Dogman

Matteo Garrone is buiten Italië het meest bekend van Gomorrah, waarmee hij in een kleurloos Napels de strijd binnen de maffia laat zien. De regisseur uit Rome is terug met Dogman waarmee hij opnieuw een prestatie van formaat neerzet.

Dogman is het portret van hondentrimmer Marcello, ergens in een buitenwijk van Rome, die met zijn vriendelijke voorkomen een richting in wordt geduwd waar hij niets anders meer kan dan geweld plegen. Het is een verhaal dat we wel vaker hebben gezien, maar Dogman is uniek in zijn soort. In dit geval vráágt Marcello erom. In een langslepende ‘daad’ van zelfdestructie blijft hij toetrekken naar Simone, een straatvechter die zorgt voor een constante dreiging in het kleine plaatsje. Marcello geeft hem coke, is vaak bij hem in de buurt, beschermt hem. En dat terwijl Simone hem als uitschot behandelt. Maar de aantrekkingskracht naar dat wat gevaarlijk of zelfs puur slecht is wint het van de realiteitszin, zoals dat wel vaker het geval is in destructieve relaties.

De film begint met de camera dicht op een agressieve hond die met een ketting om zijn nek in bedwang moet worden gehouden. Voor dit stadje lijkt dat ook de enige manier waarop de ‘hond’ Simone behandeld kan worden. De enige manier waarop er rust kan worden gevonden. Er is iemand in dit stadje die daar een grote opoffering voor moet maken.

Ook in Dogman zien we Garrones sfeerbepalende stijlkenmerken. Het kleurgebruik is minimaal. De stad is bijna grijs, met een laag van pasteltinten. We zien slechts nuances van echte kleuren. De beelden vaak direct, afgewisseld met shots waarmee we letterlijk van buiten naar binnenin de gemeenschap kijken, waarmee die nog geslotener voelt. Er valt niet aan te ontsnappen, het is alleen maar een kwestie van een leefbare situatie voor jezelf creëren. Nog indringender is misschien wel het opgelegde gevoel dat er aan slechtheid niet valt te ontsnappen. Niet in dit kleine stadje, maar eigenlijk nergens op de wereld.