De ideale festival line-up

Ik word ’s nachts wakker van de vraag of Terence Malick (Tree of Life) eindelijk klaar is met zijn documentaire over het heelal, Voyage of Time. Cannes kan (pun not intended) het antwoord geven. Naar het schijnt is de documentaire een reis door het heelal van geboorte tot ondergang, met een voice-over van Brad Pitt. Het past prima in het oeuvre van Malick, die steeds meer zijn eigen weg bewandeld sinds hij critici voor zich wist te winnen met Badlands, Days of Heaven en The Thin Red Line; die van het poëtisch filmmaken, ergens tussen oprechte filosofische vragen en pure kitsch in. Omdat de Texaan geen interviews geeft, weten we gelukkig niet wat alle bijzondere montages in zijn films betekenen; het is een uitnodiging zelf aan de slag te gaan met het materiaal dat hij je biedt, en ik ga heel erg graag zelf aan de slag.

’s Ochtends, tijdens het ontbijt, als ik mijn dag plan, denk ik aan Peter Handke. Niet dat de Oostenrijkse dichter en toneelschrijver goed ochtendmateriaal is, maar we hebben niet altijd een keuze in de gedachten die voorbijkomen. Handke maakt vervreemdend toneel zonder plot of personages, maar schrijft ook films. De laatste keer dat hij dat briljant deed, was voor Wim Wenders’ film Der Himmel über Berlin in 1987, een van mijn favoriete films. Een nieuwe samenwerking van beide, The Beautiful Days of Aranjeuz, doen mijn bloed sneller stromen, zeker bij de wetenschap dat de film a) gaat over een man en een vrouw die hun gedachten over de liefde de vrije loop laten tijdens een zomernacht, b) een personage bevat dat Nick Cave heet, gespeeld door, juist, Nick Cave, en c) het Duitse antwoord kan zijn op Before Sunset.

Het einde van de ochtend is slacker territory. De angst bestaat dat als je rond elven nog niets hebt gedaan, je de hele dag kan weggooien. Je kan dan in Linklatergebied gaan rondhangen (het slackerdom gewoon laten ‘zijn’) of je kunt net zoals Jim Jarmusch er poëzie in zien. Na zijn vampierflick Only Lovers Left Alive komt de Amerikaanse hoop in bange auteursdagen met Paterson, een film over een buschauffeur (Adam Driver, hell yeah!) die ook nog dichter is. Of andersom. Het maakt niet uit, want Jarmusch heeft met films als Stranger Than Paradise en Coffee and Cigarettes al lang bewezen geen verhaal nodig te hebben. Gaat hij Cannes redden met zijn film? Jarmusch zou hoog staan op mijn lijst van mensen waar ik graag mee zou lunchen, om hem drie vragen te stellen: a) Spreekt hij John Lurie nog wel eens? b) Wil hij een keer een Europese tour overwegen met zijn postpunkband SQÜRL? en c) Hoe staat het met zijn documentaire over Iggy Pop?

’s Middags denk ik vaak aan Woody Allen, rustig werkend aan zijn serie met Miley Cyrus, of schrijvend aan de vijf a tien films die hij nog maakt tot hij in een grote angstaanval sterft. Zijn nieuwe film is de enige pure zekerheid in Cannes; de officiële lijst met titels en namen volgt op 14 april (en waarschijnlijk worden er last minute nog wat grote titels aan toegevoegd), en tot die tijd is het heerlijk speculeren. Het festival opent op woensdag 11 mei met Cafe Society over een jongeman (Jesse Eisenberg) die in het Hollywood van de jaren 30 arriveert en daar halsoverkop verliefd wordt op Kristen Stewart. Achter de camera staat ditmaal Vittorio Storaro, beroemd cinematograaf van Apocalypse Now en The Last Emperor. Ik hoop dat Allen de man goed weet te gebruiken, zoals hij eerder in zijn carrière Gordon Willis (Manhattan), Sven Kykvist (Crimes and Misdemeanors), Fei Zhao (Sweet and Lowdown), Javier Aguirresarobe (Vicky Christina Barcelona) en Darius Khondji (Midnight in Paris) liet schitteren. En als we het toch over cinematografie hebben, ik hoop daarnaast dat Allen nog kans ziet te werken met Emmanuel Lubezki (Birdman), Alwin H. Küchler (Steve Jobs), Mátyás Erdély (Son of Saul) en John Seale (Mad Max: Fury Road).

Er komt een moment op de dag dat je denkt aan James Franco. Vlak voor het eten is zo’n moment, waarop je zelf niets doet, maar je weet dat Franco ergens op de aarde hard aan het werk is. Een van de acht (!) films die hij het afgelopen jaar heeft geregisseerd zou best eens op Cannes kunnen verschijnen. Wordt het The Disaster Artist, over de bizarre opnames van de so-bad-it’s-goodfilm The Room? Of toch Bukowski, over het leven van de beroemde schrijver? Wordt het een van zijn jaren 30-films Tenn of In Dubious Battle, of Zeroville, een film over een acteur in de jaren 70? Hoe dan ook, een Cannes zonder Franco lijkt ondenkbaar. En hoe veel artikelen ook online verschijnen over zijn immense werklust, zijn gedichten, zijn soms wat luie manier van acteren, deze kunstenaar maakt wat hij wil, wanneer hij maar wil. Dat is iets om te koesteren. Stel dat performancekunstenaar Marina Abramović ook films maakte, zouden we haar dan ook continu vragen waarom ze zo veel maakt?

Tijdens het avondeten denk ik nog weleens wie in mijn leven mijn brute wraak verdient en ik kan op een heel sadistische manier genieten van wraakfilms, zoals Park Chan-Wook ze maakt. Hij maakte het geweldige Oldboy en heeft kans op Cannes terug te keren met The Handmaiden, naar het boek Fingersmith van Sarah Waters, over een rijke vrouw die verliefd wordt op een dief. Geen wraak zoals een Zuid-Koreaanse wraak, al doet de nieuwe erotische thriller Elle van Paul Verhoeven ook watertanden. De grootste Nederlandse filmmaker uit de geschiedenis zou betere producenten verdienen, zoals bijvoorbeeld Woody Allen en James Franco wel is gelukt. Maar een Franstalige film van Verhoeven, met Isabelle Huppert, over verkrachting en wraak? Dat is iets waar je een fles chianti wel voor open trekt, zelfs als je niet drinkt.

https://youtu.be/cwW8FfopEHY

’s Avonds een Hollywoodfilm, omdat entertainment een niet te missen deel van de filmindustrie is. Zou Jodie Fosters Money Monster van haar een grote naam als regisseur maken? Het concept is goed (tv-ster wordt live op tv gegijzeld), er is een link met de financiële crisis wat het actueel maakt en aan starpower heeft ze met George Clooney, Julia Roberts en Jack O’Connell ook genoeg. Zelfs de trailer ziet er goed uit:

Wetende dat ik ’s nachts weer wakker zal schrikken over Terence Malicks Texaanse muziekindustriefilm met twee driehoeksverhoudingen heb ik weinig tijd om verder aan Cannes te denken, maar ik zal dromen van nieuw werk van Pedro Almodóvar, Andrea Arnold, Olivier Assayas, Shane Black, Xavier Dolan, Jean-Pierre en Luc Dardenne, Bruno Dumont, Asghar Farhadi, Alain Guiraudie, Pablo Larraín, Christian Mungiu, Jeff Nichols, Sean Penn, Jim Sheridan, Steven Spielberg en Nicolas Winding Refn.

Ik droom niet van de titels die jaarlijks Cannes (net) niet halen, omdat ze simpelweg nog niet af zijn, al is daar ook een aardige festivalline-up van te maken. Dit jaar zijn – naar verluid – Tom Fords Nocturnal Animals, Oliver Stones Snowden, Damien Chazelles La La Land, Lucretia Martels Zama, Michael Almereyda’s Marjorie Prime, Warren Beatty’s Howard Hughes, Clint Eastwoods Sully en Derek Cianfrances The Light Between Oceans niet af. Waarschijnlijk zullen deze titels op Venetië, Toronto of Sundance verschijnen, maar zeker weten we dat pas als de rode loper in Frankrijk wordt uitgerold. Het 69e Cannes Film Festival vindt plaats tussen 11 en 22 mei.