Cine Clip: het beste van 2018 (1/2)

Met het einde van het jaar in zicht blikt Theodor Steen in Cine Clip terug op de beste clips van 2018. Hier de nummers 20 tot en met 11.

(On)eervolle vermelding: Marijke Helwegen – Wereld, word een beetje liever (Regisseur onbekend)
Ik had mijn top twintig van het jaar al af, maar op de valreep komt er toch nog een clip binnen die ik niet onvermeld kan laten: Marijke Helwegens Wereld, word een beetje liever, een nummer gekoerd op de melodie van The Korgis’ Everybody’s Gotta Learn Sometime. Alles aan het nummer en de clip is vervreemdend: het koor dat als ode aan wijlen Eberhard van der Laan ‘Eberhaaaard’ zingt, Marijke die een kippenpoot eet met een kip op schoot, een Joodse man en een moslima die hand in hand een kerk binnen lopen in het méést subtiele stukje symboliek van het jaar, de onverklaarbare aanwezigheid van zwarte pieten in een kerstnummer, Marijke die met overslaande stem schreeuwt dat mensen ‘Lief [moeten] doen’, de kreupele tekst die met hoorbaar veel moeite in het metrum wordt gepropt… Het effect is ontregelend.

20. Cher – SOS (Jake Wilson)
Cher die ABBA doet: het klinkt cheesy en gedateerd, maar het past ook perfect bij het poptimisme dat nu populair is. De fantastische videoclip doet er nog een schepje bovenop met een perfecte pastiche van de originele ABBA-clip en look vol kekke kabelcoltruien en een belichting, vormgeving en kadrering die jaren zeventig schreeuwt. Daarnaast laat de clip een grote en diverse groep vrouwen zien , onder wie Rumer Willis (Pretty Little Liars), zangeres Betty Who, stand-up-comedian Sabrina Jalees, Tracy Lysette (Transparent) en Vella Lovell (Crazy Ex Girlfriend). Cher wilde met de clip uitdragen dat vrouwen elkaar kunnen steunen, en dat daar geen man voor nodig is, ondanks de noodroep uit het originele nummer.

19. Neneh Cherry – Kong (Jenn Nkiru)
Deze clip heeft de feel van goede portretfotografie, maar dan in beweging. In strakke, ongewone composities zien we vignettes uit het leven van (voornamelijk) zwarte vrouwen, onder wie Neneh Cherry zelf. Sommige van de geportretteerden ogen veerkrachtig en uitdagend, anderen kwetsbaar, sommigen weer allebei, zoals Neneh die naakt met witte verf besprenkeld naar de camera zingt.  Altijd zijn de beelden echter ongelooflijk intiem en persoonlijk, alsof je een stukje van hun innerlijk ziet.

18. Twice – What is Love (Kim Young-jo and Yoo Seung-woo)
Ik ben geen kenner of liefhebber van K-Pop, maar een lijst met videoclips uit 2018 zou niet compleet zijn zonder aanwezigheid van hippe Zuid-Koreaanse bubblegumpop. Om het voor mezelf plezierig te maken, en me niet stokoud te voelen, heb ik gekozen voor de heerlijke clip van Twice, What Is Love, die voor filmliefhebbers een hoop leuke verwijzingen heeft. Zie het als het Zuid-Koreaanse tegenwicht voor Ariana Grandes romcom-ode Thank U Next, met een breder palet aan filmkeuzes: Pulp Fiction is uiteraard een verplicht nummertje, maar Shunji Iwais Love Letter en Claude Pinoteaus La Boum zijn een stuk meer geïnspireerde keuzes.

17. Mastodon – Clandestiny (Ariel Costa)
We zien vaker odes aan B-sciencefiction en horrorfilms, en ook vaak odes aan stille cinema, maar Mastodons Clandestiny voegt aan het beproefde sciencefiction-concept een vormgeving toe die doet denken aan het Russische constructivisme. Dat de videoclip verder herinneringen oproept aan het animatiewerk van Walerian Borowczyk en Jan Lenica is een extreem groot compliment.

16. Merol – Lekker met de meiden (Isabelle Griffioen)
Als Harmony Korine niet geïnteresseerd zou zijn in redneck-cultuur en trap-rappers, maar in Hollandse knulligheid en vrouwenvoetbalteams, dan zou je zoiets krijgen als Merols Lekker met de meiden. Een ode aan vrouwelijke vriendschappen, sportclubs, VHS-opnames, cheesy clublogo’s, frikandellen eten in de kantine en meer heerlijk suffe gezelligheden, met een speelse sapphische subtekst die het nummer ook nog een onvervalst lesbisch lijflied maakt. Iedereen die wil weten hoe de Nederlandse volksgeest er uit ziet, verwijs ik door naar deze videoclip of Merols even geestige Kerst met de fam. Gezellig.

15. The Carters – Apes**t (Ricky Saiz)
Beyonce en Jay-Z zijn de royalty van de popwereld, en dat onderstrepen ze als het duo The Carters in de clip van Apesh**t. Want welke artiesten hebben anders genoeg geld om het Louvre af te huren? Naast het nummer, een staaltje opschepperij over hoe goed hun leven is, onderstreept ook de clip de rijkdom van The Carters door een verband te leggen met alle weelde en adel in de schilderijen van het Louvre. Dat de afbeelding van rijkdom en iconografie kunsthistorisch gezien opvallend wit is, is onderdeel van het statement dat de clip maakt over de unieke status van The Carters in het culturele canon. Want wie de clip kijkt kan bijna niet ontkennen: The Carters zijn iconen.

14. Austin Weber – This Man Flew To Japan To Sing Abba in a Big Cold River (Austin Weber, John Weber)

Het verhaal gaat dat Austin Weber deze videoclip opnam nadat zijn vriendin de relatie verbrak en hij met twee tickets zat voor een reis naar Japan. Dus nam hij zijn vader mee, liet hem met een telefoon de beelden schieten, en nam een electropop-cover op van ABBA’s Mamma Mia, in een grote koude rivier. Goedkoper en meer Do It Yourself krijg je videoclips niet snel, maar elke artistieke keuze die hier gemaakt word is extreem raak: de opgeblazen pixels, de vervreemdende zooms, de treurige locaties, de geïmproviseerde danspasjes, het vals gezongen momentje acapella. Geen wonder dat deze video viral ging.

13. Tierra Whack – Whack world (Thibaut Duverneix, Mathieu Léger)
Videoclip of albumfilm? Tierra Whacks Whack World creëert beelden bij elke track op het album, die opvallend genoeg elk niet langer dan een minuut duren. Het hele album, en dus ook de clip, duurt 15 minuten. De videoclip zelf beslaat een verscheidenheid aan ideeën, maar is net als het album zelf to the point en opvallend strak uitgewerkt. En wie wordt er nu niet vrolijk van het uitbeelden van een nummer met laknagels, hondenpoppen, een kamer vol ballonnen en meer van de vervreemdende, absurde en kleurrijke beelden waarmee de nummers van Whack World gevisualiseerd worden?

12. Father John Misty – Please Don’t Die (Chris Hopewell)
Een van de beste geanimeerde videoclips van dit jaar toont de in zelfmedelijden zwelgende zanger op een ritje door het dodenrijk na een avond doorhalen vol drank en drugs. Dat deze dodenwereld lieflijk en romantisch is, ondanks of misschien wel dankzij de aanwezigheid van walsende skeletten, past bij het nummer waarin zelfhaat hand in hand gaat met de liefde voor een ander.

11. Anderson Paak – Bubblin (Calmatic)
Er was dit jaar geen tekort aan clips met rappers die kwistig met geld strooien en een dozijn flessen dure champagne ontkurken, zoals eigenlijk elk jaar sinds ergens medio jaren 90. Anderson Paaks Bubblin trekt de opschepperij over geld door tot extreme vormen. Het resultaat is een van de meest komische en absurde clips van het jaar, waarin mensen letterlijk zwemmen in het geld, zes handen niet genoeg zijn om de overdaad aan biljetten te tellen en een pinautomaat op een date gaat met een vrouw.

Kom morgen terug voor de nummers 10 tot 1.