Between Two Ferns: The Movie

Between Two Ferns: The Movie is een domme film gemaakt door slimme mensen. Een rommeltje zonder filmische kwaliteit — maar ik heb gelachen, en als je lacht is een komedie goed.

Dat is ook de houding van regisseur Scott Aukerman, zoals blijkt uit al zijn film-, televisie- en podcastwerk. De regels doen er niet toe, als er maar gelachen wordt. Samen met Zach Galifianakis maakte Aukerman vanaf 2008 de extreem populaire webserie Between Two Ferns, een talkshow waarin Galifianakis beroemdheden de meest stupide en gênante vragen stelt. Het programma is grotendeels geïmproviseerd en de geïnterviewden spelen meestal realistisch dat ze werkelijk beledigd zijn. Zangers, acteurs en politici (Hillary Clinton en Barack Obama deden allebei een aflevering) lieten maar wat graag zien dat ze tegen een grapje kunnen.

Dergelijke interviews zitten natuurlijk ook in de Netflixfilm (onder meer Matthew McConaughey, David Letterman en Brie Larson laten zich door Galifianakis ondervragen), maar om 80 minuten onderhoudend te zijn schreven Aukerman en Galifianakis er een flinterdun verhaaltje omheen. We krijgen een kijkje achter de schermen: een documentairecrew volgt Galifianakis en zijn team (Ryan Gaul, Jiavani Linayao en de altijd hilarische Lauren Lapkus). De studio waar Between Two Ferns opgenomen wordt overstroomt, dus moeten ze de deur uit om bij beroemdheden langs te gaan. Er volgt een road trip, met alle clichés van het genre.

De slordigheid van de plot zou een gevolg kunnen zijn van de vele improvisatie tijdens de opnames, in combinatie met een montageproces waarin alleen de grappigste momenten bewaard blijven. Zo lijkt het er eerst op dat de hele film een nepdocumentaire wordt, gefilmd door die crew — maar op een gegeven moment verdwijnt dat element uit de film. Op onverwachte momenten tijdens de road trip duiken de documentairemakers opeens weer op. Is er misschien een subplot gesneuveld in de montagekamer, of is dit een subtiele parodie op de losse wijze waarop veel sitcoms met het nepdocu-format omgaan? Ik ga voor een combinatie van die twee.

Ook het gemak waarmee alle clichématige conflicten opgelost worden, is deel van de grap. Wanneer het geld waarmee Galifianakis zijn reis bekostigde op is geraakt, besluit hij de verzameling Fabergé-eieren van Peter Dinklage(!) te stelen en achter een tankstation te verkopen: een plan dat zich zonder enige hapering voltrekt. Op het onvermijdelijke moment dat Galifianakis de hoop opgeeft en zijn droom wil laten varen, ziet hij in een café een quizprogramma genaamd Don’t Give Up: dat is voldoende om hem weer moed te geven. Zo haast de film zich zelfbewust naar een onverdiend sentimenteel einde.

Between Two Ferns: The Movie is een verfilming van een komedieserie, maar ook een parodie op dat meestal onsuccesvolle subgenre. Je zou kunnen zeggen dat zelfbewustzijn een makkelijke manier is om plotgaten en clichés goed te praten. Dat is het ook. Nou en? De film is grappig.