt Theodoor. Deze editie van de Oscars richt zich meer op de onopvallende helden. Met een edit van filmmakers van over de hele wereld, krijgt ook de categorie International Film wat extra nadruk.

TS: Hopelijk komt Will Ferrell of Julia Louis Dreyfuss het niet verstoren met een een-tweetje dat de lofzang op de onbezongen namen ondermijnt. Ik blijf dat echt de meest valse noot deze avond vinden, want voor de rest is het inderdaad een wat minder Amerikaanse Oscars dan gewoonlijk. Echt blij ook met de winst van Parasite voor Best International, al had Dolor Y Gloria ook mogen winnen.  

TR: Vond de concurrentie in deze categorie sowieso wel pittig. Maar mooie winnaar dit. Wel vervelend dat die tolk die zijn speeches vertaalt ongeveer net zo veel emotie in haar gezicht heeft als Nicole Kidman. 

TS: En opeens is daar een abrupte overgang: ELTON!

TR: Daar kan ik eigenlijk niet zoveel meer aan toevoegen. Het is Elton John, wat moet je verder zeggen. Dat het een goed nummer is, dat hij achter een hysterisch rode piano zit, dat hij nog best goed bij stem is… Overbodige woorden, lijkt me. 

TS: Ik wil in ieder geval de reuze-bril op het podium wel benoemen. 

TR: Het ziet er gewoon weer fantastisch en precies hysterisch genoeg uit. Net als Rocketman trouwens. 

TS: Ik ben dus niet de enige die vindt dat die film voor meer Oscars genomineerd had mogen worden? 

TR: Hij is inderdaad een beetje gesnubbed. Zeker gezien Bohemian Rhapsody zo gehyped werd vorig jaar. Ik vond Rocketman als muziekfilm, biopic eigenlijk gewoon als film dus, vele malen beter. 

TS: Nog een politiek statement, Taika Waititi die eer betoont aan de oorspronkelijke bewoners van Amerika. Voelt toch raar, vanuit een instituut als de Academy, dat symbool staat voor kapitalisme en globalisme. Om daarna door te rollen in een kort stukje feminisme, met drie fantastische vrouwen, Brie Larson, Gal Gadot en Sigourney Weaver. Hun dialoog is niet de sterkste, maar het sentiment is fijn. Al blijft het schrijnend dat na 92 jaar er nu pas voor het eerst een vrouwelijke orkestleider is bij de Oscars, wat aangegeven wordt in de speech. 

TR: Ja, pijnlijke conclusie van het powervrouwenmomentje. Ondertussen geniet ik wel heel erg van de compilatie van orignal scores. Het wordt heel mooi in beeld gebracht en die dirigent is heerlijk om naar te kijken, over powervrouw gesproken. Terecht dat het publiek ook hier weer voor gaat staan. 

TS: Het powervrouwen-moment wordt godzijdank doorgezet. Hildur Guðnadóttir wint met haar soundtrack van Joker. Geen beste film, maar de muziek is echt fantastisch. Ook omdat vrouwelijke filmcomponisten helaas nog een zeldzaamheid zijn in Hollywood, is dit echt een mooie overwinning. ‘To the girls, to the women, to the mothers, to the daughters, who hear the music bubbling within, please speak up, we need your voices.’ Amen.  

TR: Ik heb hoewel er weinig genomineerd zijn, stiekem veel sterke vrouwen gezien vanavond. En Best Original Song gaat ook naar een sterke vrouw: Elton John wint voor Love me Again uit Rocketman. Mooi om met de film in het achterhoofd Benny en Elton samen op het podium te zien. 

TS: Als rechtgeaarde homo kan ik natuurlijk niet klagen over deze winst, maar ik moet zeggen dat ik na vanavond alle nominaties te hebben gezien, de concurrentie ook erg sterk was. Dat is in andere jaren wel eens anders geweest, waar er één gedoodverfde favoriet was, plus nog wat excuus-nominaties. Het zijn de momenten waar ik vannacht het meest van genoten heb: de muzikale intermezzo’s.

TR: De optredens zijn van hoge kwaliteit dit jaar. Hoe tof ook, voor de kwaliteit hadden ze Eminem niet per se nodig. En Parasite doet het: beste regie voor Bong Joon-Ho.

TS: Nu baal ik nog meer dat het interview op het IFFR dat ik met Bong Joon-Ho zou houden uiteindelijk niet doorging: zijn agenda bleek te vol te zitten, omdat iedereen hem wilde spreken na zijn Oscarnominaties. Die agenda zal na vanavond niet leger worden. Onverwachte winnaar ook. Sam Mendes was de gedoodverfde favoriet.  

TR: Ik had er wel een beetje op gerekend dat Parasite voor wat verrassingen zou zorgen. Ik moet trouwens ook zeggen dat deze speech, waarin Bong vooral Scorsese, maar ook de andere medegenomineerde eert, ondanks de dooie tolk goed te doen is. ‘I’d like to get a Texas chainsaw, and split the award’, die man kent zijn Hollywood-klassiekers wel. 

TS: En na dat hoogtepunt wordt het nu tijd voor een droeviger momentje: de In Memoriam. En soms worden er twee mensen tegelijk op het scherm getoond. Vind ik een beetje ongemakkelijk, eerlijk gezegd. Alsof men er snel doorheen moet. Gelukkig werd Rutger Hauer niet vergeten, maar wel jammer dat ook hij zijn scherm moest delen. 

TR: Het voelde inderdaad wat afgeraffeld. Ook zonde van Billie Eilish, trouwens. Ze zong Yesterday fantastisch, maar ik had haar op een meer spectaculaire plek in de programmering verwacht.   

TS: Olivia Colman is wel echt geweldig, en helemaal in haar element, als presentator van beste acteur. Ze heeft de lachers aan haar kont hangen. 

TR: Zoveel liefde voor deze vrouw. Dit is hoe je een award aankondigt: ‘Last year was the best night of my husband’s life…’

TS: Opvallend dat ze voor Adam Driver in Marriage Story de clip hebben gekozen die op internet belachelijk werd gemaakt: ‘I hope you get hit by a car and die’. Het is ’the most acting’ dat hij doet in die film, maar niet zijn beste acteerprestatie in die film. Over ‘most acting’ gesproken in plaats van ‘best acting’, natuurlijk wint Joaquin Phoenix voor Joker. 

TR: Het was te verwachten dat het zo zou lopen. Ik vond het een vrij matige film, maar ik moet toegeven dat ik wel van Phoenix heb genoten. De film zelf was veel, dus zijn spelstijl past daar perfect in. 

TS: Wel een mooie speech. Heel politiek, heel intens, heel erg in your face, maar ook heel ingetogen en rustig gebracht. Ik ben oprecht onder de indruk van deze speech, ook omdat hij zichzelf niet ontziet. 

TR: Ik hang echt aan zijn lippen, wat een sterk verhaal. 

TS: Ik vind het nu niet meer zo erg dat hij won voor Joker, want dit is een van de hoogtepunten van de avond. 

TR: Helemaal mee eens. Jammer dat Rami Malek dan weer gewoon een autocue voorleest en zonder veel omhaal de genomineerden aankondigt. Dat voelt na Coleman en Phoenix toch een beetje als een domper. 

TS: Rami Malek is toch een beetje een koude douche in menselijke vorm, dus het was niet onverwacht. 

TR: Wat ook niet onverwacht is, is de winnares. Renée Zellweger gaat er vandoor met Best Actress voor Judy. 

TS: Ik heb Judy helaas gemist, dus ik durf niet te oordelen over haar rol, maar ik heb Zellweger altijd sympathiek gevonden. Dus hoera!

TR: Zeker wel verdiend deze, maar het was sowieso een jaar voor sterke vrouwen. Niet alleen in de zin dat ze bijna allemaal krachtige vrouwen vertolken, maar ook in spelkwaliteit. 

TS: Van wat ik gezien heb van de actrices, bij- en hoofdrol, was het inderdaad een heel sterk speelveld. Maar Zellweger weet met haar speech niet meteen mijn aandacht vast te houden. Het is vooral een aaneenschakeling van namen die ze wil erkennen. 

TR: Het is een sympathieke poging, maar het komt niet echt over. In de tussentijd besluit mijn mediabox dat de Oscars te lang duren. Die wilde namelijk vast gaan slapen. 

TS: Omdat ik ook de red carpet heb gekeken, was dat moment dat mijn mediabox ermee ophield al bij mij eerder op de avond. Maar het duurt inderdaad erg lang, maar we zijn bij de laatste loodjes. Wie gaat er Best Picture winnen? Ik hoop Parasite, en durf het na de sweep van vanavond nu ook een beetje te voorspellen. Al heb ik bij mijn Oscar-toto nog 1917 ingevuld.  

TR: Ik zou het briljant vinden als Parasite ook deze pakt. Maar je weet het de laatste jaren bij de Oscars nooit. Ik zat er met Best Picture de afgelopen jaren vaker naast, dan dat ik goed zat. 

TS: Dat ze Jane Fonda de prijs laten uitreiken, in een jaar waarin er iets meer politieke statements leken te zijn dan gewoonlijk, is passend. Ze staat voor conservatief-rechts Amerika nog steeds symbool voor links activisme, dus dit is een mooie fuck you naar die mensen. Het politieke aspect wordt ook heel erg benadrukt in de montage van de beste films. Elk fragment dat gekozen wordt is een politiek statement uit de film.  

TR: Het is mooi om te zien dat de Academy zelf politieker durft te zijn. Vroeger zaten de statements alleen in de dankwoorden, nu vliegt de sociale kritiek je om de oren. Hoewel ze in de keuzes voor de winnaars toch wat conservatief zijn gebleven tot nu toe. 

TS: En toch is de winnaar voor Best Picture onverwacht, maar oh zo terecht.  Parasite. Het is de kroon op een politieker jaar. En dus, zoals gezegd, de eerste keer dat een niet-Engelstalige film de Oscar voor beste film wint. Dit is gigantisch. Dit voelt evenveel als geschiedschrijving als het La La Land/Moonlight-debacle, maar dan op een positieve manier. 

TR: Nu maar zien of die tolk toch emoties blijkt te hebben. 

TS: Dat valt tegen. In monotone stem: ‘We are so happy.’

TR: Gelukkig straalt het er bij de rest van het team wel vanaf. 

TS: Ik heb echt kippenvel nu. Dit voelt echt als een pretty big deal. Hopelijk wordt de bredere visie van de Academy dit jaar, in nominaties, en dus ook de winnaars, volgende jaren doorgezet. Meer nominaties als Antonio Banderas en Cynthia Erivo en winnaars als Parasite, graag. 

TR: Denk dat je daarmee de spijker op de kop slaat. Het was een bijzonder jaar blijkt wel. Ik kan met een gerust hart gaan slapen. 

TS: Ik ook. Ik ben oprecht blij dat ik dit jaar live heb gekeken. De andere Cinematties weten niet wat ze gemist hebben.