Cat Stories

Zet katten in de hoofdrol van je film en het publiek zal je loven. Kedi, over straatkatten in Istanbul, was zo’n gewaardeerde film en iedereen kent inmiddels Abatutu wel, de kat die ons wegwijs maakte in de Amsterdamse natuur in De wilde stad. Cat Stories lijkt in dit rijtje te passen, maar helaas is dit niet echt een film voor kattenliefhebbers en vertolken niet katten, maar mensen de hoofdrol. 

Het begint al bij de premisse van de documentaire, die weinig overtuigend is. Regisseur Carmen Cobos, geboren in Spanje, woont al jaren in Nederland en is verbaasd over hoeveel Nederlanders van katten houden. Zij snapt daar niets van – ze heeft niets met die dieren. Maar waarom ze deze antipathie jegens katten heeft wordt niet helemaal duidelijk. Heeft ze dat met alle dieren? Of hebben katten iets specifieks wat haar niet zo aantrekt? 

Cobos probeert een sociologische documentaire te maken, iets te zeggen over de Nederlandse cultuur die volgens haar een uitzonderlijke kattenliefde kent. Maar ook dit roept vragen op: houden wij meer van katten dan mensen uit andere landen? En houden wij meer van katten dan van andere dieren? De mensen die aan het woord komen zeggen allemaal wel lieve dingen over hun relatie met hun kat (‘Hij betekent echt alles voor mij’), maar dat zegt verder weinig over ons als samenleving.

Had Cobos een meer sociologische benadering willen bezigen, dan had ze ook grotere thema’s aan kunnen snijden. Zo vallen twee personages op: Marieke, die asielkatten die net bevallen zijn voor drie maanden opvangt, en Ineke, die Siamese katten fokt. Marieke biedt een thuis aan kittens, waarvan er zo veel in Nederland zijn dat de Dierenbescherming ons aanraadt geen nestjes te maken als we er niet voor kunnen zorgen. Ondertussen zet Ineke raskittens op de wereld die voor een paar honderd euro verkocht kunnen worden. In Cat Stories zijn dit twee afzonderlijke verhalen die geen verband houden met elkaar, terwijl ze toch vragen oproepen: wat zegt het over de cultuur waarin we leven dat we het ene kattenleven meer waard achten dan het andere? 

Van mooie shots moeten we het ook niet hebben: de documentaire is voornamelijk geschoten in reportagestijl en er lijkt weinig nagedacht te zijn over de keuzes van beelden. De katten stelen soms wel de show, met hun speelsheid of hun bijzondere ogen. Uiteraard zijn de kittens het leukst, vooral omdat we er een paar volgen vanaf de eerste dag waarop ze nog gesloten oogjes hebben tot ze een paar weken oud zijn en nieuwsgierig rondspringen. Maar er wordt niet vanuit de katten verteld. we komen niet echt dichtbij ze, komen weinig te weten over hun afzonderlijke karaktereigenschappen en de wereld leren we al helemaal niet kennen vanuit hun perspectief. 

Dat deze film niet door een kattenliefhebber is gemaakt, is dan ook duidelijk en in dat opzicht doet Cat Stories zijn premisse recht aan. Maar als het waar is wat Cobos beweert, dat Nederlanders uitzonderlijk veel van katten houden, is dit niet een film die we met plezier kijken.