De ‘A’ van Army of Darkness

In onze nieuwe rubriek ‘Hiding In Plain Sight’, zoeken we naar de meest obscure, vreemde en overlooked cult en pulp op Netflix. Of een leuke genre-klassieker. Voor het gemak gaan we gewoon het alfabet af, dus vandaag lees je hier over Army of Darkness (ofwel Evil Dead 3).

Nadat ik te gast was in de podcast uitzending over sequels van de collega’s van Schokkend Nieuws, heb ik de Netflix machine overuren laten draaien. Het avontuur van de (slechte) vervolgfilms eindigde bij Army of Darkness, en ik had geen beter einde kunnen wensen. In de podcast uitzending werd een lans gebroken voor Nightmare on Elmstreet 3: Dream Warriors als beste sequel ooit, en misschien wel de beste Nightmare film. Het ging nog even kort over Child’s Play en allerlei andere pulpy sequels, maar Army of Darkness werd nergens genoemd als goede film, of waardevolle sequel.

En dat is ergens toch wat onterecht. Want waar Evil Dead zich nog profileerde als horror/gore, is Army pure komedie.

Army of Darkness is voor Evil Dead wat Naked Gun voor Lethal Weapon was. En dat is op geen enkele manier een goede film zijn, maar wel op veel punten een vermakelijke film. Mijn eerste lachkick zat al aan begin, toen de ridders uit wat het jaar 1300-nog-wat moet zijn met hun zwaarden tegen de auto van Ash prikten.

Het verhaal is verder ook niet heel interessant. Het enige dat je hoeft te weten is dat Ash (Bruce Campbell) door de kwaadaardige entiteit uit het tweede deel van de serie naar de middeleeuwen is getransporteerd. Wat volgt is een aaneenschakeling van actie, gore en fun.

Voor je volgende -cynische- Halloweenfeestje zet je deze film aan op repeat. En als het lachen teveel wordt, zet je de Evil Dead remake uit 2013 aan. Want dat is wél een echte horrorfilm.