Kishibe No Tabi (Journey To The Shore)

Tradities omtrent doodgaan die voor ons heel normaal voelen hebben de neiging om voor andere mensen vreemd, naargeestig of luguber te zijn, en dat werkt andersom ook zo. Japanners hebben een werkwoord voor het begeleiden van (of waken over) mensen die op de rand van de dood staan. Mitoru. Mitoru betekent zoveel als contact hebben met iemand die op het punt staat te overlijden, anders dan het contact dat er was. Je zit namelijk aan de bedrand, hebt gesprekken over diepste angsten en dromen, en maakt oogcontact tot de laatste adem is uitgezucht en men de overstap naar gene zijde kan maken.

Dat gegeven is de rode draad in Kishibe No Tabi, of Journey To The Shore, Kiyoshi Kurosawa’s versie van een liefdesverhaal. Na zijn eerdere werken (Cure uit 1997 en Pulse uit 2001) is dit nieuw terrein voor de regisseur. Pulse en Cure waren namelijk zinderende thrillers met unieke verhalen en invalshoeken. Maar dat de regisseur ervaring heeft met het uitbouwen van personages bewijst zijn veelgeprezen film Tokyo Sonata uit 2008. In Journey zien we de typisch Japanse Mizuki, een introverte piano instructrice en weduwe, die op een avond opschrikt als haar verloren gewaande man in de woonkamer staat. Hij is na 3 jaar terug om uit te leggen waar het misging, maar woord en tekst is niet voldoende; samen met Mizuki gaat Yusuke terug naar alle plekken waar hij de afgelopen 3 jaar is geweest, om zo de mensen te helpen met hun overstap naar gene zijde die hém hebben geholpen tijdens zijn reis. Journey herbergt een hoop personages die al dood zijn, maar dit zelf nog niet weten, of niet willen weten.

Gaandeweg komt Mizuki zo ook dingen te weten over Yusuke die eerder geheim waren. Uiteenlopend van zijn promiscuïteit, tot zijn visie op het universum en het hebben van kinderen. Waar Yusuke anderen helpt om de overstap te maken, is de reis die hij en zijn vrouw maken dezelfde vorm van mitoru, en blijkt Mizuki (en vooral haar twijfels en onbeantwoorde vragen) te zijn wat Yusuke weerhoudt van het maken van de overstap.

Journey To The Shore is geen film voor iedereen –tijdens de persvoorstelling is een niet nader te noemen criticus van een niet nader te noemen medium in slaap gevallen– de stille scènes, het spaarzame gebruik van muziek en de typisch Japanse cadans waarin beeld evenzo belangrijk is als gesproken tekst maken de zit van ruim 2 uur soms wat taai. De film had baat gehad bij wat compactere editing, maar dat is slechts de mening van deze Westerse recensent. Uiteindelijk is Journey To The Shore een mooie dramafilm met een mystiek randje geworden. Dat Kurosawa zijn tijd neemt om het verhaal te vertellen is inherent aan Japanse filmcultuur, dat kan op sommige momenten lastig zijn maar onthoud dat cultuur verrijkt. Hetzij in filmvorm hetzij in folklore en tradities.

Journey To The Shore draait vanaf 1 oktober in de filmhuizen.