Het Weekend van Cine met Luuk en Eline

LvH: ‘Hiya Eline! Ben je een beetje opgeladen na je weekendtrip van vorige week? Kan je nog iets aanraden, een pittoresk hotelletje of een bourgondisch eettentje? We horen het graag (ik en onze lieve lezers natuurlijk, ik gebruik “we” natuurlijk niet voor mezelf)! Ik heb deze week wat minder uitgebreid van media mogen snoepen dan anders omdat er veel energie gaat zitten in de eighties training montage die mijn leven heeft verrijkt (die trouwens nog een goeie soundtrack kan gebruiken), maar ik heb nog wel een paar aanraders. En jij, Eline?’

ES: ‘Luuk! Ik moet eerlijk toegeven dat ik enorm heb getwijfeld om richting Maastricht te gaan afgelopen weekend. De beelden op tv waren natuurlijk niet mals en mijn topografische kennis is te beperkt om een fatsoenlijke inschatting te kunnen maken van de situatie, want wat staat nou waar onder water? Ik heb uiteindelijk maar contact opgenomen met het hotel waar we zaten om te vragen hoe de situatie was in Maastricht. Er bleek uiteindelijk in het weekend niet zo veel meer aan de hand te zijn. Het water zakte langzaam en alle wegen waren zo goed als geheel toegankelijk, dus we waren van harte welkom. Uiteindelijk dus toch afgereisd naar het verre zuiden. Eenmaal daar aangekomen heb ik vooral rondgelopen in de prachtige binnenstad en genoeg vlaai voor een heel jaar gegeten. We hadden het weer mee gelukkig, dus ik heb ook prima van de zon kunnen genieten terwijl ik zoveel mogelijk weg bleef bij grote groepen mensen. Ik ben dus ook niet in staat geweest om musea te bezoeken, dat is dan wel weer jammer. Volgende keer beter! Deze week is mijn media dieet ook vrij eentonig geweest. Oftewel, ik heb eigenlijk niks spannends gekeken! Ik had dus een bioscoopbezoek staan (Fast & Furious 9 babyyyyyyy) maar dat ging helaas niet door. Ik begin het bezoeken van een bioscoop nu toch wel echt te missen hoor, moet ik zeggen. Maar misschien dat ik wel heel erg late to the party ben wat dat betreft. Oh waar ik overigens wel heel benieuwd naar ben geworden is Dune. Nee, wacht dat zeg ik eigenlijk verkeerd. Ik had al heel veel zin in die film, ben de film toen weer totaal vergeten door alles wat er zich afspeelt in de wereld, en na het zien van de laatste trailer heb ik er weer helemaal zin an. Wat jij Luuk?’

LvH: ‘Ik ben heel benieuwd of het Villeneuve lukt om met Dune een arthouse blockbuster te maken die succesvol genoeg is om sequels voort te brengen. Ik vond Blade Runner 2049 briljant, maar die film was helaas geen kaskraker en daardoor is het de vraag of we meer verhalen uit dat universum zullen zien, hoezeer Ridley Scott en Denis Villeneuve dat zouden willen. Nou wordt er gewerkt aan een prequel van Dune in de vorm van een TV-serie op HBO genaamd Dune: The Sisterhood, waarin de Bene Gesserit (de kick-ass, hyper-ambitieuze nonnenorde uit Dune) centraal staan en werd op de San Diego Comic Con de trailer gelanceerd voor de anime-serie Blade Runner: Black Lotus, dus beide franchises blijven voorlopig nog voortleven. En hopelijk niet als zielloze pogingen om meer geld te persen uit een bestaande merknaam, maar ik heb het idee dat zelfs de meest inhalige studiobonzen door beginnen te krijgen dat het publiek daar inmiddels te slim voor is geworden. 

Case in point: op Netflix is de animatieserie Masters of the Universe: Revelation in premiere gegaan en uit nieuwsgierigheid heb ik de eerste twee afleveringen gekeken. Ik was blij verrast dat de serie vrijwel meteen radicale keuzes maakt om een nieuw en vers verhaal te vertellen. De originele serie was een nauwelijks verhulde speelgoedreclame zoals zoveel animatieseries uit de jaren ‘80, maar het is toch fijn dat Kevin Smith ook besefte dat hij vooral zijn eigen gang kon gaan. 

En om nog even terug te komen op Dune, heb je ooit de documentaire Jodorowsky’s Dune gezien? Ik kan die film niet genoeg aanraden, het geeft een fascinerend inkijkje in de tijdsgeest van de jaren zeventig, in een film die nooit is gemaakt, maar wel een gigantische invloed had op ontzettend veel science fiction films die erna kwamen en het is een geweldig portret van een unieke filmmaker. Voor als je nog geen plannen hebt dit weekend, Eline ;)’  

ES: ‘Oke ik heb net de trailer gekeken en ik wil de documentaire sowieso zien. Wat een plezier straalt die man uit zeg! Overigens ben ik al lang blij dat we eindelijk weer wat meer dingen horen van de grote projecten waar Hollywood al een tijd mee bezig is. Of in ieder geval, dat ik weer dingen meekrijg. Daarover gesproken: ik las dat Dan Harmon toch stiekem nog bezig is met het idee van een Community film.

Nu weet ik ook wel dat dit soort berichten een aantal keer per jaar voorbij komen als Harmon ook maar zucht in de richting van een film, dus ik stel mijn verwachtingen niet al te veel bij. Ook zou ik geen film willen zien waar niet alle personages in zitten. Daarnaast zal het ook wel lastig zijn om een film te maken die zowel de fans als nieuwe kijkers aanspreekt. Hoe zou een film eruit zien die mensen die Community nog nooit hebben gezien aanspreekt? Geen idee. Maar dat is natuurlijk aan Harmon om op te lossen. Als ik jullie discussie mag geloven zou het misschien geen gek idee zijn om een eind te breien aan Rick and Morty, dus dan blijft er genoeg tijd over om een Community film te schrijven!’ 

LvH: ‘Dat contract voor 70 afleveringen van Rick and Morty loopt nog wel een tijdje, dus ik vermoed dat Harmon daar sowieso aan vast zit. Als we echt een vuurtje onder Harmon’s badonkadonk willen opstoken, kunnen we beter zijn Minecraft-server platgooien. Ach ja, altijd nog een meer geaccepteerde hobby dan een relatie met een Real Doll of een paspop (niet dat ik Dan wil kinkshamen).

Ik luisterde deze week naar een aflevering van de podcast Blowback, een podcast over de FUBAR inval en bezetting van Irak en ik hoorde daarin een anecdote die me dusdanig ziedend maakte dat ik het moet delen: in de begindagen van de bezetting, bleek de Green Zone waar de Amerikaanse diplomaten, ambtenaren en corporate dickwads verbleven, vol te zitten met dakloos geraakte katten en kittens. De beestjes werden door mensen gevoed en gaandeweg geadopteerd door een aantal mensen en zo ontstond er iets moois uit de narigheid die daar toen heerste. Totdat een bobo van Haliburton, het bedrijf dat voorheen geleid was door de toenmalige vice-president en stuk schorem Dick Cheney, besloot dat de katachtigen een gezondheidsrisico waren. Ondanks de tegenspraak van deskundigen (blijkbaar omdat het ambtenaren waren), gaven ze Amerikaanse mariniers de opdracht om elke kat die ze zagen neer te knallen. Toen dat niet het gewenste resultaat gaf, mede omdat veel katten geadopteerd waren door mensen die werkzaam waren in de Green Zone, werd een doodseskader van Filipijnse huurlingen samengesteld die systematisch alle trailers en ruimtes doorzocht om gevonden katten af te maken. Allemaal omdat een stel Patrick Batemannetjes dit had besloten, of als offer aan Moloch, maar fucking hell, wat een psychotische beslissing…

Gelukkig vind ik in La Révolution een uitermate geschikt personage om deze negatieve gevoelens op te projecteren in de vorm van Donatien de Montargis, gespeeld door de Belgische acteur Julien Frison. Donatien wordt geïntroduceerd als een krijsende patiënt terwijl zijn been dat ernstig is aangetast door koudvuur wordt schoongemaakt in een vrij grafische scène. Zijn vader, de traditionele booswicht Charles de Montargis weigert om zijn been te laten amputeren en besluit om zijn zoon te infecteren met het blauwe bloed. Donatien geneest en wordt gekroond als de nieuwe graaf, maar hij ontpopt zich als een waar monster (die op een cruciaal moment net als Bateman in American Psycho na een moord op een jonge dame zichzelf lustig in de spiegel bewonderd). A villain you love to hate dus. De neiging om Donatien achter het behang te plakken wordt nog versterkt door zijn belachelijke rococo-outfits waardoor het lijkt alsof hij daadwerkelijk al achter een bloemetjesbehang geplakt is. Dat hij ondanks dat kostuum toch nog intimiderend over kan komen, is een hele prestatie…

Heb jij nog interessante series gevolgd, Eline?’

ES: ‘Ik heb op dit moment niet een vaste serie die ik volg, mede door het feit dat veel series stil hebben gelegen door de gevolgen van Covid, maar ik zag vandaag de aankondiging voor het achtste en laatste seizoen van Brooklyn Nine-Nine! Alhoewel ik het jammer vind dat de serie daarna klaar is, is het wel mooi geweest eigenlijk. Ik denk dat we allebei wel weten dat veel (al dan niet alle) Amerikaanse series ver voorbij hun houdbaarheidsdatum door blijven gaan, dus ik ben altijd wel blij als een serie er voor mijn gevoel voor kiest om te stoppen op zijn hoogtepunt. Daar zeg ik wel meteen bij dat ik niet weet of seizoen acht nou het hoogtepunt is. Waarschijnlijk niet. Brooklyn Nine-Nine is wel een serie geweest die altijd weer bijzondere manieren vond om moeilijke topics bespreekbaar te maken. En dat is toch best wel bewonderenswaardig voor een serie die het toch van zijn humor/flauwe grappen moet hebben. Enfin, het laatste seizoen begint op twaalf augustus. Aankomende week ga ik beginnen met Loki. Ja, ik weet dat ik echt super late to the party ben, maar met de stortvloed aan alle dingen die we altijd moeten/kunnen kijken paste het er gewoon niet helemaal tussen. Plus ik zat liever buiten met lekker weer, dan binnen met een serie. Maar met de voorspelling van alleen maar regen blijft er genoeg tijd voor series over denk ik. Altijd fijn die Nederlandse zomers. Het is of vijfendertig graden en alles gaat dood, of het is gewoon drie maanden lang grijs met regen. Het kan nooit een keer normaal gaan. Enfin, tijd voor Loki!’

LvH: ‘Jay! Glorious Purpose! Ik ben heel benieuwd wat je er van gaat vinden. That’s all folks, tot volgende week!’