Al Het Goede Komt In Drieën (Scream trilogie)

Tussen de redacteuren van Cine zijn er vaak interessante (of obsessieve geek) gesprekken over films. Is Spongebob Squarepants surrealistische coming-of-age of gewoon kinderpulp? Gaat Magic Mike XXL meedoen om de Oscars? Is Birdman de beste film ooit gemaakt? En wat is de beste filmtrilogie aller tijden? Op die onmogelijk te beantwoorden laatste vraag gaan we maandelijks dieper in, en zullen de Cine redacteuren om beurten een aantal van hun favoriete filmtrilogieën uitdiepen. (De regels voor een trilogie houden we voor het gemak lekker losjes.)

De Scream Trilogie

Het slasher genre was dood en begraven (…) in 1996. Met een waslijst aan klassiekers in voorgaande decennia als Halloween (1978), Friday the 13th (1980), A Nightmare on Elm Street (1984) Peeping Tom (1960) en Torso (1973) was het Wes Craven die het genre reanimeerde. En met succes. Scream was en is de meest succesvolle slasher-movie allertijden. Maar het is meer dan dat. Het is –tot aan Josh Whedons Cabin in the Woods— de enige relevante en succesvolle meta horrorfilm die we tot nu toe hebben gezien. De slachtoffers (en de killer) hebben in Scream films allemaal verstand van horrorfilms; de manier waarop er gemoord wordt, de volgorde waarin de slachtoffers dood gaan, “niet naar boven rennen terwijl je in de woonkamer staat en ook gewoon de voordeur uit kunt lopen”, alle (anti) horror tropes komen voorbij. Daarnaast waren alle slachtoffers (en wederom killers) pin-up level knap, vochten ze terug, en kwam Ghostface altijd nog een keer terug uit de dood “for one last scare”.

Het doorgaans ‘moeilijke’ tweede deel steeg boven zichzelf uit door alle clichés uit horror sequels op de hak te nemen en op komische maar angstaanjagende wijze het verhaal na het eerste deel rond te maken. Het spreekt voor de continuïteit dat alle acteurs uit voorgaande delen braaf komen opdraven voor ieder nieuw deel dat uitkomt. Scream 3 ging nog een stapje verder door het meta gegeven wel heel letterlijk te nemen: binnen het Scream universum zijn er films gemaakt gebaseerd op de gebeurtenissen in Woodsboro –de Stab reeks– en bij het derde deel beginnen we bij de premiere van het tweede deel van Stab. Hoewel minder succesvol op alle fronten is Scream 3 nog steeds een originele film met een voor de trilogie acceptabel einde. Het iconische masker –ontdekt door producer van de film Marianna Maddalena, de cast, de soundtrack, en Wes Cravens erkende en unieke talent voor horrorfilms maken van de Scream trilogie een absolute klassieker, in het horrorgenre en ver daarbuiten. Cravens zeer invloedrijke werk heeft bijvoorbeeld I Know What You Did Last Summer geïnspireerd, en inmiddels 5 parodieën in de vorm van de Scary Movie reeks.

Minste van de 3?
Dat is net als in ons vorige artikel over trilogieën het derde deel. Als satire is het minder geloofwaardig, de slimme humor uit de eerste twee delen is afwezig, en Hollywood is een minder beklemmende omgeving dan Woodsboro of de universiteit uit het tweede deel.

Fun Fact: Scream 1 gebruikte bijna 190 liter bloed, deel 2 deed het met 113, en deel 3 was klaar na 37 liter. Scream 4 (waar ik het eigenlijk niet over wilde hebben in dit stuk) zou volgens die opvolging helemaal bloed vrij moeten zijn. (Dat is het niet.)