3 Days in Quiberon

1981, een Frans kuuroord. Romy Schneider zit op een rots en kijkt uit over zee. Het geschreeuw van meeuwen klinkt op de achtergrond. Een paar meter van haar vandaan heeft een familie plezier met elkaar. Dit is de openingsscène van 3 Days in Quiberon. Een eenzame vrouw van bijna middelbare leeftijd kijkt naar de vreugde van anderen en is niet bij machte zich te betrekken in haar eigen leven.  Door op retraite te gaan poogt ze haar verslavingen het hoofd te bieden om zo het contact met haar zoon te verbeteren.

Op 23 september 1938 wordt Romy Schneider als Rosemarie Magdalena Albach-Retty in een acteursfamilie geboren. Haar ouders scheiden als Romy zeven is en ze zal haar vader in haar leven blijven missen. Haar moeder, Magda Schneider, doet Romy op vijftienjarige leeftijd op de toneelschool. In datzelfde jaar zou ze haar debuut maken in de film Wenn der Weisse Flieder Blüht, waar haar moeder de hoofdrol in speelt. Romy’s doorbraak komt twee jaar later met de trilogie Sissi, de verfilming van het leven van keizerin Elisabeth van Beieren. Door de grote populariteit van de filmreeks zou deze rol haar voor de rest van haar loopbaan blijven achtervolgen. Om van het lieflijke-meisjes-imago af te komen zal ze de rol van Christine in de gelijknamige film van Pierre Gaspard-Huit spelen. Tijdens het filmen wordt ze verliefd op haar tegenspeler Alain Delon en neemt ze het besluit zich te vestigen in Parijs, ook om van de te betrokken invloed van haar moeder af te komen. Een beslissing waar in haar thuisland Duitsland schande van gesproken wordt.

In Frankrijk werkt ze met regisseurs als Claude Sautet, Orson Welles en Luchino Visconti, die laatste zou haar weten te overtuigen om op het toneel te spelen, wat haar staande ovaties brengt en het begin zou zijn van een internationale carrière. En dan vertrekt Alain Delon. Na haar terugkomst van een filmshoot ligt er naast een bos rozen een briefje op hun keukentafel met de mededeling dat hij haar verlaat voor de toekomstige moeder van zijn kind. Een ongelukkige tijd breekt aan met een haperende carrière, geruchten van affaires en drankmisbruik doen de ronde in de pers. De Duitse media beschouwt haar vertrek nog steeds als hoogverraad en het eindigen van de relatie met de, in hun ogen, Franse schurk als haar verdiende loon.

Achtervolgd door affaires, de zelfmoord van haar ex-echtgenoot en drugmisbruik zou het makkelijk zijn geweest een hijgerig portret te schilderen van een treurige, alcoholistische actrice op haar retour. Iets wat de journalist Michael Jürgs (Robert Gwisdek) die haar tijdens dit verblijf interviewt ook in het begin probeert te doen. Hij wordt vergezeld door Robert Lebeck (Charly Hübner), fotograaf en een oude vriend van Romy. De twee mannen maken in woord en beeld een portret voor het Duitse tijdschrift Stern. Romy’s levenslust en plezier lijkt alleen te kunnen bestaan wanneer het ingekaderd is door de lens van een (foto-)camera. Ook haar tranen komen realistischer naar voren wanneer ze toeschouwers heeft.

In veel interviews blijft ze herhalen dat ze vrij wil zijn, dat ze wil veranderen, dat ze wil leven. Telkens weer is ze bezig zichzelf en haar keuzes te verdedigen. Deze omgang met journalisten is waar het om draait in 3 Days in Quiberon. Tot de eerste ontmoeting met Michael Jürgs zien we de actrice als iemand die moe van is haar leven, aan het werk is om zichzelf wakker te schudden uit een depressie en een verslaving. Nog eenmaal probeert Romy Schneider zichzelf als een volwassen vrouw neer te zetten voor het Duitse publiek. ‘Ich bin eine unglückliche Frau von 42 Jahren und heisse Romy Schneider.’

De keuze om de film niet in kleur te schieten kwam door de ongeveer 600 zwart-witfoto’s die genomen zijn tijdens het oorspronkelijke interview. Voor de regisseuse Emily Atef waren ze een bron van inspiratie bij het schrijven van het script. Op deze manier werd de aandacht meer naar fictie verschoven, weg van Marie Bäumer (die Romy Schneider speelt) en bewoog het naar Schneider en de sfeervolle beelden van Robert Lebeck.

Het is te danken aan Emily Atef en Marie Baümer dat er een genuanceerd beeld wordt gegeven aan de getroebleerde actrice. Dat tussen de dramatische hoogte- en dieptepunten een menselijk verlangen naar werkelijk gezien te worden, en werkelijk te kunnen zien, tevoorschijn komt. Marie Bäumer heeft een complex personage neergezet dat ergernis en tegelijkertijd het verlangen te willen troosten bij me opriep. Emily Atef heeft met 3 Days in Quiberon expliciet geen biopic willen maken maar eerder een film over wat het betekent mens te zijn.  Een actrice met een conflict tussen de wens een bevredigend privéleven te hebben en het verlangen naar publieke erkenning. Een mens die niets liever wilde dan geliefd te worden door iedereen, maar dan op haar voorwaarden. Om een leven te kunnen leiden dat meer is dan een opgelegde suikerspindroom.