Het Weekend van Cine met Luuk, Julius en Theodoor

LvH: ‘Howdy folks, hoe was jullie week? Deze week neemt Eline een kleine sabbatical en verwelkomen we ons aller Julius Koetsier tot de conversatie. En Theodoor, heb je de Nintendo Eshop al leeg geplunderd, of heb je je nog in weten te houden? Ik heb Ni No Kuni: Wrath of the White Witch en My Friend Pedro op de kop getikt, ik sta verder open voor jullie tips. Daarnaast heb ik om Tom Cruise uit mijn systeem te krijgen onlangs The Mummy gekeken en de inzichten die de film me gaf over de psyche van Cruise wil ik graag met jullie delen. En oh ja, we kwamen er de vorige keer niet aan toe, maar Batman was onlangs in het nieuws, met dank aan het derde seizoen van de animatieserie Harley Quinn! Wat vinden jullie van de controverse?’

JK: ‘Ik vind het nogal wat dat DC er blijkbaar geen problemen mee heeft dat Batman de ene na de andere goon de dood in jaagt in de films van Burton en Snyder, maar de grens trekt bij een neusduik in de poes. Sowieso wordt er te weinig gebeft in de media. Hoeveel pijpscènes  – zoals dat tenenkrommende moment uit Ghostbusters – kunnen we wel niet noemen? En hoe weinig scènes waarin een kut met de tong krijgt? Wat mij betreft beft Batman dus iedereen die hij tegenkomt, als hij en zij daar gelukkig van worden, en als die serie écht voor Grote Mensen is, zoals superhelden tegenwoordig moeten zijn. Dan is overdreven geweld en gescheld en gebrom niet genoeg! Er moet gebeft worden! En ik wil een scène waarin Batman ‘m niet omhoog krijgt zonder z’n kostuum – maar die gaf Alan Moore ons natuurlijk al in Watchmen.’  

TS: ‘Sowieso moeten we misschien niet al te veel verwachten van grote bedrijven wanneer het op de representatie van seks aankomt. De grote vertrutting van de filmindustrie heeft zich inmiddels kennelijk ook al doorgezet in Nederland, want ik zag pas iemand tweeten over een Nederlandse film waarin de vrouw tijdens de seksscène een bh aan had. Dat had je tien jaar geleden niet gezien. Nu ben ik niet per sé voor objectificering en seksualisering van vrouwen, maar juist het tegenovergestelde: ik wil inderdaad meer befscènes zien. Meer homoseks en lesbische seks en biseksualiteit. Meer polyamorie. Meer kink. Ik wil vooral meer voorspel en naspel zien, want dat is waar qua emotie vaak de meest interessante en spannende dingen gebeuren. En meer ‘pillow talk’, dat zie je amper in films. Het is altijd ‘de daad’ op de meest basale manier in beeld gebracht. In mijn functie als programmeur voor Camera Japan zag ik deze week een film waarin een seksscène zat die een verademing was: een vrouw in een rolstoel werd gebeft en waarschuwde de man dat ze ongesteld was. Hij liet haar weten dat het hem niet deerde, maar dat hij het ergens wel kinky vond. Het werd zo ‘matter of fact’ gebracht, zonder shock factor, dat ik er blij van werd. Maar dit soort dingen zie je alleen in Europa of Japan of Zuid-Amerika. In Noord-Amerika is er de MPAA, en iedereen die de puike documentaire This Film Is Not Yet Rated gezien heeft weet dat dit instituut er nogal puriteinse denkbeelden over seks op nahoudt: alles wat niet heteroseksueel en op mannelijk genot gefocust is, is gedoemd een R- of NC-17-rating te krijgen.

En dan zijn er nog al die multinationals die groots uitpakken met pride flags deze maand, maar in wezen niets positiefs doen qua representatie, of zelfs actief discrimineren naar LHBTQIA+-mensen. Dat Disney in de meest recente episode van Loki een vluchtige verwijzing stopt naar de biseksuele of panseksuele geaardheid van Loki is aardig, maar het is too little, too late. En ook op zo’n manier dat het makkelijk gedubd kan worden in landen waar men erover zou kunnen vallen. Ik sta nog niet te juichen.’

LvH: ‘Good points all around! Vanuit het personage gezien lijkt het me overduidelijk dat Batman een cunning linguist is. Sterker nog, je kan beredeneren dat het een belangrijke reden was voor zijn keuze om verkleed als vleermuis door het leven te gaan. Vleermuissoorten in India zijn enthousiaste beoefenaars van cunnilingus, iets wat de al door vleermuizen geobsedeerde Bruce Wayne tijdens zijn training door de League of Shadows in die regio vast niet is ontgaan. Zijn motivatie om zich als vleermuis te verkleden is dus tweeledig: ten eerste wil hij criminelen schrik aanjagen, maar ten tweede adverteert hij ermee dat hij een groot liefhebber is van orale seks. Aangezien de meest substantiële liefdesrelaties in zijn leven allebei vrouwelijke schurken zijn, Talia Al Ghul en Catwoman, lijkt het een behoorlijk geslaagde strategie. En om even terug te komen op de bron van alle consternatie: Harley Quinn is een briljante serie die ook zonder dit aspect van Batman zeer de moeite van het kijken waard is. Wat je observatie over Loki betreft ben ik het met je eens dat het een slap statement was, Theodoor. Maar de groeiende band tussen Loki en zijn Variant Sylvie vond ik intrigerend en potentieel veel subversiever door de flirterige ondertonen die ontstonden. Een vrouwelijke versie van Loki zou op een gestoorde manier de perfecte love interest zijn voor Loki zelf. Julius, kijk je Loki? Zo niet, heb je misschien andere interessante dingen gezien?’

https://www.youtube.com/watch?v=-i78RomIDxc

JK: ‘Nog even over Batman: die lijkt dus totaal niet op een vleermuis, dat heeft me altijd dwarsgezeten; vleermuizen hebben veel grotere oren. Hij is eerder verkleed als muis. Mickey Mouse, die heeft vleermuisoren. Mickey Mouse en Batman moeten dus ruilen van oren om hun naam waar te maken. Wat Loki betreft, nee, niet gezien. Ik kijk de Marvelfilms wel in de bioscoop en dan vind ik ze meestal best onderhoudend, maar thuis is het me nooit gelukt er eentje te kijken zonder elke tien minuten te pauzeren. Laatst keek ik Iron Man, de eerste, tjeeminee, wat een saaie film is dat. Die man kan ik me dus ook niet beffend voorstellen. Dus nee, Marvel-TV laat ik ook aan me voorbij gaan. Wat ik laatst wel heb gekeken is de eerste dvd die ik ooit had: Philadelphia, een Sinterklaascadeau van mijn ouders toen ik een jaar of vijftien was. Die dvd is ongekeken meeverhuisd naar vijf verschillende woningen, voordat ik eindelijk dacht, ja, hoor ‘ns, het wordt nou toch weleens tijd! Het is een overdonderende film, met een enorme oprechtheid — maar toch kan ik niet anders dan het eens zijn met Roger Ebert, die er destijds over schreef dat het een aardige eerste stap was in de representatie van aids, en dat films in de komende jaren het onderwerp hopelijk directer en eerlijker zouden benaderen. Nou, dat hebben we geweten. De volgende film van Tom Hanks was Forrest Gump. Wat kan cultuur toch verschrikkelijk zijn.’

TS: ‘Ik heb grote moeite met Philadelphia, en Jonathan Demme in het algemeen als het aankomt op LHBTQIA+-representatie. Goede regisseur, maar op dit punt stelt hij vaak teleur. Na het stuitend transfobe The Silence of the Lambs lijkt Philadelphia een verbetering, maar ook hier hebben we te maken met een zeer heteronormatieve blik op queer relaties en de aids-crisis. Sowieso is het qua representatie soms flink behelpen. Misschien daarom dat wij queers soelaas vinden bij verhalen die niet voor ons bedoeld zijn, of ons juist in een heel negatief daglicht stellen. Hoeveel homo’s en trans personen ken ik wel niet die Sleepaway Camp hebben omarmd als, inderdaad, camp, terwijl die film nou niet het meest positieve beeld schetst van queer personages. 

Ik wil dit even gebruiken als bruggetje naar schaamteloze zelfpromotie, maar toch ook als oproep voor onze lezers om wat geld te storten. Deze maand heeft de Amerikaanse queer horrorblog Gayly Dreadful een grote fundraiser georganiseerd, met als goede doel de Transgender Law Center, genaamd Gayly Helpful. Doneren kan hier. Ook heeft de site een groot scala aan LHBTQIA+ horrorjournalisten, filmbloggers en filmliefhebbers gevraagd om een stuk aan te leveren. Ik schreef een persoonlijk relaas over de representatie van autisten in films, en met name waarom de queer horrorfilm Sick Girl zo binnenkwam. Maar lees vooral ook de andere artikelen op de site, want er zitten echt een paar pareltjes tussen. De overeenkomst tussen alle artikelen lijkt te zijn dat wij queer representatie vinden in de meest onverwachte en bijzondere hoeken, juist omdat grote bedrijven het af laten weten. Nu heb ik niet veel met voetbal, maar laten we zeggen dat het nogal schrijnend is dat de UEFA homofobe Hongaarse voetbalsupporters hun gang liet gaan tijdens de wedstrijd met homofobe spandoeken terwijl ze wel mooi met regenboogvlaggen pronken op hun social media.’

LvH: ‘Now for something completely different: ik heb mijn tweede dosis Pfizer in mijn mik, net op de dag dat vrijwel alle maatregelen tegen Covid opgeheven worden. Je zou er bijna wat van gaan denken. Gelukkig denk ik niet dat de wereld om mij draait, maar door de combinatie van 5G, midichlorians, nanobots en Thetans in mij kan ik me wel enigszins verplaatsen in Tom Cruise. Totdat ik The Mummy zag dus, een film die vooral de vraag oproept wat Cruise in hemelsnaam dacht toen hij de film kaapte en zo eigenhandig een gepland filmisch Dark Universe om zeep hielp.

Cruise speelt in Nick Morton, een Amerikaanse soldaat die zijn hand niet omdraait voor de betere grafroof. Als hij in Irak een eeuwenoude tombe ontdekt dankzij een kaart die hij gestolen heeft na een one-night stand met archeoloog Jennifer Halsey (Annabelle Wallis), ontwaakt hij de wraakzuchtige mummy van prinses Ahmanet, gespeeld door Sofia Boutella. Ahmanet ziet in Morton de reïncarnatie van haar vermoorde minnaar die moest dienen als het nieuwe lichaam van de Egyptische God Set en wil graag dat Morton die rol vervult. Die ziet dat niet zetten en rent weg. Dus we kijken hoe Cruise zijn succesnummers uit eerdere, superieure films herhaalt: hij stuitert rond in een neerstortend vliegtuig en hij rent zijn benen uit zijn lijf. Ondertussen wordt hij achtervolgd door een twintig jaar jongere Boutella, die naarmate ze genoeg levenskracht opslurpt er steeds appetijtelijker uit begint te zien, en wordt hij geholpen door een meer dan twintig jaar jongere Wallis. Als klap op de vuurpijl is het grootste special effect in de film een zandstorm, een ontzettend hersendode manier om met pixels te strooien die het jaar ervoor in X-Men Apocalypse uit 2016 al ontzettend gaar overkwam. De enige manier om je nog een beetje met de film te vermaken is door hem te behandelen als een Rorschachtest voor de psyche van Cruise: Boutella’s Ahnamet staat symbool voor zijn sterfelijkheid, Wallis als Halsey voor zijn bindingsangst en de legioenen ondoden zijn de slaven van miljard jaren durende wurgcontracten van de Sea Org van Scientology. Uiteindelijk neemt hij de vloek van Ahnamet over en wordt Cruise de Mummy, gedoemd om tot het einde der tijden over de wereld te zwerven (of tot de volgende film in het geplande universum van Universal Monsters, whichever comes first). Dit is niet eens een metafoor meer, dit is het resultaat van Cruise die zichzelf een steeds grotere rol toebedeelde ten nadele van Boutella’s aandeel in de film. Hij gunt haar niet eens haar eigen vloek! Wat een koekwaus is het toch.’

TS: ‘Om even in te haken op een eerder onderwerp, Luuk, nee, ik heb me niet ingehouden in de Nintendo eShop. Er was net te veel leuks in de aanbieding. Ik heb zelfs zoveel aangeschaft dat ik de komende tien edities van Het Weekend van Cine genoeg heb om over te praten. WHAT THE GOLF? is bijvoorbeeld bonte verzameling grappige minigames in Wario Ware-stijl, maar dan met het mechanisme van golfspelletjes. Je weet wel, richting kiezen, snelheid van de slag kiezen. Dat het spel ontzettend veel creatieve dingen weet te doen met dit mechanisme maakt het bij vlagen verrassend en hilarisch. Neem nu het level waarin je de powerbar wegschiet, in plaats van een golfbal.

De tweede game die ik wil uitlichten is Captain Toad: Treasure Tracker, een puzzelspel waarin Toad uit de Super Mario-franchise door diorama-achtige werelden moet lopen om puzzels op te lossen. De vijanden en leveldesigns zijn in vertrouwde Mario-stijl, maar er wordt minder een beroep gedaan op platforming en meer op nadenken. Sterker nog, Toad kan niet eens springen, waardoor veel puzzels gebouwd zijn op het verslaan van vijanden op andere manieren, en het bereiken van platforms op andere manieren. Heerlijk spel. Maar over Mario en golfgames gesproken… heeft een van jullie zich al gewaagd aan Mario Golf: Super Rush? Zo ja, is dat wat?’ 

JK: ‘Ik game überhaupt niet, behalve heel af en toe een beetje Tetris. Daar houd ik het graag bij. Ik vrees dat ik te verslavingsgevoelig ben voor games. Wat The Mummy betreft, ik ben over het algemeen wel tevreden over Tom Cruise’ invloed op zijn films; de Mission: Impossible-serie wordt er alleen maar beter van dat hij erop staat allerlei gevaarlijks uit te halen, en zelfs als de verzekeringsmaatschappij zegt dat een stunt niet kan, gewoon op zoek gaat naar een nieuwe verzekeringsmaatschappij (zoals bij Ghost Protocol). Als fan van de laatste echte ouderwetse filmster én van de oude Universal-monsterfilms keek ik wel uit naar The Mummy en het ‘Dark Universe’, en leek Cruise me heel geschikt om dat Universaliversum te leiden. Naar aanleiding van recensies heb ik The Mummy toch maar aan me voorbij laten gaan. Maar ik heb nog altijd vertrouwen in Cruise! Zijn Scientologisme is natuurlijk kwalijk, en als ik het voor het zeggen had zou hij nooit meer in een film spelen, zodat zijn invloed verkleint, maar aangezien ik het niet voor het zeggen heb ben ik toch altijd blij als hij ergens bij betrokken is.’

LvH: ‘Er is een Gulag in het Hiernamaals voor een bepaald slag golfers en als elke golfbaan morgen vrijgegeven wordt aan de natuur zou dat een zegen zijn. Maar met golfen in games heb ik geen probleem. Ik heb de demo van WHAT THE GOLF?  gespeeld en ik heb me daar inderdaad prima mee vermaakt, ik had niet gezien dat ie ook in de aanbieding was. Maar ik heb uiteindelijk met drie nieuwe games genoeg te doen voorlopig. Ni No Kuni: Wrath of the White Witch is een beeldschone RPG met beelden en animatie uit de koker van Studio Ghibli. Het is duidelijk op kinderen gericht: de speler wordt behoedzaam door het eerste gebied geloodst waar je in een bos de lokale fauna van je af moet slaan. Maar voor je in de rijke fantasiewereld komt, veroorzaak je als de jonge protagonist Oliver een traumatiserend ongeluk dat er behoorlijk inhakt, zeker bij een spel dat gericht is op tere kinderzieltjes. Oliver woont in het pittoreske dorpje Motorville, een geïdealiseerde gemeenschap met aangeharkte voortuintjes waar iedereen elkaar kent. Als Oliver op een avond tijdens een testrit met de zelfgebouwde auto van zijn vriend Philip in het kanaal belandt, weet zijn moeder hem te redden van een verdrinkingsdood. Helaas blijkt ze een zwak hart te hebben en bezwijkt ze kort daarna. Dan komt Oliver’s pop tot leven (compleet met een cockney accent) en weet Oliver over te halen om af te reizen naar een parallelle wereld om zijn moeder weer tot leven te kunnen wekken, maar voor een game gericht op kinderen vond ik het vrij heftig. Japanse kinderen zijn wat misschien gewoon wat meer gewend? De prachtige beelden en fantastische muziek doen het opgelopen trauma gelukkig snel vergeten en Ni No Kuni zal me zeker nog lang bezighouden. Verder volg ik het wijze voorbeeld van Theodoor en bewaar ik de rest van mijn oogst voor een volgende keer. Bedankt voor het invallen Julius en tot volgende week lieve lezers!