Leaning into the wind

It’s not about art, it’s just about life and the need to understand that a lot of things in life do not last. (Andy Goldsworthy)

De Britse kunstenaar Andy Goldsworthy kan het geel van het blad van de iep niet voor lief nemen. De dood zet plotseling in en heeft soms maar een nacht nodig om de kleur te doen verdwijnen.

De film Leaning into the wind is de tweede die Thomas Riedelsheimer en Andy Goldsworthy samen hebben gemaakt over het werk van laatstgenoemde. Al zou je ook kunnen zeggen dat het woord ‘werk’ hier een manier van leven betekent. De kunstenaar is in 1956 geboren in Groot-Brittannië en werkt in zijn tienerjaren op een boerderij voordat hij beeldende kunst aan Bradford College gaat studeren. Het ritmische van het aardappelrooien is wat in zijn werk terugkomt met het stapelen van stenen, of het herschikken van blaadjes. Bij het maken van een sculptuur is hij bezig het materiaal te voeden tot een realisatie ervan, in plaats van de vorm tot een bestaan te dwingen. Een mooie scene die hier een voorbeeld van is, is de kunstenaar die op een berg moedergesteente staat, het is vroeg in de ochtend, er kraait een haan. We zien hem op de rug, schouders wat gekromd, wellicht twijfelend (als je dat aan een rug zou kunnen aflezen). Voor het project heeft hij extra steen nodig maar nu hij zo staat op deze berg waar stenen geboren worden staat het hem niet aan daar van te nemen. Liever werkt hij met reizende stenen die ergens terecht zijn gekomen. Hier een van te nemen zou een daad van agressie zijn waar hij geen deel aan nemen wil.

In de film zit de camera dicht op de huid van de kunstenaar. Tijdens zijn werk en zijn overpeinzingen ontstaat een portret van een man die een holistische benadering heeft en geen verschil ziet tussen werk en leven. Een van zijn werken is te gaan liggen net voor een regenbui ontstaat, om zo een positieve, vergankelijke schaduw achter te laten. Door de tweeledigheid van dit werk, een positieve schaduw en ook het voelen van regendruppels, van verglijdende tijd, toont hij een mens in zijn element. Andere werken die hij maakt zijn verplaatsingen van gevonden, natuurlijk materiaal en het aan laten gaan van relaties tussen verschillende objecten. De film is geen documentaire maar een kunstfilm, met een soundtrack die gecomponeerd is door Fred Firth, die een op zichzelf staand en wonderlijk kunststuk geworden is en in samenspel met het beeld een extra laag toevoegt aan de beelden die geschoten zijn door Thomas Riedelsheimer. Dit is de tweede keer dat de regisseur en kunstenaar samenwerken aan een film. Rivers and tides, hun eerste samenwerking, volgt Andy ook in zijn bewegingen door de wereld. Wellicht komt het door deze vertrouwensband dat de cameravoering natuurlijk aanvoelt en nabij Andy Goldsworthy en zijn kijk op de wereld kan komen.

Minuten worden weken, maanden et cetera. Er zijn meerdere manieren om hier mee om te gaan. Zelf heb ik flink wat dagen verspild aan het spelen van Candy Crush. Zonet nog voordat ik verder ging aan dit stuk. Het spel dat ik speel maakt tijd weg, en ik mezelf daarbij ook. De confrontatie van het hier en nu, van een makende hand, zegt onder andere dat het er op een gegeven moment niet meer zal zijn, en vaak is dat idee me te veel. En toen kreeg ik hulp van Andy Goldsworthy met zijn prachtige, levendige handen waar hij een werk mee gemaakt heeft. Een document waar tijd op de best mogelijke manier verstrijkt.