Het Weekend van Cine met Theodoor, Luuk en Eline

LvH: ‘Hey Theodoor en Eline! Hoe staat het leven? Goed, Eline heb ik gisteren nog gesproken tijdens onze ontmoeting met één van onze internationale festivalvrienden en Theodoor sprak ik natuurlijk via het Weekend van Cine vorige week, maar het is altijd fijn om met jullie een boom op te zetten over populaire cultuur, politiek, de staat van de wereld en het leven an sich. Zijn jullie al voorbereid op de komende tropische temperaturen? Wat zijn jullie gouden tips? Cocktails met vloeibare stikstof? In je koelkast kruipen à la Indiana Jones? Een cuddle puddle met ijsberen? Ik ben benieuwd!’

TS: ‘Ik heb geïnvesteerd in nieuwe ventilatoren, maar verder kan ik tips gebruiken. Mijn huis wordt in de zomer onnoemelijk warm en koelt heel moeilijk af. Dat is de vloek van op de bovenste verdieping wonen met een plat dak. Ik verwacht verder niet te veel van mezelf. Dit weekend leg ik de laatste hand aan mijn Bertrand Mandico-artikelen voor de komende Schokkend Nieuws en volgende week verwacht ik niets van mezelf, naast het vaste programmeerwerk voor Camera Japan. Ik ga denk ik tussen de Japanse films door lekker veel Animal Crossing spelen, want ik heb dat spel pas gekocht. En ik begrijp Eline nu een stuk beter, want wow, wat is Cozy Capitalism: The Game verslavend. Het is best wel ontspannend spelen. Lekker een beetje vissen. Of je huis een beetje inrichten. Als je zin hebt kun je nog wat bloemetjes planten en water geven, of er op uit om hout te hakken. Maar de game weet precies hoe ze je kunnen motiveren telkens méér producten te kopen, meer dingen te maken, meer vissen proberen te vangen. Meer, meer, meer. Want eigenlijk is het een game die gebaseerd is op het principe van micro-transacties, al betaal je geen geld uit de echte wereld, maar ‘bells’ of ‘nook miles’. Maar net zoals veel games volgens het micro-transactie principe is de game precies zo gebouwd om je telkens te verleiden op het juiste moment. De positieve dopamine-rush als je weer een leuk nieuw dingetje hebt kunnen ‘kopen’. In andere woorden: Tom Nook, de grote baas in Animal Crossing bij wie je je schulden aangaat, is niemand minder dan de duivel, kapitalistisch rapalje, Jeff Bezos in wasbeervorm. Maar toch moet ik vragen, Eline, heb je goede Animal Crossing-tips voor me, die als beginner onmisbaar zijn om te weten?’ 

ES: ‘Ook ik ben diep in de schulden geraakt na mijn verhuizing naar het idyllische eiland. Tom Nook is een lafbek die je al het werk laat doen en dan alsnog het lef heeft om je om te zadelen met een lening die je nooit kunt afbetalen tenzij je meedoet aan de turnip-verkoop. Je kunt elke week een paar turnips inkopen met het idee dat je ze op het juiste moment weer verkoopt. Aandelen, Bitcoins, Turnips. Ik werd er op een gegeven moment helemaal gek van om elke dag te  controleren of de prijs gunstig genoeg was om mijn turnips te verkopen. Never. Again. Het gekke is dat de game me ook heeft geleerd om het elke dag rustig aan te doen. Elke ochtend even kijken hoe het staat met mijn gewassen, even een rondje lopen om met iedereen te praten en uiteindelijk bij de winkel te kijken of ik nog wat meubilair wilde kopen. 

Ik heb uiteindelijk ook de DLC Happy Home Paradise gekocht. De uitbreiding neemt je mee naar een archipel waar je vakantiehuisjes gaat ontwerpen voor eilandbewoners (alsof hun leven zo zwaar is dat ze een vakantiehuis nodig hebben). Met de uitbreiding krijg je er ook een hele nieuw sloot aan meubels en andere objecten bij. Wat mij betreft de moeite waard! Naast de DLC is er ook nog een laatste grote update gepresenteerd waardoor je ook eten kunt verbouwen op je eiland. Er zijn ook een flinke hoeveelheid nieuwe gerechten toegevoegd waardoor je de keuken ineens kunt gebruiken om te koken. De gerechten die je maakt kun je weer aan eilandbewoners geven om de vriendschap te verbeteren. Het is ook leuk om het toe te voegen aan je dagelijkse bezigheden als je het spel speelt. Mijn tip voor jou Theodoor!

Zelf zal ik dit weekend weinig gebruik maken van de Switch. Ik ga een weekje naar Schotland om te wandelen. Later Skaterz!’

LvH: ‘Dat klinkt als een puike vakantie, Eline! En gezien je ambivalente houding jegens Engeland is Schotland een bestemming die je op het lijf geschreven is 😉 Je hebt gisteren wel een toffe film gemist in de laatste screening in het samenwerkingsverband tussen Kaboom en de Melkweg voor de zomerstop, maar die duurt gelukkig slechts een maand en gaan we in september weer lekker verder met een volgende reeks screenings. Fortune Favors Lady Nikuko van Ayumu Watanabe bleek een heerlijke coming-of-age film over de elfjarige Kikuko en haar Rubensiaanse, luidruchtige moeder Nikuko. De manier waarop Nikuko wordt neergezet schurkt soms tegen het karikaturale aan, maar uiteindelijk schiet de film niet uit de bocht door de bedachtzame en empathische wijze waarmee we door de ogen van Kikuko de film beleven. En ondanks het warme weer was de zaal wederom goed gevuld, sowieso een teken dat de programmering aanslaat. En alle credits daarvoor gaan naar Kaboom’s anime-curator en Cine/Schokkend Nieuws-lid Tess Wiskerke! Ik kijk uit naar de volgende reeks en zodra we de titels bekend mogen maken, zal ik ze zeker in deze rubriek delen.

Ik ben eindelijk begonnen aan het vierde seizoen van Stranger Things en tot nu toe is het in alle opzichten een flinke stap vooruit ten opzichte van het voorgaande seizoen, alhoewel het plot blijkbaar niet korter en bondiger verteld kon worden dan in afleveringen van speelfilmlengte. Dat zorgt ervoor dat echt bingen er voor mij niet in zit op dit moment, maar goed, ergens vind ik het ook prima dat de gebroeders Duffer carte blanche hebben gekregen om te maken wat ze willen. Ik bewaar mijn uiteindelijke oordeel totdat ik de serie uit heb gekeken, maar ik heb wel een puntje van kritiek: voor een serie die zo geïnspireerd is door Role Playing Games en specifiek Dungeons & Dragons is de scène waarin daadwerkelijk een campagne in beeld wordt gebracht aanstekelijk en dynamisch gefilmd. Kudos for that. Maar het feit dat iedereen zijn dobbelsteen met een moordvaart over het bord tyfte vond ik mateloos irritant. Bij elk spel waarbij je dobbelstenen over het bord gooit in plaats van netjes in een daarvoor bestemde unit, gedraag je je als een Filistijn en zal je daarop aangesproken worden. Back me up on this Theodoor, dat is toch niet cricket? Help me out here…’

TS: ‘Ik ben een nieuwkomer in de wereld van Role Playing Games en ik sta nu al bekend om mijn belachelijke slechte gooien (opvallend veel onder de 10). Vandaar dat ik mijn gnome rogue Gnome Malone inmiddels heb ingeruild voor een barbarian character die wat steviger is: Bullfrog the Filborg. Maar ik kan beamen: zelfs als je slecht gooit (zoals ik) doe je dat met beleid en niet als een wildeman. 

De wereld van streaming is zo druk bezaaid dat ik nog niet ben toegekomen aan Stranger Things…. Seizoen 2. Ik loop hopeloos achter. Van Ms. Marvel heb ik inmiddels wel met veel plezier het eerste seizoen uitgekeken, wat mede komt door het charmante spel van Iman Vellani. Maar ik wil een lans breken voor twee films die ik zag op minder grote streamingdiensten: Cha Cha Real Smooth op Apple TV+ en This Much I Know To Be True op MUBI. 

De laatste van de twee is de tweede documentaire/ concertfilm die regisseur Andrew Dominik maakte over Nick Cave, na het loodzware maar prachtige One More Time With Feeling. This Much I Know to Be True gaat nog steeds over rouw en de dood, zeker na de dood van Nick Cave’s zoon, maar laat de artiest ook zien terwijl hij enige afstand heeft van zijn eigen rouwproces. Cave leest brieven voor van lezers die hij beantwoord in zijn mailinglist, The Red Hand Files en ontpopt zich tot een soort van wijsgeer in dit soort momenten. Het mystieke komt sowieso binnensluipen in de film: Cave en vast muziek-kompaan Waren Ellis geven een kijkje in de keuken, waarbij de twee mannen proberen hun muzikale schetsjes om te zetten in grandeur. Het is een bijzondere kijk in het werk van muzikale genieën die toch heel aards blijken, ondanks dat ze zelf een soort muzikale trance op lijken te zoeken. De laatste paar platen van Nick Cave, Ghosteen en Carnage, waren goed maar moeilijk in te komen. Maar nu met de beelden van Andrew Dominik erbij met veel bijzondere lichteffecten en stroboscoop, komen de songs meer tot leven. Op plaat al bijzonder, maar live krijgen ze het transcendentale en mystieke effect waar ze zo op zoek naar lijken te zijn.

Cha Cha Real Smooth daarentegen is een alleraardigste romcom met een vleugje drama, waarin een 22-jarige party planner, Andrew, als een blok valt voor een verloofde vrouw, Domino, die een decennium ouder is. Wat Cha Cha Real Smooth onderscheidt van andere films in het genre is de rol van de dochter van die vrouw, een autistische tiener genaamd Lola. Ik heb eerder uitgebreid geschreven over de gebrekkige representatie over autisme in film. Cha Cha Real Smooth mag officieel in het (veel te) kleine lijstje van films die raak schieten. Lola wordt gespeeld door Vanessa Burghardt, een autistische actrice die authentiek overkomt in de rol. Veel klopt: van de kleine stim-bewegingen (‘stimmen’ is een benaming voor repetitieve bewegingen bij neurodivergente mensen), tot de uitleg van Lola dat ze oplaadtijd nodig heeft zonder mensen in de buurt, tot wars zijn van onverwachte aanrakingen en geluiden. Het is een fijn sympathiek personage, dat authentiek autistisch mag zijn, in een film die verder niet echt boven de middelmaat uitsteekt. Toch de moeite waard, omdat zo weinig films autisme goed neerzetten. 

Tot slot; wat ga jij nog doen de komende week, Luuk?’

LvH: ‘Ik heb mijn eerste films binnen om te kijken voor Kaboom, dus ik ga daar wat tijd voor vrijmaken. Daarnaast ga ik een paar avondjes achter de bar staan in de Vondelbunker aankomend weekend en ik heb hier en daar wat afspraken staan, maar verder is mijn week vrij rustig. En dat is wel best zo: ik ga tijdens de warmste dagen niet veel doen en kan eindelijk eens een lang uitgestelde voorjaarsschoonmaak gaan uitvoeren. Misschien heb ik zelfs tijd om Stranger Things uit te kijken, who knows? Hang in there Cinematties en tot de volgende keer!’