Het Weekend van Cine met Luuk, Theodoor en Eline

LvH: ‘Ola friendo’s, hoe gaat het met jullie? Nog spannende avonturen meegemaakt deze afgelopen week? Ik ben de dagen aan het aftellen dat de nanobots van Bill Gates mijn immuunsysteem aan het opkalefateren zijn (ik zie voor me hoe mijn aders zich vullen met een exponentieel groeiende groep Clippies), voordat ik me weer voorzichtig onderdompel in mijn sociale leven. Afgelopen weekend nam ik een klein voorschot op een feestje door voor het eerst sinds mensenheugenis cocktails te maken, specifiek Grogu’s en Baby Yoda’s voor de nuchtere feestgangers. And they looked a little something like this: 

Het zal mij een waar genoegen zijn om jullie op deze cocktail/mocktail te trakteren wanneer ik jullie weer zie.’

TS: ‘Ik kijk ook uit naar een toekomstige ontmoeting met u allen, maar ik wacht nog tot ik mijn tweede prik heb gehad, en daarna duurt het vermoedelijk nog wel een tijdje voor ik over mijn angst voor drukke publieke ruimtes heen zal zijn. Real talk, de pandemie heeft me van mensenschuw veranderd in een halve kluizenaar, afgezien van mijn semi-dagelijkse rondje wandelen. Bioscopen, quizzes, concerten, al dat soort dingen laten nog wel even op zich wachten, ben ik bang. 

Gelukkig blijft er thuis nog genoeg te beleven. Zo kijk ik uit naar het tweede deel van de Fear Street-trilogie, die op het moment van schrijven bijna uit is. Het eerste deel smaakte naar meer: Fear Street Part 1: 1994 vond wat mij betreft een perfecte balans tussen luchtig tienervermaak en volwassen elementen. De tienersfeer uit zich in lekker domme plotontwikkelingen rondom een eeuwenoude heksenvloek en een stel monsters. Ook vinden we (eindelijk) een geloofwaardige queer-relatie die ook écht centraal staat. Netflix laat weer zien de mediagigant te zijn met de beste LHBTI+-representatie. Mooi is dat de moordpartijen in bij vlagen echt smerig en bloederig zijn, met een scène in een supermarkt als hoogtepunt. Het laatste aspect dat ik nog even vermeldden wil is de muziekkeuze, waarvoor waarschijnlijk diep in de buidel getast zal zijn. Zo’n beetje elke minuut horen we weer een regelrechte klassieker, met Nine Inch Nails, Garbage, Cyprus Hill, Sophie B. Hawkins, Snoop Dogg, Radiohead en Portishead als slechts een paar van de grote namen. De trailer van deel twee, Fear Street Part 2: 1978 had alvast Alice Cooper als achtergrondmuziek, dus ik verwacht ook in het vervolg heel veel goede tijdsgebonden needle drops. Smakelijk vermaak. Hebben jullie je al aan de film gewaagd, Luuk en Eline?’

https://www.youtube.com/watch?v=clZK2PqLWpI

ES: ‘Nog niet, Theodoor. Het was voor mij wederom een week van voornamelijk werken. Ik heb simpelweg zo weinig energie over aan het eind van de dag dat ik meestal niet meer dan een aflevering van een domme serie aan kan voordat ik in slaap val. Momenteel kijk ik Castle. Een serie die gaar genoeg is dat ik niet hoef op te letten. Wat me wel opviel is dat de serie in tien jaar echt ontzettend lelijk oud geworden is. Het viel me toentertijd niet op hoe ontzettend seksistisch de serie eigenlijk is. Maar misschien is mijn tolerantie ook behoorlijk afgenomen voor dat soort zaken. Enfin, het is wel prima om aan te hebben staan op de achtergrond. 

Ik heb me voorgenomen om de momenten dat de zon dan toch schijnt zo veel mogelijk tijd door te brengen in de tuin. En ik merk dat mijn buren daar precies hetzelfde over denken. Ik heb nu ook weer veel meer avonden gehad dat ik tot laat in de tuin zit bij een kampvuur en weer echt de tijd kan nemen om weer rustig te wennen aan mensen om me heen. Mijn buurman kwam ook laatst aanzetten met een (voor mij) nieuw bordspel: Azul. Het is een spel waarbij je stenen met verschillende kleuren bij elkaar moet verzamelen om punten te scoren. Een soort Bejeweled, maar dan speel je het met meerdere mensen en wordt er ook waarschijnlijk een stuk meer gevloekt. Ik ben inmiddels echt helemaal fan, maar het heeft me waarschijnlijk ook een paar vriendschappen met buren gekost. Mochten we ooit weer een keer een middag in de tuin doorbrengen met de Cine crew, dan weet ik wel welk spel ik op de picknicktafel zal gooien. Dit weekend moet ik overigens weer werken, dus ik zal niet veel tijd hebben om dingen te doen, maar The Quiet Place Part II staat wel op het menu. Ik vond de eerste film echt zeer vermakelijk dus ik ben ontzettend benieuwd. Wat doen jullie zoal?’

LvH: ‘Voor mij staat een bezoekje aan EYE in de planning, waar onze eigen Hedwig van Driel de noirklassieker Gun Crazy zal introduceren. Er zullen enkele andere Cinematties aanwezig zijn, dus het zal vast gezellig worden. Welke vorm dat aan zal nemen, is wellicht nog een verrassing. Zo te zien zijn we tot midden augustus nog wel even onder de pannen met de aanscherping van de maatregelen. Dus de thuisbioscoop zal bij mij ook nog wel even de hoofdmoot van mijn entertainment blijven. Ik kijk de afgelopen week Godzilla: Singular Point, een anime-serie over Godzilla. Die pas halverwege de serie opduikt, voorafgegaan door Pterosaurussen en een bizarre rode mist. De protagonisten zijn allemaal jonge superwetenschappers die à la MacGyver van een paperclip en kauwgum een AI of een baandoorbrekende filosofische theorie in elkaar kunnen flansen, waardoor de serie een heleboel technobabble op de kijker afvuurt. De serie introduceert ook steeds nieuwe personages en invalshoeken, wat het geheel niet per sé overzichtelijker maakt. Desondanks blijf ik geïntrigeerd, door de frisse animatie en de algemene luchtige sfeer. Dit in tegenstelling tot de eerdere Netflix-Godzilla productie, Godzilla: Planet of the Monsters en de sequels, die zo vervuld waren van wanhoop en nihilisme dat het kijken ervan een beproeving was. De afwezigheid van grootschalige destructie, dood en verderf in Godzilla: Singular Point is misschien niet heel realistisch, maar het is wel een verademing. Ben je bij wat betreft Loki en Rick and Morty, Theodoor?’

TS: ‘Zeker. De meest recente aflevering van Rick and Morty vond ik tegenvallen. De aflevering leunde wat mij betreft net teveel op de shockfactor van de premisse en de gore-momenten. Ik kijk Rick and Morty vooral vanwege de ingenieuze plots. Die bleven wat mij betreft een beetje uit.

Loki vond ik wél prima te pruimen. Het is altijd fijn als Richard E. Grant acte de presence geeft, maar wat mij betreft werd de show gestolen door Alligator Loki. Het zegt veel over hoe ver we zijn gekomen met CGI dat een non-antropomorfisch dier uit de computer zoveel persoonlijkheid mee krijgt. De aflevering was sowieso een CGI-spektakel: het is duidelijk dat Disney bakken vol geld in de serie heeft gepompt. Het betaalt zich uit, want de serie ziet eruit om door een ringetje te halen. Dat de plot ook erg sterk is en Tom Hiddleston alle kansen krijgt de show te stelen, maakt Loki voor mij een van de meer geslaagde recente Marvel-producten.

Ik zag dit weekend ook Black Widow, wat helaas weer een schoolvoorbeeld is van hoe interessante regisseurs opgeslokt worden door de Marvel-machine. Cate Shortland weet visueel buiten de actiescènes om wél haar stempel op de film te drukken: de cameravoering is wat losser, er wordt meer gebruik gemaakt van intieme close-ups en het acteerwerk is wat spontaner dan we verwachten. Zoals we eerder zagen in haar meesterlijke Lore. Maar in de actiescènes verdwijnt alle persoonlijkheid uit de film, want het is duidelijk dat we grotendeels kijken naar gedetailleerd uitgewerkte pre-viz-scenes, waar Shortland weinig over te zeggen gehad zal hebben. Helaas bestaat de film voor driekwart uit actiescènes, die prima gemaakt zijn, maar de glans missen die we soms wel zien in kleinere actiefranchises en -films. De choreografie is goed, maar vrij middelmatig in beeld gebracht en er wordt toch ook net te veel geleund op CGI-spektakel. Voor goed knokwerk moet je uiteindelijk niet bij Marvel zijn. Jij zag hem vorige week ook al, vertelde je, Luuk. Wil je nog uitweiden over de film nu meer mensen hem gezien kunnen hebben? En wat ga jij zoal kijken nog, Eline?’

ES: ‘Nou ik heb mijn interesse in de grote Marvelproducties wel een beetje verloren, hoewel de series die het aandurven om de kijker wat meer uit te dagen (denk Loki of WandaVision) mij nog wel aanspreken. En dan bedoel ik uitdagen in breedste zin van het woord, want het blijft natuurlijk allemaal nog best braaf. Meer moeten we misschien ook niet verwachten uit de Marvel/Disney schuur. Overigens heb ik mijn eerste bezoek aan een bioscoop in meer dan een jaar staan: Fast & Furious 9, baby! 

LvH: ‘Ah, Dom… In… SPACE!!!! De Fast and the Furious franchise is voor mij ook een fijne guilty pleasure waarbij logica en natuurwetten de pret niet mogen drukken. Net zoals Black Widow verwelkom ik zulk laagdrempelig blockbustervermaak in de Pathé weer in mijn leven. Ik heb eigenlijk niet zoveel te zeggen over Black Widow verder: in een ideale wereld was deze film uitgekomen na Captain America: Civil War, maar in een ideale wereld had een xenofobe misogynist als Isaac Perlmutter niks te zeggen gehad over de koers van Marvel. Wat dat betreft is een serie als Loki inderdaad een hoopvolle ontwikkeling: het is nog lang niet Jodorowsky-level batshit crazy, maar het gaat de goede kant op. De enige gemiste kans is dat ik graag Bruinvis Loki had gezien, geobsedeerd met het vervullen van zijn/haar Glorious Porpoise. 

https://www.youtube.com/watch?v=hqJx3Febxcc

Het overlijden van de oorlogsmisdadiger Donald Rumsfeld, (in een ideale wereld in een cel in Den Haag) zorgde in Amerikaanse media voor misselijkmakende staaltjes geschiedsvervalsing. Ja, goed, hij was mede-verantwoordelijk voor de historische clusterfuck in het Midden-Oosten met minstens een miljoen slachtoffers, maar wist je dat hij ook een app had ontwikkeld om Solitaire mee te spelen? Het leidde mij naar de podcast Blowback waarin Brendan James en Noah Kulwin in 10 afleveringen de oorlog in Irak ontleden in gruwelijk detail. Meer dan een aflevering per dag kan ik niet aanraden tenzij je je innerlijke Hulk nodig moet voeden, maar het is ontzettend belangrijk om niet te vergeten hoe deze incompetente, misdadige, catastrofale tyfuszooi plaats kon vinden. Alright Theodoor, kan je misschien iets escapistisch aanraden ter compensatie?’

TS: ‘Ik ben momenteel nog steeds bezig met de boeken van Peter Verhelst en heb sinds de laatste keer dat we spraken een aantal dichtbundels van hem gekocht. Mijn hipster-kwartet is nu compleet, met een groot aantal dichtbundels op mijn boekenplanken. Maar ook kocht ik een mooi nieuw boekje van Tonke Dragt, De Strijd om de Hartenkoningin. Dragt, nog steeds een van de beste kinderboekenschrijvers van ons land, schreef dit boek toen ze begin twintig was, op de achterkant van een aantal prentkaarten die ze zelf illustreerde. Aan de hand van illustraties gebaseerd op de dertien speelkaarten die er zijn van elke soort vertelt Dragt een verhaal dat bedoeld is om jonge kinderen de regels van het traditionele kaartspel te leren. De illustraties zijn prachtig en het verhaal is tot dusver vrij amusant. Het zorgt ervoor dat ik de boeken van Dragt graag wil herlezen. Ik heb hier ook nog een prachtig geïllustreerde verhalenbundel, Als de Sterrren Zingen, waar ik nog niet aan toegekomen ben, die op vrijwel elke pagina wel een illustratie heeft van Dragt zelf. Als schrijfster is ze onovertroffen, maar ook als illustrator vind ik Dragt een genie. Help me herinneren dat ik volgende week even wat foto’s van haar illustraties in Het Weekend Van plemp. 

Sowieso wil ik heel graag De Torens van Februari herlezen. Dat blijft met afstand mijn favoriete kinderboek aller tijden, een prachtig scifi-verhaal over parallelle werelden. Als kind zag ik het als puur escapisme, dus ik was verbaasd toen ik las dat veel andere generatiegenoten (en ouder) destijds het verhaal hadden ervaren als melancholisch of zelfs ronduit eng. Misschien voer voor mijn psycholoog, dat ik het verhaal van een jongen die vermist raakt in een parallelle wereld als kind vooral ervaarde als vluchtfantasie, terwijl andere lezertjes dat idee droevig of beangstigend vonden. Daarom lijkt het me nu ik wat meer afstand heb van de trauma’s uit mijn jeugd, ergens wel interessant juist dat boek te herlezen. Ook wil ik graag De Zevensprong nogmaals lezen. Een Amerikaanse penvriend van me heeft het boek pas in Engelse vertaling gelezen en las er een queer-metafoor in. Ik ben dus benieuwd hoe ik dat boek nu ervaar, nu ik op meerdere wijzen mezelf identificeer als queer, want destijds zag ik het vooral als een spannend avontuur. Ik heb wel begrepen dat het boek gelezen kan worden als een metafoor voor de groeiende generatiekloof in de jaren zestig, tussen de conservatieve gevestigde orde (vertegenwoordigd door de Adel), en de meer vrijgevochten jeugd (vertegenwoordigd door de kinderen, een magiër en ‘de Brozem’). De hoofdpersoon Frans van der Steg, een jonge leraar, zou dan de brug tussen de twee werelden vertegenwoordigen: iemand die net komt kijken in een wereld waar hij macht heeft over de nieuwe generatie, maar die nog niet bedorven is door diezelfde macht. Ik ben benieuwd of ik dat er nu als volwassene wél uithaal.’

ES: ‘Nu we over boeken praten, hebben jullie de trailer voor Foundation gezien? Ik ben als groot fan van de reeks echt heel benieuwd. Ik heb het verhaal altijd ingeschat als onverfilmbaar, maar misschien dat een serie de ruimte biedt om het verhaal op de juiste manier te vertellen. Een soort Game of Thrones  in space. SPAAAAAACE, maar dan zonder Dom. De serie gaat in september in première, en dat is het perfecte moment om eindelijk gebruik te maken van de drie maanden gratis Apple TV die ik bij mijn nieuwe telefoon abonnement kreeg. 

Ik zal uiteraard verslag doen van mijn bioscoopbezoek volgende week, al was het maar om het feit dat ik heel benieuwd ben of ik het wel trek met mensen in een zaal. Ik ga in ieder geval met vrienden die ik al heel lang niet heb gezien, dus dat is wel fijn. 

Oh, en over onverfilmbaar gesproken: ik heb onlangs Mass Effect Legendary Edition uitgespeeld en ik ben ervan overtuigd dat de games genoeg lore hebben om een fantastische show te worden. Terwijl ik op een avond van het ene in het andere YouTube rabbit hole viel (zoals dat natuurlijk altijd gaat met YouTube) kwam ik een video van Lessons from the Screenplay (kennen jullie vast wel Luuk en Theodoor) tegen, waarin uit een wordt gezet waarom mijn gedachte zo gek nog niet is. Ik hoop dat er iemand meegekeken heeft want ik zou een serie totaal zien zitten. Enfin, eerst maar eens rustig een bioscoop bezoek overleven! Oh en ik had beloofd dat ik een foto van de baby chicks zou maken, bij deze:

Het is nog even afwachten of er haantjes tussen zitten, die zouden namelijk wel moeten verhuizen naar een boerderij. Mochten jullie nog suggesties hebben voor namen, we staan voor (bijna) alles open.’

LvH: ‘Oeh, Launchpad McQuack! Alfred Hitchcock! Jack Chick! Eggo McMuffin! Okay, laat ik me inhouden, als er iets tussen zit dan hoor ik het graag 😉 Tot volgend weekend Cinematties en lieve lezers!’