IFFR postcard #5: Strijdende vrouwen
Soms zie je op het IFFR op een dag heel uiteenlopende films, soms lijken ze op elkaar en soms ontstaat er gaandeweg een onbedoeld thema dat als een rode draad door alle films loopt. Dat overkwam mij toen ik achtereenvolgens Rosie, Pájaros de verano en Widow of Silence zag. Een Iers kitchen-sink
Climax
Stiekem wil Gaspar Noé een Eurotrash videoclip regisseren, alleen weet hij dat zelf nog niet. Met zijn nieuwe suggestief getitelde film Climax levert hij een danshorror af, een door LSD aangewakkerde afdaling in de donkerste hoeken en gaten van de menselijke psyche. De film opent met een van
Capharnaüm
Het probleem van propaganda is dat het de essentie van cinema perverteert. Capharnaüm is daar een schoolvoorbeeld van. De film ontmenselijkt de onmenselijke omstandigheden waaronder de personages leven. De geopolitieke chaos in Syrië heeft wijde repercussies, waar de vluchtelingencrisis er
IFFR postcard #4: Latijns-Amerikaanse horror
In deze vierde postcard vanaf het International Film Festival Rotterdam aandacht voor een aantal horrorfilms uit Latijns-Amerika. Met onthoofde vrouwen, pratende lijken en de gruwelen van volwassenwording. In het Braziliaanse A noite amarela gaan zeven vrienden, om te vieren dat ze klaar zi
IFFR postcard #3: Zuid-Korea
Hong Sang-soo is momenteel de koning van de onafhankelijke Zuid-Koreaanse film, en zelfs als er geen film van hem draait op het IFFR is zijn invloed te zien in andere Zuid-Koreaanse films. Zoals in Winter’s Night, waarin ook veel soju wordt gedronken terwijl een relatie in crisis raakt. Maar m
IFFR postcard #2: Op de grens van fictie
Het International Film Festival Rotterdam is alweer een paar dagen bezig en Cine doet ook dit jaar uitvoerig verslag van het grootste filmfestival van Nederland. We doen dat met Postcards en Close-Ups. In deze postcard aandacht voor films die zich begeven op de grenzen van realiteit en fictie
IFFR close-up: Black Mother
De laatste jaren werkt de in New York geboren Khalik Allah aan een eigenzinnig oeuvre waarin fotografie en film samenvloeien tot nauwelijks meer te onderscheiden is waar het een ophoudt en het ander begint. Hij was een van de cinematografen van Beyoncés Lemonade, maar het is vooral zijn eige
IFFR close-up: Le livre d’image
Jean-Luc Godard is een god van de cinema. Of tenminste, zo wordt hij, een van de aanstichters van de Nouvelle Vague, aanbeden in bepaalde (prominente) hoeken van de filmwereld. Het is moeilijk om voor te stellen dat een beginnend filmmaker een anderhalf uur lang filmessay, vooral bestaand uit een mo
IFFR Postcard #1: Lokale meiden
Vandaag begint de 48ste editie van het International Film Festival Rotterdam. Cine doet ook dit jaar weer uitvoerig verslag van het grootste filmfestival van Nederland. We doen dat met Postcards en Close-Ups. In onze eerste postcard aandacht voor een Nederlandse en Belgische film over vrouwen die to
Blaze
Met de muziekfilm Blaze gaat Ethan Hawke voor het eerst op de regisseursstoel zitten. En hoewel de film soms wat onverschillig voelt, doet hij dat zeker niet onverdienstelijk. Hawke vertelt het verhaal van de als Michael David Fuller geboren country muzikant Blaze Foley. Een begenadigd zanger
Werk ohne Autor
Vertelt kunst de waarheid? En kan die waarheid zichzelf scheppen, of vraagt ze altijd om bemiddeling van de kunstenaar? In een drie uur durend epos plaatst Florian Henckel von Donnersmarck (Das Leben der Anderen) die vragen voor een spiegel die haar licht wel heel helder reflecteert. Het gevo
Das schweigende Klassenzimmer
1956, vijf jaar voor de bouw van de muur. Twee jongens zitten in de trein van Oost- naar West-Berlijn. Met het bezoek aan het graf van een overleden grootvader als excuus reizen de pubers naar de westzijde van de stad om daar stiekem van de geneugten van het westerse leven te proeven. Maar wat begin
Glass
Glass is de derde film in de Eastrail 177-trilogie, geschreven en geregisseerd door M. Night Shyamalan, met Unbreakable (2000) en Split (2016) als deel een en twee. Voor wie hoopt op een film in lijn met The Visit (2015) en Split, de twee films waarmee Shyamalan na een aantal flops herboren leek,
Mary, Queen of Scots
Mary, Queen of Scots onderzoekt de verhalen die over machtige vrouwen worden verteld, en hoe smal de marge is waarbinnen ze kunnen bestaan en opereren in een wereld geregeerd door mannen en hun tomeloze ambities. Mary Stuart (Saoirse Ronan), wier Franse man net is overleden, komt in 1561 als
I Dream in Another Language
Wanneer Jacinta spreekt in het Zikril lijken de vogels te antwoorden. Diep in de jungle, waar de bodem en de hemel zijn toegedekt met felgroen blad toont de oude vrouw aan de jonge linguïst Martin (Fernando Álvarez Rebeil) dat deze taal verder gaat dan menselijk communicatiemiddel. Waar Mar
Styx
In de Griekse mythologie wordt de bovenwereld van de onderwereld gescheiden door de rivier Styx. De enige manier om rust te vinden in het dodenrijk van Hades is om je door de veerman Charon te laten overvaren. Als tol voor de overtocht moesten nabestaanden een munt in de mond van de overleden
Creed 2
Het is eigenlijk al opmerkelijk dat een reeks als Rocky, met uitschieters naar boven en beneden, de extended universe treatment kreeg. Nog verrassender werd het toen de reeks zichzelf opnieuw uitvond, en daarmee een van de beste sportfilms, sequels, en kingmakers van de afgelopen jaren voortb
Free Solo
Ergens halverwege Free Solo ondergaat de klimmer Alex Honnold een MRI-scan, om te controleren of hij echt zo gek is als zijn exen hem in een laatste ruzie hebben verweten. De resultaten zijn opmerkelijk. Zijn amygdala, de structuur in het brein die angst reguleert, reageert niet of nauwelijks
The Deserted: Tsai Ming-liangs Virtual Reality Film
Een man dient zichzelf met een apparaat schokken toe, om zijn nek en rug te masseren. Naast hem kookt een oudere vrouw eten voor hem, maar hij ziet het niet en raakt de maaltijd niet aan. Als je om je heen kijkt, zie je dat hun omgeving een volledig afgebladderd, jaren geleden verlaten huis [
The House That Jack Built
Het voornaamste idee dat doorschemert in Lars von Triers nieuwste film, The House That Jack Built, is dat van het kwaad als een noodzakelijk component in het voortbrengen van schoonheid en kunst. Het kan misschien het beste opgesomd worden door de woorden van cultuurfilosoof en essayist Walter Benja
