Cannes 2016: L’Effet Aquatique (Together Project)

Voordat ik naar Cannes afreisde had ik om L’Effet Aquatique al een cirkel gezet in het programmaboekje. Dat was enkel gebaseerd op een paar regels tekst, een poster, en wat stills die de sfeer moesten illustreren. Maar dat mijn gevoel gelukkig juist bleek, was al na een paar minuten duidelijk.

De IJslandse-Amerikaanse regisseur Sólveig Anspach mag nog geen hele bekende naam zijn, ze heeft ondertussen al een behoorlijk oeuvre opgebouwd. En L’Effet Aquatique kan weleens haar doorbraak bij het grote publiek gaan worden. Een film met de potentie van Les Intouchables. J A. Saillant detail is dat Anspach recent is overleden, dus hoe fantastisch zou zo’n succes zijn als eerbetoon?

In L’Effet Aquatique maken we kennis met Samir. Hij woont in het Franse dorpje Montreuil, net buiten Parijs. Als hij in een lokaal eettentje de opvliegerige Agathe ziet, is hij op slag verliefd. Samir komt erachter dat ze bij het zwembad werkt, samen met nog een aantal bijzondere karakters. Hij meldt zich daar, na een jaarabonnement aangesmeerd te hebben gekregen, voor zwemles. Dat hij prima kan zwemmen is bijzaak. Het is het begin van een komische reis die ons van Montreuil naar IJsland brengt – als Samir haar achterna vliegt naar een zwembadcongres. Voor meer moet je hem zelf gaan kijken, want dat is het absoluut waard.

De humor in L’Effet Aquatique is zeer geslaagd. De zaal ligt meermaals in een deuk. Al zijn er ook wat grapjes bij die zich richten op Franse vooroordelen dus het publiek is wat dat betreft wat partijdig. Maar toch. De film is goed in elkaar gezet en scenes volgen elkaar precies snel genoeg op. Het IJslandse landschap en diens inwoners, die halverwege de film als nieuwe karakters (met wilde kapsels, platte taal en onuitputtelijke energie) worden geïntroduceerd, maken het helemaal compleet.
Wat zo knap is, is dat de fijne sfeer door de hele film gehandhaafd blijft. De film voelt zo licht als een veertje, en de tijd schiet voorbij. L’Effet Aquatique is met 1 uur en 25 minuten ook krap aan een speelfilm te noemen, en ik kan me voorstellen dat er veel tijd is gestopt in editing – om hem zo compact en vloeiend mogelijk te maken. Dat heeft zich zonder meer uitbetaald.

L’Effet Aquatique draait in de Directors’ Fortnight competitie op Cannes en is met recht kanshebber op de eindzege. Zeker als Frankrijk erachter gaat staan. The Together Project, zoals de film wat onlogisch is vertaald voor de rest van Europa, heeft op dit moment nog geen bioscooprelease in Nederland op de planning. Hopelijk, en waarschijnlijk, gaat dat snel veranderen.