Het Weekend van Cine met Luuk, Theodoor en Eline

LvH: ‘Hi Eline en Theodoor! Ik had recentelijk een gesprek met Eline waarin we allebei beaamden dat het binnen zitten ons eigenlijk best meevalt, maar dat het gebrek aan Cabin Fever ook ietwat beangstigend is: zijn we ondertussen stiekem aan het doordraaien, zonder het door te hebben? Hoe staat het bij jou in Utrecht, Theodoor? Is het nog een beetje uit te houden?’

TS: ‘Gek genoeg ben ik nu na bijna letterlijk een jaar vrijwel niemand gezien te hebben afgezien van mijn partner, wel op het punt dat ik Eli Roth’s film beter begin te begrijpen. Of als we het iets minder grimmig willen maken: ik zou zo meezingen met The Muppets. Ik merk met name dat ik het in het eggie ontmoeten van vrienden en kennismaken met mijn nieuwe collega’s mis, want Zoom, Teams of Skype kan toch niet het gemak vervangen waarmee je in real life soms met mensen kletst. Ook het spelen van filmquizzen begin ik toch ook echt te missen. Digitaal is het niet hetzelfde. Het helpt ook niet mee dat het handjevol films dat ik deze week zag verre van hoogvliegers waren: Den Of Thieves weet nooit meer te worden dan macho mannen (agenten en dieven) die elkaar naar het leven staan. Heat is het niet. Malcolm & Marie van Sam Levinson is net als zijn vorige film Assassination Nation een film die identiteitspolitiek probeert te behandelen zonder dieper te graven dan de buitenkant: het is ook tamelijk arrogant van een door nepotisme groot geworden Hollywood-insider als Sam Levinson mensen die tot minderheidsgroeperingen te gebruiken als spreekbuis, zonder zich te verdiepen in wat de identiteit van deze mensen zou kunnen betekenen in hun kunst. Misschien ben ik precies het soort persoon waar Levinson op afgeeft, maar als non-binaire autistische homo heb ik het idee dat al deze facetten van mij wél degelijk doordringen in allerlei lagen van mijn leven. Doen alsof je automatisch af bent als je dat denkt, stoort mij enorm. En A Glitch in the Matrix, de nieuwe documentaire van Rodney Ascher schoot me nog meer in het verkeerde keelgat: de film gaat over simulation theory, het geloof van sommige mensen dat de wereld een simulatie is. De film vergeet echter in het eerste gedeelte van de film te vermelden dat dit gedachtegoed ook met name leeft onder alt-right en incel-groepen. Wanneer de film eindelijk de gevaren van dit denken tackelt, gebeurt dit op zo’n exploitatieve wijze dat het stoort. Ik had eigenlijk een beetje hetzelfde probleem met Room 237: je kunt wel complottheoristen aan het woord laten, maar als je niet dieper ingaat op de fouten in hun ideeën, wordt het toch een beetje een duistere aflevering Man Bijt Hond. Jullie hebben hopelijk wél goede dingen gezien?’

ES: ‘Ik was vooral verrast door het nieuws dat Pedro Pascal de rol van Joel op zich neemt voor de HBO verfilming van een van mijn favoriete games: The Last of Us. Tevens een hele interessante casting voor het personage van Ellie: Bella Ramsey. Voor alle Game of Thrones  fans twee bekende gezichten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de casting van Ramsey nog niet helemaal zie maar ik laat me graag verrassen. De game (en binnenkort dus ook serie) gaat over Joel, een kille eikel die leeft een wereld waarin de mensheid flink is uitgedund na de uitbraak van een virus (goh). Met name de proloog van de game maakte ontzettend veel indruk op de gaming community toen de kwam uitkwam. Omdat je als speler van de game verantwoordelijk bent voor de vooruitgang in het verhaal is het niet moeilijk voor te stellen dat je al snel nauw betrokken bent bij het lot van zowel Joel als Ellie. Iets wat een stuk moeilijker te bereiken is in een serie. Maar goed, los van de casting weten we natuurlijk nog nauwelijks iets, dus ik laat me graag verrassen. Ik kijk nog altijd rustig Dawson’s Creek (iedereen is nog steeds heel horny) en kwam erachter dat de PS4 game van de maand Control is. Een fantastische game en dus een absolute aanrader.’

LvH: ‘Ik heb The Last of Us niet gespeeld, maar Pascal is altijd boeiend om naar te kijken. En Bella Ramsey was fenomenaal in Game of Thrones, gelukkig geen familie van Ramsay maar als de kleine kontschopper Lyanna Mormont. In His Dark Materials heeft ze ook een iets minder flitsende bijrol, ik ben benieuwd of ze dezelfde intensiteit die ze had in Game of Thrones kan meenemen naar The Last of Us. In minder prettig nieuws: nerd-idool Joss Whedon is deze week flink van zijn voetstuk gekletterd en dat is best even schrikken. Buffy The Vampire Slayer, Angel, Firefly en Marvel’s Agents of S.H.I.E.L.D. zijn allemaal series waar ik van heb genoten, nu werpt Whedon’s wangedrag echter een schaduw over het plezier dat ik heb beleefd. Het was al een tijdje algemeen bekend dat Whedon niet het feministische boegbeeld was die hij claimde te zijn, maar nadat Charisma Carpenter naar aanleiding van de beschuldigingen van Ray Fisher over Whedon’s gedrag op de set van Justice League, zelf naar buiten trad met haar ervaringen lijkt de dam gebroken. Ook Sarah Michelle Gellar en Amber Benson hebben zich uitgesproken in solidariteit met Carpenter. De meest verontrustende verklaring kwam van Michelle Trachtenberg, die verklaarde dat Whedon niet MEER met haar alleen in een kamer mocht zijn. Trachtenberg was 15 toen ze begon met haar rol in Buffy. Ik kan geen enkele situatie bedenken waarin dit positief uitgelegd kan worden. En dat maakt de ontwikkelingen in de comics die Whedon schreef als vervolg op de serie extra onsmakelijk. In de comics beginnen Xander (door Whedon vaak genoemd als het personage die zijn stem verkondigde) en Trachtenberg’s personage Dawn een relatie. Fucking hell, Joss. Gatverdamme.    

TS: ‘Het nieuws over Whedon is verschrikkelijk naar. Ik zit midden in een Buffy-rewatch, maar ik kan niet in goed geweten verder kijken, wetende wat zich daar op de set afspeelde. Ik ga de cast wel steunen door het (her)kijken van hun andere films en series, denk ik. Michelle Trachtenberg is bijvoorbeeld geweldig in Mysterious Skin en Sarah Michelle Gellar is de MVP in Southland Tales (al heb ik die de laatste tijd iets te veel herkeken). Ik denk dat ik I Know What You Did Last Summer en Mysterious Skin echter binnenkort even aanslinger voor herkijkbeurten. Maar van  Whedon sla ik alles voortaan over. 

Wel ben ik met een ander serie-project begonnen weer (al moet ik The X-Files ook nog afmaken): ik probeer zoveel mogelijk van de films en seizoenen van Lupin The Third te kijken. Nu schijnen deze niet altijd even briljant te zijn, maar het kijkt ook in de mindere delen heel erg aangenaam weg. De films zijn vaak ook kort, en de tv-afleveringen nog korter, dus je kijkt er met gemak een aantal op een avond.

Wat betreft The Last of Us: ik heb de game voor een deel gespeeld samen met mijn vriend, maar moet onze game-sessie nog een keer afmaken. Ik ben vooral benieuwd dat de aangetrokken regisseur voor de serie Kantemir Balagov is, die in het arthouse-circuit hoge ogen gooide met Beanpole, een film die nog hoog op mijn kijklijstje staat. Hebben jullie die wel al gezien?’ 

ES: ‘Oh echt?! Dan ben ik helemaal geïnteresseerd in de serie! Ik vond Beanpole echt fantastisch en het geeft de serie in ieder geval de kans om de drama en moeilijke relaties tussen de personages niet zo typisch Amerikaans te maken. De game is daar al vrij goed in, maar met Balagov hoop ik dat dat nog kan worden bijgeschaafd. 

Wat betreft Whedon: ik had hem altijd heel hoog zitten, mede door zijn geroemde manier van personages en dialogen schrijven. Ik baal er ook van dat dit nieuws nu naar buiten komt (ook al rommelde het al een tijd) maar het zijn weer van die ontzettend nare verhalen van machtsmisbruik (waar men voor het gemak voor wegkeek) waar ik echt helemaal klaar mee ben. Ik heb hetzelfde gevoel bij de verhalen van Marilyn Manson (alhoewel nog veel heftiger). Er heeft een hele groep mensen met deze man samengewerkt die al die tijd hebben toegekeken. Misschien omdat ze bang waren voor hun eigen baan, misschien omdat ze het gedrag niet als storend zagen. Het feit dat er zelfs een soort memo werd verstuurd met die boodschap om iemand niet alleen te laten met Whedon is natuurlijk walgelijk. Waar ben je in vredesnaam mee bezig? Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik er dusdanig klaar mee ben dat Whedon lekker ruimte mag maken voor iemand die ook talent heeft maar geen behoefte heeft om het leven van andere mensen zo moeilijk mogelijk te maken. Lijkt me echt geen hele hoge eis, of dat zou het in ieder geval niet moeten zijn. Bye bitch, you won’t be missed. Misschien een beetje lomp en kort door de bocht maar mijn geduld voor dit soort figuren is inmiddels wel op. En stiekem baal ik gewoon ergens dat iemand die ik zo hoog had zitten dan iemand (b)lijkt te zijn waar ik niks mee te maken wil hebben.  

Veel leuker nieuws: ik las vanochtend dat Donald Glover en Phoebe Waller-Bridge een serie hebben gemaakt voor Amazon Studios genaamd Mr + Mrs Smith. Is de Solo film toch nog ergens goed voor geweest, denk ik dan maar! Twee ontzettend creatieve en interessante mensen die verantwoordelijk zijn voor twee van mijn favoriete series Fleabag en Atlanta die samen iets hebben gemaakt? Yes please!’

LvH: ‘Dat is zeker goed nieuws! Ik kan niet zeggen dat de film uit 2005 een onvergetelijke indruk op me heeft gemaakt, het werd toen vooral ondergesneeuwd door het Brangelina fenomeen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat Glover en Waller-Bridge een interessante draai aan het concept kunnen geven, lookin’ forward to it! Ik ben deze week afgedaald in de diepste krochten van de Switch met het adorkable Dicey Dungeons: een RPG waarin je als tot dobbelsteen getransformeerde avonturier het opneemt tegen blasé hipsterheksen, neurotische cacti en snotterende egels. Het spel heeft een sterke Adventure Time vibe en onder de cutesy graphics zit een ingenieus systeem dat verschillende strategische keuzes mogelijk maakt. Ik was sowieso op zoek naar een turn-based RPG voor een minder hectische speelervaring en dit voelt precies goed. Voor de hectiek kan ik immers nu terecht bij Hades en alle lofuitingen voor dat spel zijn geheel terecht. Wat mij regelmatig overhaalt tot een echt allerlaatst potje is niet alleen het spelplezier of de drive om nog iets verder te komen, ik wil graag weten hoe het verhaal verder gaat! Wie weet is dat ook het resultaat van cabin fever en hoe lastig het is om in de huidige omstandigheden nieuwe mensen te leren kennen, but hey, I’ll take it. Nog wilde plannen voor de komende week, peeps?’

TS: ‘Ik ben van plan wat van mijn favoriete animatiefilms te herkijken, want ik ben momenteel even heel erg in een animatiebui. Voor de komende week staan o.a. een herkijk van The Thief and The Cobbler: Recobbled Cut Mark 4 van Richard Williams op het programma (hier te vinden), net als It’s Such A Beautiful Day van Don Hertzfeldt. Beiden reken ik tot de vijf beste animatiefilms aller tijden. The Thief and The Cobbler is nooit voltooid volgens de visie die Richard Williams voor ogen had, maar de Recobbled Cut is een dappere poging van een fan om de film in ere te herstellen. Ambitieuzer dan dit wordt animatie niet, en er zijn momenten die nog steeds ongeëvenaard zijn in het genre. It’s Such A Beautiful Day is een emotionele stomp in de maag, maar tevens een uiterst grappige zwartkomische film over een terminaal zieke man die de grip op de werkelijkheid verliest. Kijk voorbij de stokpoppetjes, en je ziet een geanimeerd meesterwerk met misschien wel het mooiste einde uit de animatiegeschiedenis. 

Ook ben ik van plan wat dieper te duiken in het werk van Masaaki Yuasa: ik heb veel van hem gezien, maar nog lang niet alles, dus ik ben van plan daar wat gaten op te vullen, onder andere door Devilman: Crybaby en Kick-Heart te kijken. Yuasa’s Mindgame is een van de beste animatiefilms die ik ooit heb gezien en de originele poster van de film is een favorietje onder mijn bezittingen. Ook wil ik starten met Kid Cosmic op Netflix. Dat is de nieuwe serie van Craig McCraken, het genie achter de Powerpuff Girls. Het ziet er uit als een heerlijk tussendoortje. Hebben jullie als Kaboomers nog animatie-tips die ik niet kan missen?’ 

ES: ‘Mijn animatie-inname is momenteel minimaal, maar ik ben onlangs wel nieuwsgierig geworden naar de animated Star Wars series, dus ik wilde dit weekend kijken of die op Disney+ te vinden zijn. Voor de rest ga ik proberen Concrete Genie te spelen, een andere game die deze maand gratis is te spelen met PlayStation Plus!’  

LvH: ‘Don Hertzfeldt is een genie en It’s Such A Beautiful Day  is een meesterwerk, excellente keuze! En Eline, er zijn verbazingwekkend veel geanimeerde Star Wars series: ik kan The Clone Wars en Rebels aanraden, aangezien die het best aansluiten bij de prequels en de oorspronkelijke trilogie. Op het eerste gezicht zijn de series iets meer expliciet op kinderen gericht, gelukkig worden er tegelijkertijd diepere thema’s aangesneden en de karakterontwikkeling van Anakin Skywalker wordt veel geloofwaardiger gemaakt dan in de films.  Wat het werk van Masaaki Yuasa betreft, ik ben een grote fan van Mind Game en Genius Party, ik heb jegens Devilman: Crybaby  meer ambivalente gevoelens. Dan kan ik eerder Cat Soup aanraden. Al sluit ik niet uit dat jij het geweldig gaat vinden, Theodoor! Voor meer animatietips zul je moeten wachten op volgende week, same Bat-Time, same Bat-Channel!’