Het Weekend van Cine met Theodoor, Luuk en Eline

LvH: ‘Bonsoir ma Cinematties, hoe is het met jullie? We beginnen deze keer wederom met een filmtrialoog en mogen Theodoor weer verwelkomen. Ik heb tot mid-augustus ook daadwerkelijk extra tijd om te besteden aan jullie tips, dus kom maar door… Theodoor, heb je ons nog een beetje gemist vorig weekend?’

TS: ‘Ha, zeker! Altijd, mijn lieve Cinematties! Zodra de pandemie op een lager pitje is kom ik weer gezellig bij jullie langs in Amsterdam. Voor als het de trouwe lezers was opgevallen: ik zal wat minder vaak inhaken wegens tijdsgebrek, waardoor ik ongeveer twee keer per maand een bijdrage zal gaan doen aan Het Weekend Van Cine in plaats van elke week. Noem me “Tweewekelijkse Theo” of ‘The bi-weekly non-binary”, uw keuze. 

Ik heb de afgelopen weken veel moois gezien, waaronder werk van een filmmaker van wie ik weet dat jij hem ook hoog hebt zitten, Luuk. De Nederlandse Rosto A.D., helaas overleden in 2019, liet een klein maar bijzonder oeuvre na als animator, en een véél groter oeuvre als stripmaker. Zijn strips en films vallen allemaal in een zelfgeschapen universum dat volledig en gratis te lezen is op www.mindmygap.com. Zijn films kun je stuk voor stuk huren of aanschaffen op Vimeo en ik raad dit van harte aan. Met name de Thee Wreckers Tetralogy is erg bijzonder werk: ontluisterende animatiehorror waarbij de grens tussen onze werkelijkheid en een droomwerkelijkheid constant opgezocht wordt. Rosto behandelt in dit vierluik dat is vormgegeven als een soort videoclips bij nummers van zijn eigen band Thee Wreckers één groot thema: de dood. Dat doet hij op allerlei verschillende manieren, vol allusies naar mythologische verhalen en Christelijke symboliek, maar ook met knipogen naar de punkrock-cultuur en de kunstwereld. In de vier films volgen we een veelvoud aan personages, allen alter ego’s van Rosto zelf, die in het reine moeten komen met hun sterfelijkheid en afscheid moeten nemen van anderen. Een van de grote antwoorden op sterfelijkheid lijkt Rosto te vinden in iconografie, de kunst van het maken, waarbij je werk voort blijft leven zelfs over de dood heen. In het geval van Rosto is dat zeker waar: kijk deze meesterwerken, mensen. Het eerste gedeelte uit de Tetralogy is overigens hieronder ook gewoon te bekijken op de youtube-pagina van de band Thee Wreckers zelf, dus als dat naar meer smaakt raad ik zeker de rest ook aan.

De reden dat ik opnieuw in het werk van Rosto dook, die ik al sinds mijn 15e volg, is dat ik er achter kwam dat alle muziek van zijn band Thee Wreckers  ergens vorig jaar zonder al te veel fanfare op Spotify gedropt is. Liefhebbers van prog-rock met een rauw rafelrandje kunnen zich hier geen buil aan vallen, terwijl fans van Rosto nu ook van de soundtrack van de films kunnen genieten. Dit is de spotifylink. 

Wat heb jij zoal bekeken, gelezen, gespeeld en beluisterd, Eline?’

ES: ‘Luuk en ik hebben een korte meeting gehad over de videogame plannen voor Kaboom Animation Festival volgend jaar. Uiteraard hebben we nog een hele tijd te gaan, maar ik heb nu al zin in het samenstellen van het programma. Ik heb deze week EINDELIJK Half Life: Alyx uitgespeeld. Ik weet het, ik ben echt heel late to the party, de game is inmiddels al meer dan een jaar uit. Toch zou ik willen zeggen dat VR niet een heel toegankelijk medium is, in vergelijking met bijvoorbeeld een Playstation of Xbox. Al was het maar dat ik een computer nodig had om de game te spelen, die ook weer een hele goeie videokaart nodig heeft. En laten die videokaarten, evenals de Playstation 5 en de Xbox series X, ontzettend schaars zijn. Reden hiervoor is, en het mag geen verrassing meer heten, corona. Grondstoffen voor de chips die in de apparaten gaan is schaars, waardoor de productie zo goed als stil ligt. Ik heb nog steeds geen PS5 kunnen kopen, en dat ding is sinds vorig jaar november al uit! Ik heb me er een beetje bij neergelegd dat ik het voorlopig maar moet doen met mijn Switch en PS4. 

Ik zag trouwens dat The Snowman nu op Netflix staat. Op papier zal het ooit wel echt een fantastische film zijn geweest, maar het eindresultaat is echt zo belabberd slecht. Ik weet nog dat ik de film ging kijken met wat collega’s en echt al na 5 minuten samen met de andere mensen in de zaal niet kon ophouden met lachen en schreeuwen. Regisseur Tomas Alfredson vertelde ooit in een interview: “Our shoot time in Norway was way too short, we didn’t get the whole story with us and when we started cutting we discovered that a lot was missing.” En geen woord daarvan is gelogen. Het plot springt alle kanten op en hele dialogen lijken echt nergens over te gaan. In de twee trailers die uitkwamen voor de film zitten allemaal momenten die ook niet meer terugkomen in de film zelf. Dit is typisch zo’n film die je eigenlijk moet kijken om te zien hoe iets echt gruwelijk mis kan gaan. Had het ooit een goede film kunnen zijn? Misschien, maar dan hadden ze toch echt een betere manier moeten verzinnen om de naam van het hoofdpersonage uit te spreken. Hij heet namelijk Harry Hole….’

LvH: ‘Damn Theodoor, het verlies van Rosto valt nog steed rauw op mijn dak. Hij had nog heel veel verhalen te vertellen en ambitieuze plannen, het is zo jammer dat hij ze niet kon delen en uitvoeren. De Tetralogy is inderdaad fantastisch, mijn favoriet is de Mind My Gap Trilogy die daarvoor kwam, bestaande uit Beheaded, (the rise and fall of the legendary) Anglobilly Feverson en Jona/Tomberry. Voor de verzamelaars die graag hun aanwinsten in hun handen willen houden, verwijs ik naar de webshop van distributeur Autour de Minuit. Neem het van mij en Theodoor aan als je nog niet bekend bent met Rosto’s oeuvre, lieve lezers!

Ik heb ook veel zin in elk aspect van Kaboom, Eline! Dat je Half-Life: Alyx nu al uitgespeeld hebt, is gewoon toe te juichen. Mensen die doen alsof gamen een wedstrijd is mogen wat mij betreft in een warp pipe springen. Zeker wanneer er een wereldwijde drempel is om het te spelen. Ik heb me zelf vastgebeten in XCOM 2, een game uit 2016 (die in 2020 voor de Switch uitkwam, dat dan wel) dus ik ben ook geen splinternieuw spel aan het spelen. Ik was er al eerder aan begonnen, maar ik had me met opzet ingehouden omdat ik aan eerdere delen flink verslaafd raakte. En toen ik deze week er weer aan begon, werd het dus toch ochtend voordat ik mijn controllers weer neer wist te leggen. De feedbackloop tussen het opbouwen van een basis, alien technologie onderzoeken, nieuwe goodies bouwen en op missies gaan om mensen te redden en aliens neer te knallen is subliem. En de missies zijn afwisselend genoeg om niet te vervelen, onder andere door de manier waarop verhalende elementen in de missies worden verweven, wat de drive om door te spelen nog sterker opjut. XCOM 2 is niet echt goed voor mijn nachtrust, maar ik heb nog geen spijt van de gespeelde uren. Theodoor, heb jij nog tips op het gebied van gamen?’

TS: ‘Jazeker. De absurdistische/ surrealistische puzzelgame Superliminal is een erg uniek spel. Het basisgegeven is dat je een deelnemer bent aan een droomonderzoek, die zijn weg moet vinden door een scala aan puzzelkamers. De gimmick om de puzzels op te lossen is een tamelijk unieke: alle objecten die je vastpakt kun je groter of kleiner maken, Alice in Wonderland-stijl, door met perspectief te spelen. Dus je pakt een kleine dobbelsteen vast, kijkt in de verte, en laat de dobbelsteen vallen: voila, de dobbelsteen is door het vertekende perspectief opeens een stuk groter geworden. Herhaal dit een aantal keer en opeens blijkt de dobbelsteen groot genoeg als opstapje voor een deur die eerst buiten je bereik was. Dit soort spelletjes met perspectief worden steeds vreemder, en het spel zet je regelmatig op het verkeerde been. Denk aan een soort Portal-achtig spel, maar dan vormgegeven door René Magritte of M.C. Escher. 

Ik heb verder vrij weinig spellen gespeeld, maar als we het toch over surrealistische droomwerelden hebben: ik wil een lans breken voor een van mijn favoriete filmmakers, wiens werk ik de afgelopen weken ben gaan herkijken. Robert LePage is voornamelijk bekend als vernieuwend toneelmaker, maar ook als regisseur heeft hij een eigen stijl gevonden. Wat het werk van LePage onderscheidt van andere filmmakers is de manier waarop hij editing en camerawerk tijd en ruimte laat overstijgen. Om twee voorbeelden te noemen uit zijn oeuvre: in Possible Worlds, een film over parallelle universa, zit een shot waarin een rechercheur in één tijdlijn foto’s van een moord ontwikkeld in een donkere kamer. De camera zoomt in op de ontwikkelvloeistof en blijft door bewegen: het zwart spiegelende oppervlak van het ontwikkelbad blijkt eindeloos en in de ontwikkelvloeistof drijven verschillende kantoorartikelen. De camera blijft doorgaan en opeens, zonder dat we er erg in hebben, is de ontwikkelvloeistof solide geworden: het zwart spiegelende oppervlak van een zwartgelakte kantoortafel in een ándere tijdlijn. Het is naadloos uitgevoerd en zo origineel en uniek.

Een ander voorbeeld van excellent gebruik van beeldtaal zien we in Le Confessionnal, een film waarin een familietragedie die zich afspeelt in 1956 en 1989 speelt tegen de achtergrond van de opnames van Hitchcocks I Confess. Het nichtje van een van de hoofdpersonages in 1956 doet auditie voor de rol van een meisje dat een getuigenis af moet leggen tegen de politie. Ze krijgt de rol niet. Een ander meisje dat auditie doet neemt haar plaats in en leest een voor een auditie nogal absurde tekst voor over een aantal doden in Peking. Meteen knippen we met een hard cut naar een nieuwslezeres in 1989 die dezelfde tekst voorleest. Tijd en ruimte overbrugd in een harde knip. 

LePage speelt constant met dit soort beeldrijm en het maakt zijn werk adembenemend. Het werk is erg moeilijk legaal te vinden helaas en ik zit nog steeds te wachten tot een distributeur of boetieklabel zich waagt aan een HD-remaster van LePage’s werk. Hij verdient het en ik zou meteen twintig kopieën aanschaffen voor al mijn vrienden om het goede woord over zijn werk te verspreiden. Heb jij eigenlijk filmmakers die je hoog hebt zitten, maar waarvan je vindt dat te weinig mensen hun op waarde schatten, Eline?’

ES: ‘Ik denk het niet, eigenlijk. Misschien juist het tegenovergestelde. Ik zat laatst aan de tafel met Ruud Vos om een aflevering van de Duimpjeworstelen-podcast op te nemen. Dit is even schaamteloze zelfpromotie, sorry. We hebben het over Drive gehad, een film waar ik niks mee kon waardoor ik op meerdere verjaardagfeestjes oeverloze discussies heb gehad over die domme film. Een overschatte film door een overschatte regisseur. Uiteraard zijn veel mensen het daar niet mee eens. Ik kan er inmiddels wel om lachen, maar God wat heb ik me de afgelopen tien jaar geërgerd aan mensen. “Je snapt het gewoon niet” is dan ook echt de allergrootste dooddoener. Nou dan snap ik het lekker niet!

Ik zag trouwens van de week de trailer voor The Green Knight. Mijn eerste gedachte was, dit kan ook echt alleen maar een A24 productie zijn, wat het uiteraard ook is. Ik ga eens kijken of ik het aandurf om een filmtheater te bezoeken. Ik heb mijn Fast & Furious 9 avontuur ook in de koelkast gezet toen de besmettingscijfers omhoog gingen. Daarnaast heb ik zowaar zin in de nieuwe Suicide Squad film. De Suicide Squad  was amper een film, in elkaar gezet door het bedrijf wat ook verantwoordelijk was voor de trailer. Absolute chaos en amper een fatsoenlijk verhaal om te volgen. Ik heb iets meer vertrouwen in James Gunn en de trailer ziet er zowaar uit als iets wat ik wel zou willen zien. Misschien dat ik jou nog gek genoeg kan krijgen om met me mee te gaan, Luuk?’

LvH: ‘Hell yeah! Ik ben al een Gunn-nut sinds Tromeo and Juliet en ik heb heel veel zin in The Suicide Squad, niet alleen omdat de drempel zo laag is ten opzichte van de voorganger maar omdat Gunn uitermate geknipt is voor van de pot gerukte comic adaptaties: hij neemt het bronmateriaal serieus, maar neemt zichzelf en de resulterende film niet té serieus. En juist die mix van ironie en integriteit zorgt ervoor dat zijn films een emotionele kern hebben die in veel andere DC-films ontbreekt. Let your people contact my people and make it a date!

En luister vooral naar die podcast lieve lezers! Het gesprek tussen Eline en Ruud luistert lekker weg en gaat de diepte in zonder te verzanden in obscure filmtrivia (niet dat er iets mis is met obscure filmtrivia natuurlijk). Ik hoop dat je in de nabije toekomst vaker te horen bent, Eline, en dat zeg ik niet alleen omdat het een heel prettig tegenwicht is ten opzichte van de nasale nihilisten en schreeuwende cultuurmarxisten waar ik normaliter naar luister in podcasts. Er zijn vrij veel regisseurs wiens oeuvre ik graag onder de aandacht breng van ons publiek, maar naast Rosto denk ik niet dat ik op dit moment nog iemand kan aanraden die het meer verdient om door te breken. Ik ben dankzij de eerder genoemde schreeuwende cultuurmarxisten van Chapo Trap House wel gestuit op de actiefilm Den of Thieves, geregisseerd door Christian Gudegast met in de hoofdrol Gerard Butler. Aangezien Butler de laatste tijd aan de lopende band in actiefilms opduikt die me niet echt aanspreken, was deze film me niet opgevallen. Toen ik de film keek, was ik echter aangenaam verrast door een aantal elementen uit de film, waaronder de setting. De film speelt zich af in Los Angeles, maar kiest voor de verwaarloosde steegjes, afgeragde donutwinkels en onooglijke pakhuizen in plaats van de glitter en glamour van Hollywood. Wat dat betreft deed de film me denken aan Tangerine, ook een film die van Los Angeles een daadwerkelijke doorleefde setting maakte. Maar Den of Thieves is vooral een portret van corruptie, losgeslagen testosteron en het minieme verschil tussen bendes en de politie. En mocht je denken dat dit overdreven is, dan verwijs ik jullie bij deze naar een artikel over de bendes die opereren in de politiemacht van Los Angeles. Theodoor, heb jij nog een tip voor ons hooggeëerd publiek?’

TS: ‘Als we het hebben over ondergewaardeerde films die een lichte cult-following aan het ontwikkelen zijn, in de afgelopen maanden, dan wil ik graag een lans breken voor The Empty Man. Als je een beetje actief bent op filmtwitter, dan heb je waarschijnlijk meer mensen enthousiast zien zijn over deze horrorfilm. Toen de film in 2020 tijdens de pandemie uitkwam, werd de film zeer negatief ontvangen door zowel critici en publiek. De reden dat de film geruisloos in theaters verscheen en even snel weer verdween, was ook omdat de studio geen heil zag in de film. Wie The Empty Man nu bekijkt ziet makkelijk waarom: de film duurt ruim 2,5 uur, heeft een vrij absurde premisse en meer verschuivingen in toon en stijl dan de gemiddelde Ryan Murphy-serie in een heel seizoen. We beginnen bijvoorbeeld met een 20 minuten durende ‘cold open’, waarin we een groep bergbeklimmers volgen die in Bhutan in 1995 op een mysterieuze constructie van skeletten stuitten, waarna een van de groepsleden bizar gedrag begint te vertonen. Nadat deze verhaallijn volledig uit de klauwen loopt, springen we opeens vijfentwintig jaar verder in de tijd en volgen we een detective die op zoek is naar zijn vermiste surrogaatdochter. Zij heeft een aantal vrienden verteld over The Empty Man, een entiteit die je komt stalken zodra je hem oproept, en je na drie dagen voor hem claimt. So far, so Slenderman. Maar de film neemt steeds meer bizarre wendingen in zijn mythologie, sleept zo’n beetje elke conventie er met de haren bij, en wordt steeds verder van de pot gerukt. Op het moment dat Stephen Root opduikt als New Age-guru die in zijn Scientology-achtige cultus een nieuwe meditatietechniek aanleert genaamd The Empty Man had de film zich volledig voor me gewonnen. Uiteindelijk wil The Empty Man veel te veel doen en is de film een rare combinatie tussen een Se7en-kloon uit de nineties, een Candyman-achtige urban legend, een Lovecraftiaans mysterie, een sektehorror, een psychologische dramafilm over rouw en een absurdistische komediehorror in het verlengde van Killing of a Sacred Deer en Hereditary. Het werkt niet volledig, maar elke film die zoveel ambitie toont kan ik alleen maar toejuichen. Heb jij nog een laatste kijktip voor onze lezers, Eline?’

ES: ‘Ja, ik heb er misschien nog eentje. Een serie van Apple TV+ genaamd Mythic Quest. De serie gaat over een groep videogame ontwikkelaars die een ontzettend populaire videogame hebben ontwikkelt. Met het huidige nieuws over het leven op de werkvloer van een van de grootste game ontwikkelaars ter wereld ben ik wel toe aan wat meer humor over die wereld. Overigens ken ik iemand die bij Blizzard heeft gewerkt die wel het een en ander kan beamen over de situatie, dus ik hoop echt dat het bedrijf stappen gaat ondernemen. 

Anders dan dat hoop ik volgende week nog wat meer tips over games te hebben!’

LvH: ‘Daar kijk ik in ieder geval al naar uit! Eline, Theodoor, het was mij wederom een groot genoegen met jullie deze editie te vullen. Ik wens iedereen nog een zeer plezierig weekend plus een aangename week en tot volgende keer!’