Het Weekend van Cine met Luuk, Theodoor en Eline

LvH: ‘Hiya Cinematties, how’s life been treating ya? Deze editie van het Weekend van Cine wordt logistiek misschien ietwat meer uitdagend om in elkaar te flansen, aangezien Eline dit weekend de hort op is en ik morgen naar mijn geboortegrond terugkeer om Sinterklaas te vieren na twee weken kluizenaarschap om het risico zo laag mogelijk te houden. Desalniettemin moet ik nog wel zeven of acht gedichten schrijven en een flinke hoeveelheid presentjes inpakken. Theodoor, wat zijn jouw plannen?’

TS: ‘Hiya, Luuk. Ik moet vooral bijkomen van de afgelopen dagen, want er was brand in mijn appartementencomplex. Toch wel even slikken als de politie op de stoep staat om je te evacueren en maant je “alleen het belangrijkste mee te nemen” en dat je dan beseft dat daaronder niet je 5000 dvd’s en blu-rays vallen. Het liep gelukkig met een sisser af, maar leuk is anders. 

Verder ga ik zondag de regisseur interviewen van een onderschatte Nederhorror, waar ik me nog op aan het voorbereiden ben. Ik zal over een aantal weken hier meer over vertellen in Het Weekend van Cine, want het gaat om een artikel voor de Schokkend Nieuws. Eerst moet maar het komende nummer verschijnen (Aanstaande maandag! Koop hem!) waarin ik een review schreef van het zeer interessante Ivansxtc, een soort Dogme-film gemaakt in Hollywood die het kille leven daar op de hak neemt. Tevens een van de eerste volledig op digitale HD-camera’s geschoten films ooit en alleen daarom verdient de film al een plekje in de filmhistorie. Maar goed, meer over die film lees je dus in… Schokkend Nieuws! In alle betere boekhandels en bladenwinkels. Jullie nog iets dat jullie schaamteloos willen promoten?’

ES: ‘Op dit moment geen schaamteloze promoties, maar een rustig verblijf aan de Nederlandse kust. Lekker wandelen en dan in het hotel de tv af en toe even aanzetten. De televisie thuis is vooral handig voor Netflix en gamen, maar ik heb al jaren geen normale tv meer, met toegang tot Nederlandse zenders zeg maar. Heerlijk rustig maar dan is het soms wel leuk om een tv aan te zetten en te kijken of ik misschien iets mis. Vooralsnog is het antwoord nee, maar dan is het toch aardig om ‘s avonds een film of serie tegen te komen die ik zelf nooit zou uitkiezen. De avond begon met Sint en eindigde met een serie over de FBI. Denk ik dan, want ik was zo moe en de serie was zo slecht dat ik me niet meer precies kan herinneren wat de naam was of wat er nou allemaal gebeurde. Het enige wat ik dacht was ‘Goh is dat niet die gast uit Nip/Tuck?’ net voordat ik in slaap viel. Sint heb ik wel helemaal uitgezeten. Ik weet nog dat ik toentertijd naar de bioscoop ben geweest voor die film en dat Johan Nijenhuis heel boos was over het feit dat de poster in bushokjes hing. Dat snap ik ook ergens wel. Ik zou bozer zijn over de kwaliteit van de film zelf, alhoewel er wel een aantal gore/horror stukken in zaten die ik kon waarderen. Jullie hebben Sint toen vast ook wel gezien?’ 

LvH: ‘Johan Nijenhuis is beter in PR dan in regisseren, ik geloof voor geen meter dat hij uit de goedheid van zijn hart en bezorgdheid over tere kinderzieltjes destijds stampij heeft lopen maken over Sint. Het feit dat in oktober in 2010 twee van zijn films uitkwamen in de bioscoop terwijl de campagne voor Sint bezig was, is volgens mij de reden voor zijn toenmalige ophef. En ik deel je mening over de film zelf, Eline: Dick Maas is goed in het maken van botte Hollandse blockbusters in de stijl van Amerikaanse 80’s films. Het probleem met Sint is dat hij teveel water bij de bisschopswijn doet: de gore is niet expliciet genoeg, er wordt telkens net te vroeg weggeknipt en de film is kuiser dan een nonnenklooster dat niet gefilmd wordt door Paul Verhoeven. De Kijkwijzer classificeerde Sint als een film voor 16 jaar en ouder, maar de film komt over alsof er gemikt wordt op 12 jaar en ouder en dat dit net niet is gelukt. Anyhoo, ik heb ook niks dat ik al dan niet zonder schaamte wil promoten, behalve misschien mijn gelikte rijmskills. Ik ben stiekem uitermate tevreden over het feit dat ik Girl Power laat rijmen op Schopenhauer in een Sinterklaasgedicht met verwijzingen naar een tiental filosofen. Nog twee gedichten te gaan van de zeven. Oh ja, en nog een haiku. Ik was gisteren goed op dreef met het rijmen, met de nieuwste aflevering van The Mandalorian als tussendoortje. En regisseur Robert Rodriguez was ook goed op dreef: hij introduceert de Dark Troopers, een variant van de Stormtroopers die daadwerkelijk een bedreiging vormen in de serie en hij weet de belofte van Boba Fett als daadwerkelijke kontschoppende badass in te lossen. Het is een waar genoegen om Temuera Morrison terug te zien in de rol die hij zich eigen heeft gemaakt, maar ik was minstens net zo blij om Ming-Na Wen terug te zien als de sluipschutter Fennec Shand. Dat de guitige Grogu in een scene met zijn Force-krachten twee Stormtroopers heen en weer smijt zag ik als snedig commentaar van Rodriguez op critici die The Mandalorian verwijten niets meer te zijn dan een excuus om action figures tegen elkaar aan te beuken. Goed, genoeg over The Mandalorian, laat ik nog even wat aandacht besteden aan His Dark Materials, ik ben deze week begonnen met het tweede seizoen en ik heb het gevoel dat de serie zijn draai heeft gevonden. Het helpt enorm dat protagonisten Lyra en Will elkaar hebben gevonden en hun verhaallijnen samen zijn gekomen, maar het voelt ook aan alsof de makers van de serie meer vertrouwen hebben gekregen in hun eigen capaciteiten. Voor eenieder die de serie nog niet volgt, geef het een kans! Hebben jullie verder nog aanraders, Cinematties?’

TS: ‘Ik ben destijds in het eerste seizoen afgehaakt met His Dark Materials, want het sleepte mijn inziens allemaal net te veel voort. Ik ben wat series betreft sowieso een afhaker, al probeer ik daarin mijn leven te beteren. Hetzelfde geldt voor lezen: ik ben van plan de handvol boeken die ik nu lees wél een keer uit te lezen. Wat dat betreft werken korte verhalen voor mij het best. Ik ben nu begonnen in een trilogie van Tony Burgess genaamd The Bewdley Mayhem  waarvan het eerste boek, The Hellmouths of Bewdley bestaat uit korte verhalen. Het tweede boek, Pontypool Changes Everything is het bekendste, want de zeer puike horrorfilm Pontypool is er op gebaseerd. Het werk van Tony Burgess laat zich tot dusver het beste omschrijven als zeer duister, zeer poëtisch en zeer experimenteel. De schrijfstijl is stream-of-consciousness, een beetje in de trant van William S. Burroughs, waarbij vormexperimenten niet geschuwd worden. De inhoud van de verhalen zelf is pittig gruwelijk, niet ongelijk het werk van bijvoorbeeld Jack Ketchum. Maar dan tevens een stuk surrealistischer. Ik ben nog niet super ver in het eerste boek van de trilogie, maar voor liefhebbers van het raardere horrorwerk en de wat meer avant-gardistische schrijfsels kan ik het eerste boek al van harte aanraden. 

Wat betreft films zit ik momenteel ook tot mijn nek in het horrorgenre. Ik ga voor Schokkend Nieuws de William Grefé boxset van Arrow Video recenseren. We hebben hier te maken met onversneden Z-films, met rubberen kostuums en een hoog tieten-en-schieten-gehalte. Niet het beste werk ooit en ook ongemeen racistisch en seksistisch bij vlagen, maar toch valt de box al met al aan te raden. Waarom? Ook dat lees je, over twee maandjes, in de volgende Schokkend Nieuws. (U ziet het goed, ik weet van geen stoppen met mijn schaamteloze promotiekaravaan). Al wil ik bij deze jullie alvast wel laten kennismaken met Do The Jellyfish uit Sting of Death.

En even terzijde, Luuk, respect voor het rijmen van Girl Power met Schopenhauer. Doet me denken aan die keer dat mijn vader Alberto Giacometti rijmde met Al Dente Spaghetti.’

ES: ‘Ik zou Nijenhuis toch nog een keer willen vragen naar de Star Wars referenties in Costa, maar dat terzijde. His Dark Materials werd in mijn huishouden uiteindelijk omgedoopt tot His Dank Materials. Mijn huisgenoot was niet onder de indruk van de serie. Maar hij heeft ook een hekel aan James McAvoy. Die zit niet in alle afleveringen maar een scene was vaak al genoeg om de hele aflevering te verpesten. Maar ik zou een tweede seizoen wel een kans geven. In tegenstelling tot mijn huisgenoot heb ik de boeken niet gelezen dus ik vond de serie, alhoewel inderdaad ontzettend langdradig, best oke. Kom maar door met seizoen twee dan! Ondertussen heb ik nog wat extra Magic kaarten besteld en ben ik nu een eigen deck aan het bouwen. Ondertussen kijk ik tutorials en speel ik ook wat potjes online. Ik word echt elke keer helemaal kapot gemaakt, maar dat is prima, ik leer te spelen met de kleuren. Weet nog niet helemaal welke kleur bij mijn stijl past, maar ik ben groot fan van zwart en groen. Luuk, jij vertelde eerder dat je nog ergens wel een doos met een paar kaarten had liggen toch? Met welke kleur speel jij meestal?’

LvH: ‘Omdat ik de boeken van Philip Pullman fenomenaal vond en zwaar teleurgesteld was dat de verfilming in 2007 dusdanig gecrasht was dat de toenmalige filmplannen allemaal in rook op waren gegaan, heeft His Dark Materials een boel krediet bij mij en tot nu toe ben ik erg tevreden over de richting die is ingeslagen. Een hekel aan James McAvoy, daar had ik nog niet eerder van gehoord. Hij speelt wel eens een poepzak, maar hij komt verder best sympathiek over. Ik heb een flinke doos met Magic-kaarten in allerlei kleuren, met uitzondering van blauw, daar kon ik nooit echt wat mee. Wit, zwart, groen en rood, ongeveer in die volgorde. Ik zie in de chat langskomen dat je speciale Bob Ross-kaarten hebt gekocht Eline, heb je die al binnen? Zo ja, kun je een sneak preview met ons delen? Sinterklaas is inmiddels alweer vertrokken uit de Achterhoek en ik mag zeker niet klagen over zijn gulheid. Gelukkig kon ik dit jaar ook een heleboel geven, waaronder een WC-papiergeweer aan mijn jongste neef. Dat viel bij hem zeer in de smaak, de tijd zal het leren hoeveel goodwill dit kado zal schaden bij de rest van de familie. Dat risico durfde ik wel te nemen, het is namelijk het ultieme Sinterklaaskado voor 2020:

Heb jij je gedicht al binnen, Theodoor?’

TS: ‘Mijn vader heeft inderdaad me het jaarlijkse gedicht weer opgestuurd. Er zitten weer een aantal vreselijke mooie vondsten in, waaronder het rijmen van ‘wat er staat’ met ‘Rijkswaterstaat’, de plek waar ik in januari ga beginnen met werken. Tevens een verwijzing naar Martinus Nijhoffs gedicht Awater, die dezelfde woordspeling bevat, want mijn vader zou mijn vader niet zijn als hij niet zou verwijzen naar de klassiekers. Verder kwam ik er door dit gedicht achter dat mijn vader…uhm… ‘Sint’ op de hoogte is van het bestaan van Deep Fakes, wat me enigszins verbaasde. Best bij de tijd, die Sint. 

Ik heb mezelf na de grote schrik van de brand afgelopen donderdag, gelukkig wel wat kunnen kalmeren met het luisteren naar het nieuwe live-album van mijn favoriete band The Mountain Goats. Voor wie het nog volgt: dit is inmiddels het derde project van The Mountain Goats dit jaar en tevens hun eerste live-album. Als groot fan heb ik ze al een keer of acht live gezien en The Mountain Goats: The Jordan Lake Sessions weet de sfeer van een The Mountain Goats-concert goed te treffen, hoewel het album tijdens de pandemie zonder publiek is opgenomen. Veel deep cuts en veel bekendere nummers in net wat lossere en opzwepender versies en vooral veel komische banter tussendoor. Het album telt maar liefst zesendertig nummers verdeeld over twee platen, waarvan de eerste veel langer gesponnen, rustiger jam-sessies en balads heeft. Tevens gaat de eerste plaat thematisch duidelijk over de moeilijkheden van de pandemie, ook in de intermezzo’s.  De tweede plaat is erg losjes en luid, jovialer en hoopvoller ook. Duidelijk is dat ze veel meer aan het toeval overlaten, getuige de grappige onderonsjes waarin onder John Darnielle onder andere een minuutlange rant houdt over waarom Paul Simons 50 Ways to Leave Your Lover een totaal onlogisch nummer is. Misschien niet de beste instapper voor nieuwkomers, maar voor fans niet te versmaden. Balsem voor de ziel. Ik mis concerten wel, hoor, merk ik.’

ES: ‘Het laatste concert zag ik op 7 maart. Een weekje voordat alles dicht ging en een moment waar ik nog vaak aan heb gedacht. Een ramvolle Paradiso voor Big Chief. Overigens een band waar ik nog veel naar geluisterd heb de afgelopen maanden, ook al wil mijn Spotify Wrapped me laten geloven dat ik vooral naar corny pop heb geluisterd. Okay, als ik heel eerlijk ben is dat waarschijnlijk ook wel waar. Enfin, ik mis de concerten ook Theodoor! Ik vraag me ook af hoe lang het zou duren voordat ik me weer goed voel in een ruimte waar mensen schouder aan schouder staan. De Bob Ross kaarten komen pas in maart, maar ik heb wel een pre-order geplaatst, nerd die ik ben. Aangezien het nog wel even gaat duren voordat we elkaar in het echt zien wilde ik eigenlijk vragen of jullie zin hebben om binnenkort online een potje MTG met mij te spelen. Er is namelijk een (gratis) online versie van het kaartspel! Even wat software installeren (Epic games) en je hebt de game zo binnen! Door te spelen verzamel in game currency om nieuwe packs te kopen. Uiteraard is het ook mogelijk om er echt geld aan uit te geven (dat is hoe ze je pakken natuurlijk) maar daar ben ik (gelukkig) nog niet aan begonnen. Kortom, het is een makkelijke manier om de game beter te leren kennen en een veilige manier om met vrienden te spelen! We kunnen er zelfs Skype bij aanzetten om gezellig te ouwehoeren. Inmiddels ben ik ook al begonnen met het voorbereiden van kerstcadeaus, je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen, helemaal dit jaar. Ik ga namelijk sowieso niet de stad in om dingen te halen dus moet toch dingen online bestellen vrees ik. Over kerst gesproken, ik heb je kaart nog steeds liggen Theodoor en ga hem binnenkort openmaken!’

LvH: ‘Welja, weer een game met meuk die je kan vrijspelen, just what the doctor ordered! Maar serieus, om met jullie samen te kunnen gamen, trotseer ik met alle plezier elke lootbox. Ik heb helaas geen poëtische herinnering aan een laatste concert voordat 2020 zijn ware gezicht liet zien, waarschijnlijk was het een morsig punkbandje in de Vondelbunker. Ik kijk echter uit naar concerten en optredens in de toekomst, al dan niet in jullie aangename gezelschap. Fijn weekend nog Cinematties, tot volgende week!’