An

Sentaro is de zwijgzame uitbater van een dorayaki-kraam. Zijn klanten zijn voornamelijk schoolmeisjes die hem plagen met de smakeloze an (vulling) van zijn pannenkoeken. Bij gebrek aan betere ideeën mengt Sentaro er kersenbloesem door. Dan wandelt op een mooie lentedag Tokue langs zijn restaurant. Als ze 1 van zijn pannenkoeken proeft, is ze verontwaardigd vanwege de kwaliteit van de vulling. Nog diezelfde dag komt ze terug met haar eigen versie. Sentaro gooit het mengsel in eerste instantie in de prullenbak, maar uit nieuwsgierigheid proeft hij ze alsnog. Het blijkt de lekkerste vulling te zijn die hij ooit heeft geproefd. Enigszins beschroomd vraagt Sentaro of Tokue voor hem wil werken. Zij kan hem dan leren hoe ze an maakt. Door Tokue’s inspanningen komen de kraam en Sentaro zelf tot leven, maar dan wordt Tokue’s zorgvuldig verborgen geheim onthuld.

An lijkt in de eerste instantie vooral te gaan over de bonenvulling van Sentaro’s pannenkoeken. Het recept van Tokue wordt minutieus in beeld gebracht. Terwijl de adzuki boontjes rustig borrelen, babbelen manager en nieuwe werkgever wat. Het koken van de an neemt namelijk ongeveer 5 uur in beslag. Maar de eerste indruk bedriegt, want de relatie tussen Tokue en Sentaro is minstens zo belangrijk als het exacte moment waarop de boontjes worden afgegoten. Het is aandoenlijk om te zien hoe de 2 met elkaar omgaan, hun persoonlijkheden liggen namelijk ver van elkaar af. Tokue is levenslustig en spiritueel, terwijl Sentaro in zichzelf gekeerd is. Ze verbazen zich over elkaars eigenaardigheden. Zo heeft Tokue geen telefoon en bekent Sentaro dat hij geen dorayaki lust. Tegelijkertijd getuigt er groot respect uit de manier waarop ze elkaar bejegenen.

Wat volgt is licht voorspelbaar maar daarom niet minder emotioneel. Regisseur Naomi Kawase weet die emoties sterk te verbinden aan eten. Tokue beweert dat haar an zo lekker is omdat ze met liefde kookt. En er is een betekenisvolle scène waar Sentaro en het schoolmeisje Wakana, Tokue opzoeken in haar woning. Ze serveert hun een traditionele lunch. Tijdens het eten zie je een reeks subtiele gedachtes over Sentaro’s gezicht trekken. Maar de emotie is niet alleen aanwezig bij het eten. Er hangt weemoed over de film, die nog wordt versterkt door het zachte licht en de hints naar het voorbijgaan van de seizoenen.

An heeft geen al te verrassend plot, maar de relatie tussen Tokue en Sentaro brengt de film naar een hoger niveau. Hun vriendschap is puur en schattig. Het eten is smakelijk in eten gebracht, wat het lastig maakt deze film te kijken als je geen snack bij de hand hebt (tip!).

An draait vanaf 11 februari in de Nederlandse bioscopen.

*Bijgevoegd is het originele recept gebruikt in de film. Eetsmakelijk!*