Het weekend van Cine met Luuk, Sjoerd en Theodoor

LvH: ‘Howdy folks! Helaas is Eline deze keer te druk, maar gelukkig zijn redacteuren Theodoor Steen en Sjoerd van Wijk van de partij. Ik heb wederom niet de meest dynamische week achter de rug, maar ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om The Dark Crystal: The Age of Resistance nog een keer te kijken en daarnaast vond ik in de krochten van een oude harde schijf de film Demonlover van Olivier Assayas, met Chloe Sevigny, Connie Nielsen en Gina Gershon. Theodoor, jij bent ook een fan de prequel van de cultfilm The Dark Crystal, toch?’

TS: ‘Zekers te weten. Al moet ik wel zeggen dat ik er eerst moeilijk inkwam, zeker omdat de eerste afleveringen zo enorm gefocust zijn op het verstrekken van alle benodigde informatie dat het avontuur een beetje achterwege blijft. Maar zodra de protagonisten op pad gaan, komt de serie tot leven, vooral dankzij de tot de verbeelding sprekende vormgeving én ster van de serie Hup. Ik zou een hele lofzang kunnen afsteken over mijn favoriete wandelende aardappel, maar daar zal ik jullie verder niet mee vermoeien.’

LvH: ‘Hier mag je juist je nerdgasms uitgebreid bespreken en analyseren, Theodoor! Zoals ik ook al aan had gestipt in de recensie in de Animonday, is het jammer dat Hup de laatste paar afleveringen eigenlijk op non-actief is gesteld. De Gelfling Rian, de meest traditionele held van de serie is eigenlijk het minst interessant, terwijl ik juist heel benieuwd ben naar de redenen waarom Hup het hedonistische bestaan van de podlings (let’s face it, they know how to party!) achter zich wil laten op zijn queeste om Paladijn te worden, slechts gewapend met een pollepel.’

TS: ‘Verder heb ik, bijkomend van Camera Japan’s Rotterdamse gedeelte (het Amsterdamse gedeelte is dit weekend), mij deze week vooral lopen laven aan het makkelijkste vermaak mogelijk: reality TV series. Ik wil vooral een lans breken voor twee misschien wat minder bekende shows: The Masked Singer, een zangcompetitie waarin een groep Amerikaanse C-listers vermomd strijden om de kroon. Daarbij dragen ze gigantische mascotte-kostuums om hun identiteit te verhullen. Het eindresultaat ziet er uit alsof Ken Russell een low-budget Eurovisie-songfestival regisseert na een acid-trip waartijdens hij tientallen Disney-films heeft gebinged. Ook wil ik Dragula van harte aanraden, wederom een Drag-competitie, maar hier één die overduidelijk bedoeld is voor de horrorfans. De kostuums zijn goor, grotesk en creatief, geïnspireerd door alles van Jean Rollin-vampierenfilms tot Re-Animator en wat zich daartussen bevindt. En in tegenstelling tot iets als Drag Race, waarin de afvallers moeten lipsyncen, worden hier de laagst scorende kandidaten aan een proef onderworpen die zo uit Fear Factor had kunnen komen: uit een vliegtuig springen, het toegediend krijgen van elektrische shocks, het eten van koeien-ingewanden. Het is allemaal weinig smakelijk, maar dat is juist de verkooptruc. Sjoerd, wat hield jou deze week bezig?’ 

SvW: ‘In plaats van Japan ben ik deze week lekker dicht bij huis gebleven. De Nederlandse film blijkt toch altijd meer te bieden dan verwacht blijkt ook dit jaar op het Nederlands Film Festival. Dan moet je wel naar zaal 5 van het Louis Hartlooper Complex gaan waar ik net als vorig jaar (toen Nao ‘t Zuuje, nu Snelweg NL) mijn favoriet heb gezien. De Centraal TV reeks beleefde haar première en vliegt alle kanten op in de afleveringen, maar daarover meer in mijn tweede verslag. Er worden in ieder geval wat risico’s genomen, die niet altijd even goed uitpakken. Al dat filmplezier van eigen bodem compenseert voor het gebrek aan film van aankomende week. Mijn weekend staat vooral in het teken van mij geestelijk en inhoudelijk voorbereiden op Rebel Without Borders van de Extinction Rebellion. Dat is een wereldwijde beweging die door middel van burgerlijke ongehoorzaamheid aandacht vraagt voor de gigantische ecologische crisis waar we ons in bevinden. Vanaf maandag 7 oktober bezetten we in Nederland een week lang de Stadhouderskade bij het Rijksmuseum en toveren we de weg om in een festivalterrein. Kom vooral langs zou ik zeggen!’

LvH: ‘Voor eenieder die meer daarover wil weten: dit weekend is er een festival in de Vondelbunker waar ik een bescheiden rolletje in speel. Vanavond zijn er films en sprekers over het collectief Schijnheilig en het Damoclash festival, de voorlopers van de Vondelbunker. Morgenmiddag vertoon ik onder de noemer Saturday Afternoon Hangover Cure Cartoons een selectie aan geanimeerde shorts als een soort geëvolueerde versie van de Saturday Morning Cartoons van vroeger. En aansluitend daarop geeft Extinction Rebellion een presentatie over hun plannen, kom vooral langs als je interesse hebt. Voor meer filmvermaak, wat kan je nog aanraden op Camera Japan in Kriterion dit weekend, Theodoor?’ 

TS: ‘Mijn persoonlijke favoriet van heel Camera Japan draaide enkel in Rotterdam, de adembenemende documentaire Tower of the Sun van Kosai Sekine. Maar deze debuterende filmmaker heeft nog een troef, het prachtige romantische drama Love at Least, over de relatie tussen een manisch-depressieve vrouw en haar wat schuchtere vriend die op losse schroeven komt te staan wanneer zijn manipulatieve ex weer om de hoek komt kijken. Kijk het voor de heerlijk vergezochte plotontwikkelingen die niet zouden misstaan in de gemiddelde romcom, maar blijf voor het adembenemende en hartverscheurende einde. Love at Least stond niet voor niets op de zevende plek in de publieksranking van het Internationale Film Festival Rotterdam. 

Bovenaan stond daar Fly Me To The Saitama, een film die het verdient om met een ontvankelijk publiek gekeken te worden. De zaal in Rotterdam ging stuk, en ik verwacht hetzelfde in Amsterdam. Het is uiterst Japanse kolder, vol overdreven kostuums, vergezochte plotontwikkelingen, absurde slapstick en veel commentaar op verhoudingen in de Japanse cultuur. Maar het verhaal is ook universeel, want deze gaat over de strijd tussen Tokyo (de grote stad) en Saitama (de provincie). Wie recentelijk de actualiteitenprogramma’s en kranten er op naslaat zal ook hier de verharde houding tussen “de domme provinciale boeren” en “de snobistische stedelijke elite” herkennen. 

En tot slot wil ik nog Penguin Highway aanraden, een oogstrelende anime waarin debutant Ishida Hiroyasu probeert om Miyazaki naar de kroon te steken. Nu Ghibli al een tijdlang niets meer heeft uitgebracht proberen tientallen nieuwe studio’s in het gat te springen, als een soort Anime-Game of Thrones. Penguin Highway is één van de sterkere visitekaartjes.’ 

LvH: ‘Dank voor de tips, Theodoor! Als lid van de selectiecommissie vanr Camera Japan weet jij natuurlijk wat de pareltjes van het programma zijn. Misschien dat ik zondag nog even de hort op ga. En Sjoerd, ben je zenuwachtig voor de komende actie?’

SvW: ‘In opstand komen voor het leven en bereid zijn daarvoor gearresteerd te worden, dat vraagt natuurlijk wat. Toevallig komt die dag bij een ander magazine een stuk van me uit over Offret, waar ik inga op de betekenis van een van Tarkovsky’s meesterwerken in deze tijden van ecologische catastrofe. Wat zijn nog meer ingrijpende films om te kijken als je inzit over de gevolgen van global heating en het verlies van biodiversiteit?’

LvH: ‘Ik kom nu weer terug op The Dark Crystal: Age of Resistance, waarin ook een sterk ecologisch thema verweven is. De boosaardige Skeksis hebben daarin het titulaire kristal dat verbonden is met de planeet Thra dusdanig uitgeput dat er een duistere, corrumperende energie is ontstaan die zich over de wereld verspreid en verschillende rassen en dieren besmet en verdoemd tot agressie en waanzin. Tegen hun onderdanen spelen ze de vermoorde onschuld, maar ondertussen zetten ze hun uitbuiting en exploitatie juist met extra enthousiasme voort. Ik zag in ieder geval veel parallellen met onze wereldleiders. Succes met de actie, Sjoerd! Deze slacktivist steunt je in ieder geval van harte!’