Game of Thrones – The Last of the Starks (S08E04)

Let op! SPOILERS! Vergeet de grote veldslag van Winterfell, wie er allemaal de pijp uit zijn gegaan en of de Night King nu echt verslagen is. Er is maar één ding dat alle fans momenteel bezighoudt: hoe is het mogelijk dat de Starbucks van Winterfell al het oorlogsgeweld heeft overleefd? Blijkbaar heeft de ijsdraak niet zijn best gedaan en kan iedereen nog ongestoord aan een Weirwood Spice Late komen of een lekkere Direwolf-muffin verorberen. Hmm…

Nu kan ik me voorstellen dat je nu denkt: ‘Waar heeft die gast het over?’ In dat geval heb je waarschijnlijk net een social media detox achter de rug. In een scène uit de laatste aflevering van Game of Thrones zagen we iedereen gezellig eten en drinken na de bloedigste slag ooit. Een knus samenzijn in het noordelijke kasteel dat verrassend was na de onvoorstelbare slachting van daarvoor. Zouden de overlevenden niet lijden aan zware vormen van PTSS? Ik kom daar nog op terug, maar wat iedereen echt verbaasde was het bekertje van Starbucks dat te zien was op de tafel van Daenerys. Blijkbaar gaat de Mother of Dragons lekker hard op koffie. Vandaar die onverzadigbare veroveringsdrang! Inmiddels heeft HBO zijn excuses aangeboden voor deze blunder, maar de hordes fans hebben niet stilgezeten en het incident heeft natuurlijk genoeg meme-potentieel…

Maar genoeg over koffie want er is zoals jullie misschien hebben meegekregen ook nog een epische oorlog gaande. In dat opzicht was The Last of the Starks een beetje een onbevredigend vullertje tussen de grotere gebeurtenissen die de serie draaiende moeten houden.

De overgang naar de rust van na de veldslag voelt iets te makkelijk met een groots afscheid van de gestorven strijders die op ceremoniële brandstapels werden gelegd. Het is even een kans om de balans op te maken van wie er nu echt gesneuveld zijn indien de vorige aflevering te donker en onduidelijk voor je was. Op zich valt het allemaal mee en je merkt dat de serie zijn eerste lading secundaire personages als kanonnenvoer heeft gebruikt. Jorah is nog de grootste verrassing, maar het zat er ergens al aan te komen.

Na al het sentimentele gedoe wordt er gefeest. Iedereen gaat lekker zuipen en er is een jolige stemming die je niet echt verwacht als je net duizenden lijken hebt moeten opruimen. De overlevenden zijn nog behoorlijk intact afgezien van wat lichte schrammetjes en er zijn nog aardig wat Unsullied en Dothraki over. Al snel blijkt dat het tijd is voor wat emotionele shit en verschuift de focus naar koppeltjes die op een of andere manier maar niet bij elkaar kunnen blijven.

Voor Gendry die denkt dat Arya hem wel ziet zitten, is er op het eerste gezicht een leuke verrassing. Als ‘bedankje’ voor zijn heldhaftigheid en omdat hij de bastaard is van Robert Baratheon krijgt hij zomaar een adelijke titel in zijn maag gesplitst. Als simpele smid weet hij niet zo goed wat hij er mee moet, maar hij grijpt wel gelijk zijn kans om Arya als zijn ‘lady’ te vragen. Helaas voor hem is liefde een onbruikbare en ondergeschikte emotie in de Seven Kingdoms.

Die liefde is ook een zwakke schakel in de relatie tussen Jon en Daenerys die na de slag eindelijk kunnen kissebissen over hun geheime familieband. Jon moet met zijn naïeve kop weer de goedzak spelen en besluit het te vertellen aan zijn ‘zussen’. Daenerys moet daar niets van hebben en merkt tijdens de festiviteiten dat zij niet zo gerespecteerd wordt als Jon, die als held wordt onthaald. Mannen worden in de Seven Kingdoms toch meer voorgetrokken. Jons eerlijkheid zal hem nog duur komen te staan en zijn ontboezeming aan Arya en Sansa laat zien dat de twee Stark-meiden weinig met de Mother of Dragons hebben. Bran lijkt het allemaal weinig te interesseren. Hij geeft zijn positie op als enige mannelijke erfgenaam van het rijk in het noorden om zijn dagen te slijten in zijn chille rolstoel.

Wat andere losse ploteindjes worden verder nog aan elkaar geknoopt. Jamie en Brienne vinden elkaar en Tormunds liefdesverdriet is wel erg snel verdwenen. Bronn duikt ook even op om de gebroeders Lannister op hun sterfelijkheid te wijzen. Ondertussen maakt Daenerys zich klaar voor de grote confrontatie met Cersei en bespreekt haar strategie met Tyrion en Varys. Die twee zorgen voor de meest memorabele momenten van de aflevering. Als adviseurs staan ze voor de moeilijke taak om de oorlog in goede banen te leiden en de beste leider te kiezen. De onthulling over Jon en Daenerys maakt het niet makkelijker, terwijl zij ook aanvoelen dat Sansa een eigen agenda heeft. Het bondgenootschap is zwak en dat roept de vraag op wie de beste heerser van het rijk is. De mannen zijn welbespraakt en gevat genoeg om hun discussie over macht ook pakkend te maken. Hun uitwisseling is als een beknopte popcultuurversie van Plato’s De ideale staat of Machiavelli’s De heerser.  Het zegt genoeg dat zij er niet uitkomen en dat maakt wat komen gaat des te spannender.

Tot slot haalt de realiteit al het hoogdravende gepraat over macht en politiek in. Een tactische zet van Daenerys leidt tot een grote blunder en veel slachtoffers. Het eindigt allemaal in een laatste diplomatieke poging om het uit te praten met Cersei. Tyrion doet zijn best om zijn zus nog over te halen en een gigantisch bloedbad te voorkomen. Trouwe kijkers van de serie zullen echter al raden hoe de sadistische koningin reageert op het verzoek om zich over te geven. We hebben immers nog wat afleveringen te gaan. Ten oorlog!