Het Weekend van Cine met Theodoor, Luuk en Eline

LvH: ‘Hola guapas, hoe gaat het met jullie? Nog spannende dingen meegemaakt deze week? Ik heb in ieder geval lekker kunnen breinstormen met Eline en de crew van Kaboom over games op het festival, en dat leverde mijn favoriete huiswerk op. Aangezien Scott Pilgrim Vs The World: The Game vorige week uitkwam voor de Switch na een periode van zes jaar waarin de game niet in de handel was, was ik er als de spreekwoordelijke kippen bij om de game aan te schaffen. Ik heb voordat de film uitkwam nog verwoede pogingen gedaan om een première op KLIK! te regelen, maar de distributeur destijds was niet bijzonder gemotiveerd om de film in de markt te zetten. Wel kregen we toen het aanbod om Despicable Me te vertonen en voor een speciale prijs kwamen daar dan enkele kleine acteurs in Minion-kostuums bij. Die franchise heeft triljoenen binnen gesleept en Scott Pilgrim Vs The World was geen financieel succes, dus vanuit een marketing standpunt had de distributeur helemaal gelijk, maar ik ben alsnog blij dat we onze ziel toen niet hebben verkocht. Okay, genoeg Opa Vertelt, what have y’all been up to?’

TS: ‘Mijn focus is nog steeds vrijwel volledig verschoven naar televisie in plaats van film. Ik merk dat ik na werkdagen niet de concentratie heb om aan een volledige film te beginnen, maar dat drie afleveringen van een serie geen enkel probleem zijn. Gek hoe dat mentaal werkt. Ik ben nu eindelijk verder gekomen in American Gods dan waar ik eerst strandde en het tweede seizoen bevalt in een herkijk met getemperde verwachtingen beter. Het eerste seizoen is dan ook ‘a though act to follow’. Verder heb ik een oud project weer opgepakt: In de begintijd dat ik voor Cine begon te werken, al weer bijna drie jaar terug, was ik bezig met het plan alle seizoenen van Saturday Night Live te kijken en rond elke cast-wisseling een artikel te schrijven over de ups en downs van die groep ‘not ready for prime-time players’. Een beetje een te ambitieus plan, dat strandde toen ik afhaakte in seizoen 4. Ik ben nu het kijkwerk weer aan het oppakken, zonder dat ik meteen verwacht van mezelf er een artikelenreeks uit te halen. Het interessante van Saturday Night Live is dat hoewel de komedie bij vlagen extreem middelmatig is, de serie werkt als een perfecte tijdscapsule. Ik leer enorm veel over de mores en nieuwsberichten van de gemiddelde Amerikaanse kijker in de jaren zeventig. Het is ook interessant te zien hoe castleden zich ontwikkelen, zoals Bill Murray, die zichzelf langzaam steeds meer in de schijnwerpers weet te werken, terwijl John Belushi er steeds slechter en meer vercoked uit gaat zien. Razend fascinerende televisie vanuit een cultuurhistorisch perspectief dus. Waar kijk jij naar, Eline?’

ES: ‘ Ik ben echt volledig ondergedompeld in Star Wars: Knights of the Old Republic.  Wat een game! Interessant om te zien dat de graphics inmiddels echt ontzettend verouderd zijn (hallo 2003), zoals ik vorige week al zei. Maar het verhaal zit zo goed in elkaar en de personages zijn met zoveel liefde geschreven dat je vrij snel vergeet dat je naar blokjes met gezichten zit te kijken. Oké, dat is misschien een beetje overdreven maar je snapt wel wat ik bedoel. Enfin, ik ga proberen de game dit weekend uit te spelen. Daarna heb ik wat betreft games niet echt plannen. Ik werd van de week geattendeerd op het feit dat Netflix een aantal ‘90 series online heeft gezet, waaronder Dawson’s Creek. Misschien dat ik mezelf een plezier ga doen met een serie waar ik geen seconde bij hoef na te denken.’

LvH: ‘Niet hoeven na te denken kan inderdaad soms een zegen zijn. Ik merk dat ik bij het spelen van Scott Pilgrim Vs The World: The Game iets te diep nadenk over het spel. Het is in principe een simpele beat ‘em up waarin je door een gepixeleerd Toronto loopt en agressieve hipsters in elkaar beukt. Maar net zoals in de film, spatten je tegenstanders uit elkaar in een verzameling munten als je ze verslaat. Eigenlijk ben je dus net zoveel dood en verderf aan het zaaien als in een bloederige shooter, ook al is het uit zelfverdediging. Een sterk punt in de graphic novels en de film is dat de slungelige slacker Scott een getalenteerde knokker blijkt te zijn, terwijl de rest van zijn bandleden tijdens een gevecht liever even pizza gaan eten. Maar in het spel is elk personage een vechter, iets wat ik me bij Scott’s huisgenoot Wallace Wells moeilijk kan voorstellen. Ik zie het eerder voor me dat Wallace elke tegenstander bevriend of versiert, maar goed, dat vertaalt zich wat minder gemakkelijk naar een beat ‘em up spel. Mijn analytische mindset komt wel goed van pas bij het kijken van WandaVision, aangezien de serie niet alleen nokkievol zit met verwijzingen naar de MCU en naar de comics, maar ook mondjesmaat aanwijzingen uitdeelt naar wat er aan de hand is. Ik hoop dat mijn vermoeden dat de serie niet de fout maakt om een mentale breakdown van Wanda de schuld te geven, zoals in een infameuze verhaallijn in de comics waarin een hysterische Wanda alle mutanten de wereld uit wenst, correct blijkt zijn en dat HYDRA of AIM een antagonistische rol spelen. Zowel Elizabeth Olsen als Paul Bettany zijn fantastisch in de titelrollen en ik blijf hoop houden dat Vision voorgoed terugkeert. Dat zal wel aan mijn romantische, gedeeltelijk cybernetische inborst liggen. Je Saturday Night Live-project klinkt ambitieus, tijdrovend en fascinerend, Theodoor! Ik durf je bijna niet aan te raden om Raised By Wolves te gaan kijken, maar ik denk wel dat je het zou waarderen. Het is hoogdravende, filosofische Sci-Fi met een belangrijke rol voor religie, veel verwijzingen naar de Bijbel en het is een serie die niet bang is om flink uit de bocht te vliegen. Hebben jullie nog aanraders?’  

TS: ‘Over hoogdravende, filosofische Sci-Fi met een belangrijke rol voor religie, veel verwijzingen naar de Bijbel en een gebrek aan angst om flink uit de bocht te vliegen gesproken: vandaag kwam mijn Arrow Video blu-ray van Southland Tales binnen. Een ieder die mij goed kent weet dat dit mijn favoriete film aller tijden is en tevens de film die ik tot dusver in mijn leven het meest gekeken heb. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik heb de film alleen al in 2021 vier keer gezien, waaronder twee keer vandaag. Ik moet daarbij wel de kanttekening maken dat een van de keren dat ik hem vandaag zag met audio-commentaar was en de andere keer het de infameuze Cannes Cut betrof, die niet eerder in goede kwaliteit verkrijgbaar was. Ik ben bekend met de Cannes Cut door gare bootlegs die de ronde deden, maar de film nu zien in haarscherpe beeldkwaliteit deed me toch een traantje wegpinken. Ook kijkt de film in beide versies, zowel de Cannes Cut en de Theatrical Cut in deze tijd toch een stukje anders weg. Waar de film bij uitkomst in 2006 gekraakt werd vanwege het niet te volgen verhaal en de wild hysterische toon, krijg je nu het gevoel te kijken naar een satire over de Trump-administratie. Laten we het er voor nu op houden dat de film haar tijd ver vooruit was en hopelijk ditmaal wél een ontvankelijk publiek zal vinden, want we zijn na vier jaar Trump nu het een en ander gewend wat betreft van de pot gerukte politieke shenanigans. De rest van mijn bevindingen lees je in het april-nummer van Schokkend Nieuws. Wat zijn eigenlijk jullie favoriete films die niemand anders goed lijkt te vinden?’

ES: ‘Daar moet ik wel even over nadenken. Ik zou willen zeggen dat toen Cloud Atlas uitkwam ik echt meteen verliefd was en de vrienden met wie ik de film zag ook, maar ik merkte dat ik daarna vooral mensen sprak die de film echt helemaal niks vonden. Ik heb de film meerdere keren gekeken en kreeg alleen maar meer waardering voor de manier waarop de Wachowski’s het boek hebben verfilmd. Ik denk dat ik de film dit weekend gewoon nog een keer ga kijken. Top! Ik ben trouwens ook nog steeds een groot fan van Gilmore Girls, alhoewel ik me bewust ben van alle (grote) gebreken van de serie. Er is genoeg op aan te merken, maar als de herfst begint ga ik meestal meteen terug naar Stars Hallow. 

Het omgekeerde is ook wel eens gebeurd, dat ik een film echt helemaal niks vond terwijl iedereen ermee wegliep: Drive. Mijn hemel, wat een gedrocht van een film. Meer stijl dan inhoud en zo saai. Maar ik weet dat ik een van de weinigen ben die zo over de film denkt. Ik heb toch wel vaak op feestjes moeten uitleggen dat ik wel begreep dat de film niet werd genomineerd voor een Oscar. Hebben jullie ook zo’n voorbeeld van een film of serie waarvan je de hype/lof echt totaal niet begrijpt?’ 

LvH: ‘First things first: Southland Tales is inderdaad een miskend pareltje van een film en Cloud Atlas is zo goed, dat destijds mijn illustere naamgenoot en ik in Luuk Vs. Luuk het niet oneens konden worden. Ik snap je weerzin jegens Drive Eline, ik zag de film in de bioscoop met een vriendin die er ook helemaal niks aan bleek te vinden. Ik heb sinds het zien van zijn Pusher-trilogie al een zwak voor regisseur Nicolas Winding Refn en ik kon Drive wel waarderen. Only God Forgives vond ik al helemaal geniaal en dat is Drive on acid. Maar smaken verschillen en daar is niks mis mee. Ik heb geen bijzonder bizarre smaak, denk ik. De film waarvan ik de hype-train gemist heb is Lord of the Rings: The Return of the King, maar ik moet toegeven dat ik die zag na het verslaan van een Guiness Book of Records-poging film kijken in de oude Bellevue Cinerama-bioscoop. Ik had toen binnen drie dagen meer dan 48 uur film gekeken en was nog gaar en nauwelijks bijgeslapen toen een vriend me meesleepte naar het derde deel van de Lord of the Rings trilogie. En het kwam niet binnen: ik was met een extreem kritische blik aan het kijken en elk foutje viel ontzettend op. Toen Legolas op een olifant sprong, die volschoot met pijlen terwijl hij van slurf tot staart gleed, merkte mijn kompaan droogjes op: “Yabba Dabba Doo!” en lagen we een kwartier in een stuip. Ik moet die film nog een keertje onder neutrale omstandigheden zien, want een eerlijke kans heeft die toen niet gekregen. Hebben jullie nog tips voor onze trouwe lezers voor de komende week?’

TS: ‘Voor we aan de tips beginnen wil ik nog even ranten over films waarvan ik de aantrekkingskracht niet begrijp. Met stip op één: Jagten, een film die ik dermate manipulatief en vergezocht vond dat het me actief tegen begon te staan tijdens het kijken. Ik kan er niet tegen als ik het gevoel krijg gestuurd te worden in mijn emotie en ik de technieken begin te zien die de regisseur daarvoor gebruikt. In hetzelfde straatje valt dus Buried met Ryan Reynolds, waarvan ik het einde van mijlenver zag aankomen, maar waarvan ik ook hoopte dat de regisseur het niet zou doen, want dat zou een zwaktebod betekenen. Wel dus. Over eindes gesproken: Ik werd ook poepchagrijnig van het slotakkoord van Stellet Licht, een film die het einde van het superieure Ordet kopieert en op een film plakt waarbij dit einde amper dezelfde impact danwel betekenis heeft. Waarom zou je een meesterwerk kopiëren als je op geen enkele wijze de brille of zeggingskracht van die film kunt benaderen? Dat is vragen om gezeik van recensenten zoals ik. Maar goed, genoeg controversiële statements: ik ben van plan wat obscure films te kijken die al lang stonden weg te kwijnen in mijn dvd-kast en op mijn externe harde schijf: The 10th Victim van Elio Petri, Massacre Gun van Yasuharu Hasebe, The Night, The Prowler van Jim ‘Rocky Horror’ Sharman en IP5: L’île aux pachydermes van Jean-Jacques Beineix. Obscure films op het raakvlak van pop-art en arthouse dus. Pop-arthouse, zo u wil. Wat ga jij consumeren qua media, komende week, Eline?’

ES: ‘Ik heb wat huiswerk deze week voor de game waar ik aan werk en ga deze week Thimbleweed Park weer oppakken. Ik ben namelijk bezig met een point-and-click adventure game en wil graag naar andere games kijken om te bepalen wat voor ons wel of niet goed werkt, en hoe we dit in onze eigen game kunnen verwerken. Ik was als kind echt dol op point-and-click adventure games en om er nu op een andere manier naar te kijken is precies de uitdaging die ik in deze dagen wel kan gebruiken. Zodra de game klaar is laat ik het wel weten, dan hoop ik dat ik jullie zover kan krijgen om de game te testen!

Luuk en ik gaan deze week ook uitvogelen hoe we het beste een online game kunnen hosten voor het Kaboom Animation Festival en ga ik dus genieten van Dawson’s Creek, zodat ik volgende week even een korte samenvatting kan geven hier. Ik ben echt heel benieuwd. Ik heb een waardering gekregen voor James Van Der Beek door zijn rollen in What Would Diplo Do? en Don’t Trust the B—- in Apartment 23. Allebei komedieseries, allebei met een heerlijke rol van Van Der Beek. In Dawson’s Creek moet ik vooral denken aan de crying meme. Ik was amper tien toen deze serie uitkwam en ik denk dat ik toendertijd meer bezig was met science fiction. Enfin, een week genieten van horny pubers en hun puberproblemen klinkt echt fantastisch.’

LvH: ‘In de categorie: Wij van WC-Eend Adviseren WC-Eend, nodig ik onze lieve lezers aanstaande donderdag uit voor de tweede editie van Kaboom’s Lunchbox Lecture Series in samenwerking met The National Film Board of Canada. Vier filmmakers vertellen over hun films en je kan ze het vuur aan de schenen leggen, het belooft super interessant te worden. Klik op de link voor meer informatie en voor toegang tot de Vimeo-link naar de films en wat exclusieve blikken achter de schermen van het maakproces van deze animatiefilms. Ik ben heel benieuwd naar het verhaal achter Altötting van Andreas Hykade, die eerder verantwoordelijk was voor het hallucinante Love & Theft. Misschien zie ik jullie daar, Cinematties? En anders tot de volgende keer!’