Cannes 2018 – BlacKkKlansman

Eindelijk. Cannes 2018 kende een matige start. Het programma werd met weinig enthousiasme ontvangen en een veelgehoord excuus is ‘de meeste films waren nog niet klaar.’ En zo voelt de programmering ook. Spike Lee’s BlacKkKlansman is een welkome publiekslieveling die het festival dringend nodig had.

Als het verhaal van BlacKkKlansman niet op ware feiten zou berusten, zou het een belachelijk uitgangspunt zijn voor een film. De jonge rookie Ron Stallworth (John David Washington) komt als eerste zwarte agent in dienst bij het corps uit Colorado Springs, maar begint achter het bureau. Overtuigd van zijn kunnen vraagt hij zijn meerdere om een zwaardere klus, en die krijgt hij als undercover agent bij een bijeenkomst van een zwarte studentenraad waar voormalig Black Panthers-leider Kwame Ture (Corey Hawkins) komt spreken.

De toespraak die Hawkins houdt is lang en krachtig, en op typische Spike Lee-wijze gemonteerd en in beeld gebracht. De prachtige afro’s, volle lippen en trotse overtuiging van de mensen in het publiek worden in- en uit focus opgelicht, en doen denken aan de cover art van The Score van de Fugees.

Voor Ron is het de eerste keer dat hij op deze wijze wordt geconfronteerd met deze vorm van activisme en het laat zijn sporen achter. In plaats van infiltreren in de zwarte gemeenschap doet hij zich telefonisch voor als een witte man die interesse heeft om bij de Ku Klux Klan te gaan. Samen met de eveneens door de klan gehate joodse Flip (Adam Driver) worden zij samen ‘Ron Stallworth’. Ron aan de telefoon, en Flip in het echt.

Dit is niet alleen Lee’s glorieuze comeback na een paar mindere films (Oldboy, Chi-Raq, Da Sweet Blood of Jesus) het is wellicht een van zijn beste, humoristische en commercieel aantrekkelijke films die hij op dit moment had kunnen maken. Het sociale commentaar wordt perfect in balans gehouden met de slapstickhumor, waar het met blaxploitation doorspekte 70s decorum zich goed voor leent.

Productie wordt verzorgd door in demand namen als Jasom Blum en Jordan Peele. Een slimme keuze van Lee, want hoewel het een heel typische Spike Lee joint is, heeft de film in tegenstelling tot zijn recente losse flodders wél de urgency die het werk van Peele en Blumhouse kenmerkt.

Door Birth of  Nation, Gone With the Wind, maar ook de gruwelijkheden van Charleston en de neonazi wandeltocht van Charlottesville aan te halen is BlacKkKlansman de Spike Lee joint waar de wereld behoefte aan heeft.