Mi Vida

Lou vertrekt voor een aantal weken naar het Spaanse Cádiz voor een taalcursus. Ze trekt in bij een gastgezin om een zomervakantie lang op ontdekkingsreis te gaan. Onder de Mediterrane zon leert ze niet alleen een nieuwe taal, maar ook nieuwe gewoontes, nieuwe vrienden en bovenal zichzelf opnieuw kennen. Alleen Lou komt niet net van de middelbare school. Nee, Lou is een 63 jaar oude kapster die net zo op zoek blijkt naar zichzelf als de pubers die ze haar klasgenoten mag noemen tijdens de Spaanse les.

Het scenario van Mi Vida werd speciaal geschreven voor hoofdrolspeelster Loes Luca, omdat regisseur Norbert ter Hall vond dat er te weinig verhalen waren met hoofdrollen voor vrouwen boven de zestig. Een goede keuze, want het levert een heerlijke film op waarin Luca prachtig vorm geeft aan de zoekende en wat naïeve Lou. 

Het verhaal is even simpel als innemend: Lou is een kapster die graag Spaans wil leren. Nu haar man niet meer leeft en haar kinderen ruimschoots volwassen zijn, is het tijd om voor zichzelf te kiezen. Maar dat blijkt voor een vrouw die haar hele leven voor anderen heeft gezorgd, niet vanzelfsprekend. Lou komt in Cádiz dan ook vooral zichzelf tegen.

Wanneer we kennis maken met Lou is ze nog verlegen en wat onhandig. In een truttige bodywarmer kijkt ze schichtig om zich heen, duidelijk geïntimideerd door haar nieuwe omgeving. Maar langzaam maar zeker ontpopt zich een sterke en onafhankelijk vrouw, die stukje bij beetje haar eigen ruimte durft op te eisen.

Onder regie van Ter Hall en dankzij het integere spel van Luca, wordt Lou een innemend en geloofwaardig personage. Op sommige momenten zeer krachtig, op andere momenten breekbaar. Dan weer levenslustig en dan weer uitgeblust. Soms wat wereldvreemd, maar ook vol levenservaring. Lou is echt. En dat geldt ook voor de mensen om haar heen waar ze bijzondere vriendschappen mee sluit.

Zo vindt Lou bijzondere bondgenoten in Andrea, haar lerares Spaans, en in haar jonge klasgenoot Luc. Want ook zij lijken aan het begin van de film het contact met hun dromen kwijt te zijn geraakt. Zoeken naar jezelf is dan ook duidelijk niet leeftijdsgebonden in deze film.

Dat leeftijd slechts een getal is, blijkt eens te meer wanneer Lou en Andrea met de hele klas in een Spaans café belanden. Niet alleen de jongeren springen daar uit de band. Ook de twee ‘oudjes’ eindigen na te veel sangria wat verfrommeld op een stoepje, waar ze heimelijk een sigaretje roken en dronken de waarheid in pacht menen te hebben. Maar die leeftijdsloosheid werkt ook andersom. Lou haar kinderen, volwassen of niet, verwachten namelijk nog steeds dat hun moeder er te pas en te onpas voor ze is. Op eigen benen staan is immers nooit makkelijk, ook niet als je zelf al kinderen hebt.

Mi Vida is een soort comming of age-film die de clichés omarmt, maar nooit te zoetsappig of te clean wordt. Een hartverwarmende film waarin vooral duidelijk wordt dat je hart volgen op iedere leeftijd moeilijk is.