Het Weekend van Cine met Theodoor, Luuk en Eline

TS: ‘Hallo, hallo, hallo, amigos! Imagine zit er bijna op, en ik vraag me uiteraard af of jullie nog het een en ander bekeken hebben op het festival. Zelf maak ik me alweer klaar voor het volgende mini-festivalletje: Electric Shadows, een nieuw Vlaams platform voor Aziatische films gaat met enige regelmaat festivals en screenings organiseren, zowel digitaal als op locatie. Ze hebben nu hun digitale aftrap met het programma Voices of Youth. Unseen Taiwanese Films of the 1960s. Het festival wordt mede georganiseerd door een goede vriendin van me, dus ik ben niet geheel onbevooroordeeld, maar vooralsnog ben ik erg benieuwd naar de films op het programma. Zaterdagavond laat is er een lezing van Taiwanesefilm-expert Wafa Ghermani en tot de 21e zijn er twee filmprogramma’s te zien, elk bestaande uit een korte en een lange film. Kijk hier! Het gaat hier om de featurefilms I Didn’t Dare To Tell You en The End of the Track, beiden van Mou Tun-Fei, en de shorts A Morning in Taipei van Pai Ching-Jui en Run van Han Hsiang-Ning. En het mooiste van dit mini-festival? Het is helemaal gratis. Geen excuus om niet te kijken, dus. Ik ga dat sowieso dit weekend doen. Wat staat er bij jullie op het kijkprogramma?’

LvH: ‘Goeie tip, Theodoor! Ik heb nog een paar films voor de boeg bij Imagine dus ik weet nog niet of ik het kan combineren, maar alle filmfestivals kunnen wel wat liefde gebruiken in barre tijden. Op Imagine zag ik gisteren het shortsprogramma Nieuw Nederlands Peil 1, met korte films van eigen bodem (en België rekenen we daar inderdaad voor het gemak dan ook bij). Ik zal bekennen dat ik vooral de digitale wereldpremière van Camouflage van de Mooves studio wou meemaken, maar zoals altijd was het niveau van het programma hoog. De Huwelijksreis van Nico van den Brink was een fraai geschoten spookverhaal met een sterke rol voor Sallie Harmsen, Snorrie van Victoria Warmerdam weet een bekend concept ambachtelijk uit te bouwen tot een perfect gevormde short en A Boring Day in Hell van Ayla Spaans is een feestje van uitbundige art direction. Vandaag zag ik Son of the White Mare, een extreem trippy Hongaarse animatiefilm uit 1981 en net zag ik een presentatie van een Pools VR-project genaamd Lovestory. Het project is gebaseerd op een opname van twee performers die in MoCap-suits de liefde hebben bedreven en hoe je dit als toeschouwer als toeschouwer of als participant kan meebeleven. Dat leverde een interessante presentatie op en een intellectuele discussie waarbij niemand het woord “teledildonics” heeft geuit, wat ik prijzenswaardig vind. Ook van mezelf, want ik heb het ook niet in de discussie gelanceerd. Anyhoo, de toekomst komt steeds dichter bij peeps! Er staan nog een drietal films gepland voor vannacht en morgen. Eline, what have you been up to?’

ES: ‘Ik heb een paar nieuwe games gedownload om mezelf mee te vermaken nu ik een aantal dagen ziek op bed lig. Zo heb ik The Sims 4 gekocht om te kijken of ik de game nog net zo leuk vind als vroeger (daarover meer volgende week). Daarnaast heb ik al eerder Stardew Valley en Terraria gekocht. Met Stardew Valley heb ik al een klein begin gemaakt. Ik heb deze game al eerder gespeeld op de PS4 maar ik moet eerlijk toegeven dat ik het een stuk fijner vind spelen op de Nintendo Switch. Toch fijn om te zien dat de game het op elk platform eigenlijk doet. Dat is lang niet altijd zo, ik denk nu vooral aan Civ6 op de PS4. Hoe kan het leuk zijn om deze game met een controller te spelen? Dus dit weekend ga ik vooral verder met Stardew Valley. Een farm-simulator met een leuk verhaal en een fantastische soundtrack. Hier en daar een beetje vechten en af en toe flirten met een bewoner uit het dorp. Helemaal mijn ding. Overigens heb ik recentelijk ook mijn liefde voor Lego weer ontdekt. En dan heb ik het niet over de films/games, maar over het knutselen met echte fysieke blokjes. Ik heb zelf begin deze week een bonsai in elkaar gezet, maar het smaakt zeker naar meer. Het is dat de sets zo ongelooflijk duur zijn maar een vriend vertelde al dat je Lego sets kunt huren. Geen idee hoe dat precies werkt, maar daar ga ik zo snel mogelijk achter komen. Oh, en ik heb ook The Serpent uitgekeken. Ik moet eerlijk toegeven dat de verschrikkelijke Nederlands gesproken dialogen op een gegeven moment niet echt meer opvallen en dat ik me alleen maar aan het verwonderen was over het feit dat deze man echt heeft bestaan. De moorden zijn echt niet mis en de serie laat geen kans onbenut om het even lekker dik aan te zetten. Zie je dat onschuldige meisje? Die ene die bij nonnen gaat wonen om een rustiger leven te leiden? Well sucks to be her, cause she deaaaad now. Enfin, ergens is de serie bijna vermakelijk dus als je niks te doen hebt en het zijn maar acht afleveringen. Hebben jullie toevallig nog serie-tips?’

TS: ‘Ik ben van plan wat oude series op Amazon Prime terug te kijken. Ik merk dat ik steeds minder de behoefte heb ‘up to date’ te zijn en er zijn nog wat gaten op Amazon Prime en Netflix die ik wil vullen. Zo ben ik eindelijk verder gegaan met Nicolas Winding Refns Too Old  to Die Young, wat een behoorlijk nare neo-noirserie is. Ook ben ik voor de afwisseling nog steeds bezig met Phillip K Dicks Electric Dreams, want de afleveringen staan op zichzelf en lenen zich daardoor goed voor eentje tussendoor. 

Wat betreft games zijn er een aantal nieuwe verschenen op de Switch waar ik heel benieuwd naar ben naar aanleiding van de Nintendo Indie World Direct. Fez schijnt bijvoorbeeld een bonafide classic te zijn, maar heb ik nooit eerder gespeeld. Ook over This Is Not a Game heb ik heel veel goeds over gehoord. Maar het meest benieuwd ben ik naar The Longing, een real-time game die gaat over een gnome die vierhonderd dagen moet wachten tot zijn koning ontwaakt. De meer dan een jaar aan gameplay bestaat uit het uitvoeren van simpele taken, soms met een tijdsgebonden puzzel. Het schijnt vooral een soort meditatieve ervaring te worden, waarbij de sleur en de langzame opbouw juist de aantrekkingskracht van het spel vormen. Zie het als de game-variant van slow cinema, als die van makers als James Benning en Lav Diaz. Het is een interessant en uitdagend gegeven voor een spel, dat zeker doet hopen dat er ruimte onstaat voor meer vergelijkbare experimenten. Hadden jullie de Nintendo Indie World Direct nog gekeken?’ 

LvH: ‘Ik ben niet zo’n fan van Lav Diaz verder, dus voor mij werkt de metafoor niet helemaal, maar ik snap wel wat je bedoelt. Ik had het gekeken inderdaad, maar mijn oog viel gisteren op een klassieker die voor een grijpstuiver in de aanbieding was: Bastion van Supergiant Games. Sinds Hades ben ik heel benieuwd naar hun andere games en deze titel kon ik dus niet aan me laten voorbijgaan. Ik heb nog niet lang gespeeld, want ik ben nog met Imagine bezig, maar het ziet er fantastisch uit en een vertelstem die je verhaal in de verleden tijd vertelt terwijl je aan het spelen bent is een vrij unieke gimmick.

Wat series betreft ben ik gecharmeerd geraakt door Waffles + Mochi op Netflix. Waffles en Mochi zijn een yeti/wafel hybride en een bolletje mochi (een Japans rijstcakeje) die in een buurtsupermarkt werken gerund door Michelle Obama (tevens samen met haar echtgenoot producent van de serie). In elke aflevering onderzoeken Waffles en Mochi een specifiek ingrediënt en gaan daarvoor de hele wereld over in een vliegende boodschappenwagen. Zoals wellicht hieruit opgemaakt kan worden is Waffles + Mochi een show gericht op kinderen, maar voor volwassenen is er ook genoeg te genieten. Waffles is nieuwsgierig en een beetje klunzig, een standaard schattige muppet als het ware. Mochi is een bijzonder geslaagd personage, wat bizar is aangezien het een klein bolletje is die met een hoog stemmetje onzin brabbelt: op papier klinkt het als een ontzettend irritant figuurtje, maar om de een of andere reden werkt het als een tierelier. En alhoewel het nergens zo compleet van de pot gerukt wordt als bijvoorbeeld Wonder Showzen, is Waffles + Mochi prettig gestoord. Een terugkerende catch phrase is “Listen to your vegetables and eat your parents!”. Door het globetrotten is de show ontzettend divers en ook in de VS zelf speelt de show zich echt af in een gigantische melting pot. En om eerlijk te zijn haal ik ook plezier uit het idee dat alleen het bestaan van de show conservatieve kwezels die om het minste of geringste “CANCEL CULTURE!” blaten compleet gestoord maakt. Lijkt je dat wat, Eline? En sowieso veel beterschap gewenst natuurlijk…’

ES: ‘Thanks Luuk. Ik kan me nog wel een aflevering van South Park herinneren (toen Obama nog president was) waarin ze  ook al bezig was om kinderen gezonder te laten eten. Daarom vind ik het dan wel weer tof dat ze een manier gevonden heeft om daarmee verder te gaan in de vorm van een serie. Ik ga absoluut kijken. Ik kwam ook nog iets tegen op Netflix: Love and Monsters. Ik zal eerlijk toegeven dat ik niet heel erg warm loop voor Dylan O’Brien na de Maze Runner films. Daarnaast heb ik mijn monster film fill ook wel een beetje aangetikt met Godzilla vs. Kong. Toch werkt deze film (ondanks de tamelijk generieke titel) nog best aardig. Als je een avond niks te doen hebt is deze lichtvoetige film met een randje horror echt prima vermaak. 

En wat betreft games: erg fijn dat je Bastion noemt Luuk! Ik ga hem ook even aanschaffen en spelen, dan kunnen we het daar zeker over hebben volgende week. Daarnaast kijk ik misschien toch ook wel uit naar Pokemon Snap. Een game waar ik als kind echt verzot op was. In mijn hoofd zag het er ook heel goed uit, tot ik laatst een playthrough zag en ik hardop moest lachen om de graphics. Het ziet er nu natuurlijk niet meer uit, maar toen was het echt het beste wat er was. En zelfs dat is waarschijnlijk niet waar, maar goed, als kind vind je dingen al snel heel erg leuk volgens mij. Ergens maak ik me wel een beetje zorgen omdat de laatste paar Pokémon games misschien wel goed verkochten, maar absoluut niet veel indruk maakten op de meer oplettende gamer. Slechte graphics, lege werelden die er wel mooi uitzagen maar compleet zielloos waren en het ontbreken van meer dan de helft van alle Pokémon zorgt er in ieder geval voor dat ik nog niet helemaal overtuigd ben van de nieuwe games. Enfin, ik hou de recensies gewoon in de gaten. En anders wacht ik gewoon tot de remastered versie van Mass Effect 1,2 en 3 uitkomt en gooi ik daar al mijn geld tegenaan. Genoeg opties!’

TS: ‘Ook ik ben ik aan mijn allereerste shooter begonnen. Ik ben het afgelopen jaar veranderd in een heuse gamer, door de aankoop van een Switch en aanmoedigingen van mijn vriend en vrienden. Maar shooters blijven een groot struikelblok, want mijn reactievermogen is notoir slecht. Bioshock schijnt een goede instapper, en hoewel ik er zelfs op easy mode niets van bak, is de sfeer en het verhaal intrigerend genoeg voor mij om voorlopig wel door te blijven spelen. 

Maar ik blijf toch meer van de indie-games. Ik heb een pareltje ontdekt. OVIVO is een platformer waarin je niet kunt springen, maar waarin je wel de mogelijkheid hebt de zwaartekracht om te keren. Je bent een wit balletje in een zwart vlak, in een wereld met slechts twee kleurvlakken (wit en zwart), maar als je op de A-button drukt verander je van kleur en vlak en wordt ook de zwaartekracht omgekeerd. Zo kun je het balletje constant van de zwarte wereld naar de witte wereld laten switchen en de zwaartekrachtverschuivingen zorgen ervoor dat je steeds ingewikkelder platformpuzzels op kunt lossen. De controls luisteren soms nauw en zijn niet altijd even scherp, maar de game ziet er uit om door een ringetje te halen. De twee kleuren zijn genoeg om een hele wereld te scheppen, in stijlen die hinten naar Japanse prentkunst en art deco. De muziek is opzwepend, de gameplay origineel, en hoewel je de game in een goede drie uur uit kunt spelen, is de prijs ook vrij laag. Ik heb hem inmiddels uitgespeeld, dus het wordt voor mij voorlopig wel weer Bioshock. Wat ga jij de rest van de week nog doen, Luuk?’  

LvH: ‘Ik heb nog een laatste Imagine-film op het menu staan, een Zuid-Koreaanse sci-fi actiefilm getiteld Seobok. Nog bedankt voor de tip van vorige week trouwens Theodoor, daardoor heb ik gisteren Playdurizm gekeken. Wat een fijn trippy filmpje, met sterke invloeden van Gregg Araki en Cronenberg. Het deed me ook denken aan een verknipte versie van Call Me By Your Name, maar naast de fysieke gelijkenis van hoofdrolspeler Gem Deger (tevens schrijver en regisseur van de film) met Timothée Chalamet speelt Austin Chunn een fuckboy met moorddadige neigingen, een Armie Hammer dus. De film wist het momentum niet altijd even goed vast te houden, maar ik heb me wel elke minuut weten te vermaken. En na de film was er een informatieve Q&A, dat draagt toch ook altijd bij aan het festivalgevoel. En laten we eerlijk zijn, de virtuele festivalervaring is bij de meeste festivals redelijk gestroomlijnd, maar het blijft behelpen ten opzichte van the real deal. Een virtueel filmfestival is toch een soort afhaalmaaltijd: inmiddels tot in de puntjes verzorgd en getest, maar in vergelijking met een vers gemaakte maaltijd is het een wereld van verschil. Ah well, in mijn familie krijgen de eerste mazzelaars inmiddels hun 5G-upgrade, dus het is een kwestie van tijd voordat we allemaal aan de beurt zijn geweest en er weer meer kan op festivalgebied.’   

ES: ‘Ik moet meteen denken aan festivals die een poging hebben gewaagd dat festivalgevoel op te roepen door VR-mogelijkheden te bieden. Dat je dan in VR naar de zaal loopt en andere mensen kunt zien. Lijkt me een hele rare toestand. De vriend met wie ik samen een VR-bril heb aangeschaft (we spelen om en om en maken alles netjes schoon uiteraard) heeft inmiddels een hele bups aan games op de kop getikt voor ons om te spelen. Ik ga proberen voor het eind van de week een paar nieuwe titels te spelen om over te vertellen tijdens de volgende editie. Het zijn vooral veel kleurrijke games waarin je veel moet springen en schieten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de horror-elementen van Half Life: Alyx soms bijna te spannend/eng vond. Met name de stukken waarin het licht uitgaat of je in een donkere tunnel staat en alleen een lullig klein zaklampje op je linkerhand hebt zitten zijn soms echt bloedstollend eng. Helemaal omdat je je hand dan dus continue nodig hebt om bij te schijnen als de headcrabs (klinkt vies, zijn vies) je om de oren vliegen. En die krengen waren al vervelend genoeg in de oude games, nu zie je ook nog eens van dichtbij hoe groot te zijn (veel te groot). Alles wordt toch een tandje intenser als je VR speelt merk ik. Mijn eerste echte gevecht met soldaten was vele malen zwaarder dan ik dacht. Ik zat echt verscholen achter zandzakken terwijl een grote schurk met een gigantisch wapen als een soort stormram op me af kwam rennen. Werd er toch wel even benauwd van. Of het moment dat je uit een lift komt en terwijl de deur opengaat er twee grote soldaten je op staan te wachten. Het moment dat een zijn geweer op je richt trapten mijn hersenen er toch een beetje in en gooide ik meteen mijn handen omhoog. Best gek hoe snel je je hersenen kunt overtuigen van een situatie. Het maakt dat VR voor mij echt de bezigheid van 2021 is geworden denk ik. Tot dusver is Half Life: Alyx de beste game in VR, maar ik hoop dat er snel mooie games bij zullen komen. Enfin, volgende week meer hierover.’

LvH: ‘Ik kijk uit naar de verdere avonturen van jullie, hetzij online, in het echt of virtueel. En ik wens iedereen een fijne week en hopelijk tot de volgende editie!’